این روزها، آسمان مدینه دیگر بار، در پس غروب غم، کز کرده است. بقیع، دوباره سیاه پوشیده است. و باز زخمی عمیق بر جگر شیعه.
این بار، پنجمین ناخدای کشتی ایمان، او که دریا دریا علم، از سینه‏ اش جاری بود و واژه واژه عشق، از نگاهش سرازیر، او که از کلامش وحی می ‏جوشید و از زبانش باران حدیث می‏ بارید، چهره در خاک کشیده است؛ مظلوم و غریب.
کوچک بودی که عطش و آتش کربلای بزرگ جدت را دیدی و با آن نگاه کودکانه گریستی؛ آن هنگام که پدرانت را تشنه کام به خاک و خون کشیدند.
سر حسین علیه‏ السلام را بر فراز نیزه‏ ها به تماشا نشستی، تا به وقتش مراسم مرثیه خوانی صحرای عرفات را برای افشاگری بنی امیه وصیت کنی. ماندی تا دردها را روایت کنی و حدیث زخم بگویی.
فقه، تا همیشه وام‏دار روایت توست. دین، تا هماره مدیون مجاهدت توست.
و حالا، این تویی که در آغوش پدر سجاده نشینت در گوشه‏ ی بقیع، آرام گرفته‏ ای.
دیگر مدینه صدای نافذ تو را نخواهد شنید.
از این پس، مردم، آرزوی شنیدن فریاد فتوای تو را به گور خواهند برد.
از این پس، همه‏ ی مرثیه‏ ها، اندوه تو را به سوگ می ‏نشینند.
ای شب! کاش آن فاجعه را در سیاهی دل خود پنهان می‏ کردی و بر دل‏هامان، داغی دیگر به امانت نمی‏ گذاشتی! کاش آن حادثه را به چشم نمی‏ دیدیم!
وبقیع، این نماد مظلومیت شیعه در همیشه‏ ی تاریخ، زیارتگاه دل‏های عاشقی است که قرار خود را در پس دیوار آن جستجو می‏ کنند؛ آن جا که اشک، اجتناب ‏ناپذیر است و سوختن ناگزیر.
از همین جا دل را روانه آن صحن و سرای خاموش کرده به شاخه گل صلواتی آن جا را منور به نور محمدی می کنیم.

"اللهم صلّ علی محمد و آل محمد و عجّل فرجهم "

هیچ غروبی به غمرنگی غروب وجود مردان خدا نیست؛ آن گاه که سر آسوده بر روی خاک می گذارند و شام تیره ای برای آدمیان، می سازند.
هنوز زمین، جان نگرفته باید بی تابی کند و غروب خون رنگ خورشید را به نظاره پردازد. ای حجت نهم! افسوس که روزگار، تنها بیست و پنج سال با تو سر سازگاری داشت و بیست و پنج بهار از عمر تو را برتابید. تقدیر آن بود که حتی در خانه ات نیز غریب باشی و با هم دستی «ام الفضل» ـ همسرت ـ زهر بنوشی و مسموم شوی.
ولی نه آن غربت دردناکی که برایت درست کرده اند و نه آن زهری که به تو داده اند، هیچ کدام نتوانست، امتداد خط سبز تو را که بر صحیفه هستی کشیده ای، پاک کنند. گرچه زمین، حوصله بزرگی تو را نداشت و ظرف روزگار، گنجایش حضور دریا گونه ات را؛ سربردار و ببین عاشقان پاک باخته ات را که دل هاشان، تنها با رسیدن به دریا، آرام می گیرد. کدام جان است که تو را بشناسد و اینک در هوای کاظمین تو نسوزد؟!

سلام ما به رخ انور امام جواد                                         درود ما، به تن اطهر امام جواد

غریب بود و غریبانه جان سپرد و نبود                                        کسى به وادى غم، یاور امام جواد . . .

 

,چقدربگوییم که حضرت صاحب (عج) در دل هر شیعه ای یک مسجد دارد! (نکته های ناب :90)

بااینکه ارتباط و وصل با آن حضرت و فرج شخصی ، امر اختیاری مااست  – به خلاف ظهور و فرج عمومی – بااین حال چرا به این اهمیت نمیدهیم که چگونه با آن حضرت ارتباط برقرارکنیم؟!(درمحضربهجت :134),

زائر کوی رضایم روز و شب‏                                  در هوای آشنایم، روز و شب‏

رهسپار راه سبز راستی‏                                        راهی راه ولایم، روز و شب‏

 سلام بر تو اى امام هشتم، اى فرزند پیامبر و على، اى پاره تن فاطمه، اى جگر گوشه حضرت موسى بن جعفر(ع) ، و اى امامى که هر لحظه دل هاى ما به شوق دیدار حرم مطهّرت مى تپد، سلام بر تو اى على بن موسى الرضا(ع) ، و سلام بر پدارن بزرگوارت و فرزندان پاک و معصومت., فرارسیدن یازدهم ذى القعده سالروز ولادت هشتمین امام معصوم، خورشید فروزان خراسان، مایه برکت و افتخار کشور ایران، محبوب دلهاى شیعیان، حضرت ابى الحسن على بن موسى الرضا علیه السلام را به همه مسلمانان جهان بالأخصّ شیعیان تبریک مى گوییم.

مریض آمده اما شفا نمی خواهد!                         قسم به جان شما جز شما نمی خواهد

برای پیش تو بودن بهانه ای کافیست                      بهشت لطف کریمان بها نمی خواهد

دلیل ناله ما یک نگاه محبوب است                         وگرنه درد غلامان دوا نمی خواهد

فقیر آمدم و دل شکسته پرسیدم:                        مگر که شاه خراسان گدا نمی خواهد؟

دلم به عشق تو تا آسمان هشتم رفت                           نