ازگناه ما و به خاطر اعمال ما است که آن حضرت (حضرت حجّت علیه السلام ) هزار سال در بیابانها در به در و خائف است! (در محضر بهجت  :  44/ 3) ,

آری تشنگان را جرعه وصال و شیفتگان جمال را آب حیات و معرفت می دهند . آیا ما تشنه معرفت و طالب دیدار هستیم و آن حضرت آب حیات نمی دهد ، با آن که کارش دادرسی به همه است و به مضطرّین عالم رسیدگی می کند ؟! (درمحضربهجت :369/2),

 
آیا می شود رئیس و مولای ما حضرت ولیّ عصر(عج) محزون باشد و ما خوشحال باشیم؟! او در اثر ابتلای دوستان ، گریان باشد و ما خندان و خوشحال باشیم و در عین حال ، خود را تابع آن حضرت بدانیم؟! (در محضر بهجت :181/2) ,

ما طلاب باید در این فکر باشیم که چگونه می توانیم یک امضاء و تأییدی از مولایمان حضرت ولیّ عصر (علیه السلام) بگیریم؟! یعنی چگونه درس بخوانیم و چگونه رفتار کنیم که مولایمان ما را امضاء و تأیید کند؟!(بهجت عارفان:202)
,

روایت دارد که در آخر الزمان همه هلاک می شوند به جز کسی که برای فرج دعا می کند . گویا همین دعا برای فرج ، یک امیدواری است و یک ارتباط روحی با صاحب دعا است. همین ، مرتبه ای از فرج است . ( گوهرهای حکیمانه : 115),

تا رابطه ما با ولیّ امر؛ امام زمان (عج)قوی نشود ، کار ما درست نخواهد شد و قوّت رابطه ما با ولیّ امر (عج) هم در اصلاح نفس است. ( فیضی از ورای سکوت :65) ,

دعا براى تعجیل ظهور آن حضرت

منتظر با فهمى که از آثار و برکات ظهور دارد و نیز آگاهى از خسارت عظیمى که از تأخیر آن متوجه همه انسان‏ها مى ‏شود، از صمیم قلب براى ظهور مولایش دعا مى‏ کند و از خداوند تعجیل در این امر را مى‏ خواهد. او مى‏ داند که مولایش نیز این دعا را دوست دارد و خود نیز براى ظهور خود دعا مى ‏کند و به شیعیانش نیز دستور داده که براى فرجش بسیار دعا کنند:

«اَکْثِرُوا الدُّعاءَ بِتَعْجیلِ الْفَرَجِ فَاِنَّ ذلِکَ فَرَجُکُمْ؛ براى تعجیل در فرج بسیار دعا کنید که این کار خود فرج شماست.»

دعا بدون عمل فایده ندارد؛ یعنى اگر کسى براى فرج امام زمان«علیه‌السلام» دعا مى ‏کند، باید براى فرج ایشان تلاش نیز بکند و به تناسب توان خود قدم‏هاى مؤثر و مفیدى براى رفع موانع ظهور و تبلیغ و شناساندن حضرت به دیگران بردارد و ضمناً روح انتظار و به خصوص روح «خدمت در انتظار» را بر خود حاکم کند. چنین شخصى خود به خود در مسیر همان اصلاحاتى که قرار است حضرت براى آن تشریف بیاورند، قرار گرفته است و عملاً به مصلح جهانى پیوسته است. با حاکمیت چنین روحى خود به خود اصلاحات مادى و معنوى آغاز مى‏ شود و این خود فرجى نسبى و از سنخ همان زیبایى‏ هایى است که حضرت به ارمغان مى‏ آورند. در واقع کسى که با پشتوانه روح انتظار، براى تعجیل فرج امام زمان«علیه‌السلام» دعا مى‏ کند، چون دعاى او از چنین پشتوانه مهمى برخوردار است، همین دعا او را به حرکت عمیق‏تر در جریان خدمت در انتظار مى‏ کشاند و همین یعنى فرج و اصلاحات حقیقى. به عبارت دیگر روح انتظار و روح خدمت در انتظار از انسان یک مصلح مى ‏سازد که با مصلح جهانى شباهت و سنخیّت پیدا مى ‏کند. با او کارى می کند که در هر کجا باشد، منشأ خدمات، اصلاحات و پیشرفت‏ هاى مادى و معنوى مى ‏شود و در هر کجا هست، وجودى مبارک دارد.

بنابراین مى ‏توان نتیجه گرفت که دعاى حقیقى که همان دعاى از صمیم قلب و همراه با آمادگى و عمل براى ظهور است، نقش اساسى و کلیدى در فرج امام زمان«علیه‌السلام» دارد. اگر هر یک از ما تلاش کند که دعاگوى حقیقى حضرت باشد، به یقین کمک بزرگى به ظهور حضرت کرده است و به عبارت دیگر هر قدر تعداد دعاگویان حضرت بیشتر شود، به ظهور نزدیک‏ تر مى‏ شویم.

امام زمان«علیه‌السلام» دستور داده ‏اند که هر کس از ما براى ظهور ایشان دعا کنیم، پس ما نیز موظفیم امر ایشان را اطاعت نماییم و خود را به عنوان یک دعاگو بسازیم. اگر چنین کردیم و با اضطرار یک مصیبت‏ زده که بار سنگین دورى امام و پدرش را به دوش مى‏ کشد، عاجزانه به درگاه الهى دعا کردیم و ناله و ندبه سر دادیم، بدون شک خداوند دعاى ما را اجابت خواهد کرد و موانع ظهور به طور چشم‏گیر و با سرعت برداشته خواهد شد. امام صادق«علیه‌السلام» درباره تأثیر دعاى حقیقى در فرج امام زمان«علیه‌السلام»چنین مى ‏فرمایند:

«خداوند به حضرت ابراهیم«علیه‌السلام» وحى فرستاد که ساره به زودى فرزندی مى‏ آورد و اولادش (بنى‌اسراییل) چهارصد سال گرفتار خواهند شد، چون گرفتارى بنى اسراییل به طول انجامید، چهل صبح رو به درگاه الهى آورده، به گریه و زارى پرداختند. خداوند به موسى و هارون وحى فرستاد که آن‏ها را از شر فرعون نجات دهد و صد و هفتاد سال از چهارصد سال گرفتارى آن‏ها را برداشت».

سپس امام صادق«علیه‌السلام» فرمودند: «هم‌چنین شما هم اگر مثل بنى اسراییل به درگاه خداوند به گریه و زارى بپردازید، خداوند فرج ما را نزدیک خواهد کرد. امّا اگر چنین نباشید، این سختى تا پایان مدّتش ادامه خواهد داشت».

دعا برای حضرت باید به تناسب شرایط حضرت و شیعیانش باشد. هم حضرت و هم شیعیانش در سختی و اضطرار قرار دارند. لذا دعای ما نیز باید دعای شخص مضطر  باشد نه دعای عادی و رسمی و نه دعایی که فقط لقلقه زبان باشد. دعای ما برای حضرت باید همانند دعای کسی باشد که خود یا عزیزترین کسانش در اثر یک بیماری در شرف مرگ قرار گرفته‌اند و پزشکان نیز آنها را ناامید کرده‌ باشند یا دعای کسی که عزیزترین کسانش گم شده‌اند یا به گروگان رفته‌اند و خطر مرگ آن‌ها را تهدید می‌کند. تا مثل بنی اسرائیل با حال اضطرار و از صمیم قلب دعا نکنیم، ما از دعای راستین دوریم و اجابتی هم در کار نخواهد بود. پس بیاییم همه باهم از صمیم قلب و با توجه به حجم عظیم مصائب خودمان و مردم جهان دعا کنیم.

ای مصلح بزرگ جهان!

امروز که؛ ابرهای سیاه ظلم و فساد آسمان جهان را پوشانده، قدرت‌های اهریمنی جهان‌خوار، پنجه های خود را در گلوی مردم رنجدیده دنیا، فرو برده، همه معیارها جز معیار مادی و ماده پرستی از میزان سنجش افکار مردم پنهان گردیده، امواج تبلیغاتی نیرومند طاغوت‌های شرق و غرب برای تأمین منافع نامشروع خود هر حقی را باطل و هر باطلی را حق جلوه داده...

... امروز که؛ تازیانه نامهربانی‌ها، تنگ‌ نظری‌ها، جدایی‌ها، تبعیض‌ها و ستم‌ها پشت خلق مستضعف جهان را مجروح ساخته...

چشم‌های پر امید و منتظرمان به تو و به انقلاب و حکومت جهانی‌ات دوخته شده...

از خدایت این توفیق را برای ما بخواه که خود را آن‌چنان بسازیم که...

از نظر وسعت فکر و اندیشه، از نظر مبارزه و جهاد، از نظر قدرت اصلاح همه جانبه جهان ...

شایستگی شرکت در نهضت عظیم انقلابی تو را داشته‌باشیم!

به امید آن روز که زیاد هم دور نیست...

"اللهم عجّل لولیک الفرج"

برگرفته از نشریه آشتی با امام عصر - استاد شجاعی

ضرورت تحول در نگرش مدیریتى نظام

با توجه به آن چه درباره حساسیت مقطع کنونى انقلاب و رسالت جهانى و الهى آن ازمنظر قرآن کریم، کلام معصومین و بنیانگذار انقلاب گفته شد و با توجه به اوضاع کنونى کفر جهانى علیه اسلام، نتیجه مى‏ گیریم که ما، در عصر ظهور و سراشیبى به سوی آن، قرار گرفته‏ ایم و به سرعت به حساس‏ترین نقطه تاریخ و مهم‏ترین مرحله آن نزدیک مى ‏شویم.

و به همین دلیل امام (‏قدس سره) به اهمیت درک مسؤولان و مدیران نظام جمهورى اسلامى از این شرایط تأکید داشتند. ایشان تنها مدیرانى را لایق مدیریت مى‏ دانستند که قادر به درک حساسیت مقطع کنونى و رسالت و وظایفى که در این مقطع به عهده آنان است، باشند. به طورى که صریحاً اعلام نموده‏ اند مدیرانى که حتّى به کار مهم و مقّدس و باارزش تأمین نیازهاى معیشتى و اقتصادى مردم مشغول هستند، اگر در انجام وظیفه اصلى‏شان که سازماندهى و جهت‏ دهى فعالیت‏ها به سمت هدف اصلى انقلاب است، کوتاهى کنند، خطرى بزرگ به حساب آمده و خیانتى سهمگین را مرتکب شده‏ اند.

رهبر معظم انقلاب مى ‏فرمایند:

«بزرگترین مصیبت براى یک ملت این است که مسؤولان در میان آن ملت، از مسؤولیت هاى حقیقى خودشان غافل بمانند؛ از آن چیزى که خدا از آنها خواسته است و پایه‏ ى اصلى مسؤولیت آنهاست، غافل بمانند؛ به چیزهاى کم اهمیت سرگرم و مشغول بشوند؛ به نفع خود و نفع پرستى خود سرگرم و مشغول بشوند؛ دل آنها به جاى تپیدن براى وظیفه ى الهى، براى مسائل کوچک و حقیر بتپد.»

وظایف ما نسبت به امام زمان«علیه‌السلام»

حال که تا حدودى نسبت خود با حضرت را دانستیم و تا حدی به علّت غیبت طولانى و غمبار آن حضرت و ریشه هاى آن پى بردیم بهتر مى‏ توانیم درباره وظایف قطعى و مسلّم منتظر حقیقى نسبت به حضرت و بعضى از ویژگى‏ هاى روحى منتظر سخن بگوییم.

1. دوری از گناه و پیمودن راه تقوا

اولین قدم در کمک کردن به حضرت، اذیّت نکردن ایشان است. ایشان امام زمان ما هستند و بر همه احوالات ما احاطه دارند. آن چه مسلم است، گناه ما براى ایشان آزار دهنده است.

او امام صالحان و متّقین است و از ما انتظار دارد که اهل صلاح و تقوا باشیم.

اگر به دعاى حضرت در زمان غیبت توجه کنیم، به خوبى درمى‏ یابیم که حضرت از ما چه انتظارى دارد و ما باید چگونه باشیم تا مورد عنایت و خشنودى ایشان قرار گیریم حضرت در دعاى معروفى که از ایشان در مفاتیح الجنان نقل شده چنین مى‏ فرمایند:

«اَللَّهُمَّ ارْزُقْنا تَوْفیقَ الطاعه وَ بُعْدَ الْمَعْصِیَه وَ...؛ خدایا روزى ما کن توفیق اطاعت و دورى از گناه و ...»

2. توجه به مظلومیت حضرت‏ ولی عصر«علیه‌السلام»

منتظر به شدت به اضطرار، گرفتارى و مظلومیت مولایش توجه دارد و از آن غفلت نمى‏ کند.

آتشى سوزناک و دردى عمیق وجود منتظر را گرفته و از این‏که مى‏ داند مولایش در چه حالى به سر مى‏ برد و هنوز شرایط ظهور او فراهم نشده است، به شدت دردمند و بى تاب است.

اساساً بى‏ تابى و بى ‏قرارى و روزشمارى رکن اصلى مفهوم انتظار است که بدون این‏ها، انتظارى وجود نخواهد داشت.

3. آماده کردن خود براى ظهور و پیوند با آن حضرت

یکى از مهمترین وظایف منتظر که بدون انجام آن منتظر بودن دروغى بیش نیست، آماده کردن خود براى ظهور و داشتن پیوند با حضرت در طول مدّت عمر است. منظور از پیوند، علاوه بر انس و رابطه محبّت‏ آمیز قلبى، انجام وظایفى است که در دوران غیبت بر عهده منتظر است.

امام صادق«علیه‌السلام» در تفسیر این آیه شریف که ‏فرموده است: «یا اَیُّهَا الَّذینَ امَنوُا اصْبِرُوُا وَ صابِرُوا وَ رابِطوُا؛ اى کسانى که ایمان آوردید در کار دین صبور باشید و یکدیگر را به صبر دعوت کنید و در برابر دشمن مواظب و مرتبط با هم باشید»، مى ‏فرمایند:

«اِصْبِرُوُا عَلَى الْمَصائِبِ وَ صابِرُوا عَلَى الْفَرائِضِ وَ رابِطوُا عَلَى الْاَئِمَّةِ؛ بر مصیبت‏ ها صبر کنید و در انجام واجبات استقامت کنید و با امامان خود رابطه داشته باشید».

همچنین درباره عبارت "رابطوا" (رابطه داشته باشید) مى‏ فرمایند: «اَلْمَقامُ مَعَ اِمامِکُمْ؛ همراهى و ایستادگى با امام است.»

هم‌چنین‌ امام ‌باقر«علیه‌السلام» مى‏ فرمایند:

«اِصْبِرُوا عَلى اَداءِ الْفَرائِضِ وَ صابِرُوا عَدُوَّکُمْ وَ رابِطُوا اِمَامَکُمُ الْمُنْتَظَرَ؛ و در انجام واجبات صبر داشته باشید و در مقابل دشمنانتان استقامت کنید و با امام منتظر خود مرابطه داشته باشید.»

4. یقین به اهمیت و ارزش خدمت به حضرت و پیوند با ایشان

5. سرمستى و افتخار به پیوند با حضرت

6. امید به عضویت در خانواده اهل بیت

7. دشمنى با دشمنان حضرت«علیه‌السلام»

8. بصیرت در دین

9. آگاهی نسبت به نوع رابطه خود با حضرت

10. دعا برای سلامتی ایشان و تعجیل در امر فرج، دعا برای قرار گرفتن در زمره یاران و دعا برای تجدید عهد و پیمان.

منتظر، نگران معشوقش است و از این‏که به او آزارى و آفتى برسد، آزرده خاطر مى‏ شود؛ لذا علاوه بر دادن صدقه براى دفع آفات گوناگون از حضرت همیشه و به خصوص در اوقاتى که ویژه دعا و به اجابت مقرون است، براى سلامتى او دعا مى‏ کند. از جمله دعاى او این دعاى مشهور است:

«اَللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ... خدایا در این ساعت و در همه ساعات، ولىّ و دوستت، حجت بن الحسن را که درود تو بر او و پدرانش باد سرپرست و حافظ و رهبر و یاور و راهنما و نگهبان باش، تا او را از روى میل و رغبت مردم در روى زمین سکونت دهى و زمانى دراز بهره ‏مندش سازى.»

مؤمن در همه کارها، حضرت و اهداف و خواست او را بر اهداف و خواست خود، مقدم مى‏ دارد و از جمله جاهایى که منتظر، حضرت را بر خود مقدم مى‏ دارد، در مرحله دعاست. منتظر، دعا براى حضرت را در رأس همه دعاها و مقدم بر همه خواسته‌های خود قرار مى ‏دهد.

"اللّهم عجّل لولیک الفرج"

ادامه دارد....

صدور انقلاب، بهترین راه زمینه سازى براى ظهور

ایشان درمورد پیاده شدن اسلام واحکام اسلامی در جهان فرموده‌اند:

«آواى انقلاب بزرگ ایران در کشورهاى اسلامى و دیگر کشورها طنین انداز و افتخار ساز است. شما ملّت شریف، به جوانان غیور ملّت‏هاى اسلامى هشدار داده ‏اید. امید است، با دست تواناى شما، پرچم پر افتخار حکومت اسلامى در تمام اقطار به اهتزاز درآید، این است مسألت من از خداوند تعالى.»

«مساله دیگر صدور انقلاب است که بارها گفته‏ ام ما با کسى جنگى نداریم. امروز انقلاب ما صادر شده است، در همه جا اسم اسلام است و مستضعفین به اسلام چشم دوخته‏ اند. باید با تبلیغات صحیح، اسلام را آن گونه که هست، به دنیا معرفى نمایید. وقتى ملّت‏ها اسلام را شناختند. قهراً به آن روى مى ‏آورند و ما چیزى جز پیاده شدن احکام اسلام در جهان نمى‏ خواهیم

شما ملّت شریف، به جوانان غیور ملّت‏هاى اسلامى هشدار داده ‏اید. امید است، با دست تواناى شما، پرچم پر افتخار حکومت اسلامى در تمام اقطار به اهتزاز در آید، این است، مسألت من از خداوند تعالى. امام خمینی (ره)

غفلت در سیاست و مدیریت

ما در بعد سیاسی و مدیریتی غفلت داشته‌ایم. امام خمینی(رحمه الله) معمار انقلاب اسلامی می فرمایند:«مسؤولان ما باید بدانند که انقلاب ما محدود به ایران نیست. انقلاب مردم ایران نقطه شروع انقلاب بزرگ جهان اسلام به پرچمدارى حضرت حجت (ارواحنا فداه) است که خداوند بر همه مسلمانان و جهانیان منّت نهد و ظهور و فرجش را در عصر حاضر قرار دهد. مسایل اقتصادى و مادى اگر لحظه‏ اى مسؤولین را از وظیفه‏ اى که بر عهده دارند منصرف کند، خطرى بزرگ و خیانتى سهمگین را به دنبال دارد. باید دولت جمهورى اسلامى تمامى سعى و توان خود را در اداره هر چه بهتر مردم بنماید، ولى این بدان معنا نیست که آن‏ها را از اهداف عظیم انقلاب که ایجاد حکومت جهانى اسلام است، منصرف کند.»

ولى ما کار سیاسى را براى ارضاى شهوات خودمان انجام دادیم. حزب و جناح تشکیل دادیم، ولى هیچ تناسب و پیوندى با اهداف و انتظار امام زمان از ما نداشت. در جلساتمان دغدغه غیبت غم‏ انگیز امام را نداریم و هیچ فکر و طرح و نقشه‏ کوتاه مدّت یا بلند مدّت براى رفع موانع ظهور نداشته‌ایم.

ما حتّى در سطح خانواده خود نیز مدیریت خوبى نداشته‌ایم. ما چه در نقش پدر و چه در نقش مادر سایر اعضاى خانواده را در غفلت خود از امام غرق کردیم و از توجه به او و دوستى با او محروم ساختیم.

ساختن کشور هیچ منافاتى با حرکت به سوى ظهور ندارد

طبق آن‌چه که در فرمایش اخیر امام خواندیم، چه بسا پرداختن به جنبه‏ هاى رفاهى و مادى زندگى مردم، مسؤولان را از توجه به آرمان اصلى انقلاب و تشکیل حکومت اسلامى غافل کند که این غفلت و بى ‏توجهى به خصوص وقتى صورت عمدى به خود مى‏ گیرد، موجب خیانت به انقلاب، ملّت و امام زمان«علیه‌السلام» است. هیچ مسؤولى حق ندارد، به اسم سازندگى در هر امری از امور مادى و سیاسى که باشد، حرکت رو به رشد انقلاب را به طرف مقصد نهایى آن یعنى ظهور مبارک حضرت بقیة الله الاعظم (ارواحنا فداه) کُند نماید. این حرف که ما ابتدا باید یک کشور آباد و نمونه از نظر مادى و مورد قبول جهانیان بسازیم تا همه مردم دنیا با نگاه به این جامعه پیشرفته و مرفه به اسلام و ارزش‏هاى آن علاقه‏ مند شوند، هرچند سخنی زیباست و بهره‌ای هم از حقیقت دارد ولی بدون توجه به نکاتی که عرض می‌شود مغلطه و فریبی بیش نیست.

بى‏ شک یکى از اقداماتى که در این نظام باید صورت گیرد، ساختن جامعه نمونه هر چند کوچک از یک ملّت خوشبخت و مرفه است که در آن عدالت، رفاه و سایر شاخصه ‏هاى خوشبختى وجود داشته باشد، امّا نباید غفلت کرد که این کار با همه اهمیت و ضرورتى که دارد، هیچ‏ گاه نباید ما را از هدف اصلى انقلاب غافل نماید و حرکت آن را کُند نماید، یعنی به قیمت پرداختن به فروع نباید اصول را فراموش کرد.

این کار نه تنها هیچ منافاتى با هدف اصلى انقلاب ندارد، بلکه اساساً بدون توجه به اصول و آرمان‏هاى اصلى انقلاب، به خصوص ابعاد فرهنگى و معنوى آن ساختن یک جامعه مرفه از نظر مادى و... غیر ممکن است، زیرا وقتى همه هدف‏ها و حرکت‏ها و برنامه‏ ریزى‏ ها صرفاً متوجه مسایل مادى و رفاهى شد، آفات زیادى در روحیه مردم به ویژه خواص پدیدار می ‏شود که اساساً مانع ساخته شدن جامعه ‏اى بر اساس عدالت و رفاه و انسانیت مى‏ شود. در نتیجه فاصله طبقاتى زیاد ‏شده و بیشتر امکانات در اختیار قشر خاصى قرار مى‏ گیرد و اکثر مردم از امکانات و حقوقشان محروم مى‏ شوند و حتى امکانات اولیه از قبیل اشتغال، ازدواج، تحصیل، مسکن و... را نیز نمى‏ توانند به راحتى به دست آورند.

معنویت و تقوا، شرط اول سازندگی و پیشرفت است. خداوند که خالق انسان و جهان است و بیش از هر کس دیگرى آن‏ها را می ‏شناسد، راه‏هاى خوشبختى مخلوق و بنده خود را بهتر مى ‏داند، او در قرآن کریم رشد اقتصادى و به وجود آمدن جامعه ‏اى مرفه را از رهگذر حاکمیت تقوا و ارزش‏هاى الهى براى مردم معرفى نموده است و شرط برکت و رشد اقتصادى را تقواى الهى در فرد و جامعه می ‏داند.

(وَ لَوْ اَنَّ اَهْلَ الْقُرى امَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ مِّنَ السَّماءِ وَالاَرْضِ؛ و چنان چه مردم شهر و دیار همه ایمان آورده و پرهیزکار مى شدند همانا ما، درهاى برکات آسمان و زمین را بر روى آن‏ها مى‏ گشودیم.)

مردمى که به رفاه و آسایش و آزادى بالاترى نسبت به رفاه و آسایش مادى رسیده ‏اند یعنى همان آزادى فطرى و معنوى، و رفاه و امنیت روحى و استقلال در برابر استکبار و قدرت‏هاى بزرگ به راحتى ضعف و کمبودهاى رفاهى و اقتصادى را تحمل مى‏ کنند و چنین مردمى هرگز نه از مسؤولان خود مى‏ خواهند و نه به آن‏ها اجازه مى‏ دهند که به بهانه پرداختن به کارهاى اقتصادى و توسعه و سازندگى ‏هاى دیگر، از تحصیل امکانات معنوى و حرکت در راه اصلى انقلاب که براى آن جنگیدند و خون دادند و اسیر و مجروح و معلول شدند، غفلت کنند یا در مسیر کمال و تعالی آن کندى و سستى نمایند.

ادامه دارد....

"اللّهم عجّل لولیک الفرج"

راه خلاص از گرفتاری ها ، منحصر است به دعا کردن در خلوات برای فرج ولیّ عصر (عج)؛ نه دعای همیشگی و لقلقه زبان ...بلکه دعای با خلوص و صدق نیّت و همراه با توبه . (در محضر بهجت:347/2) ,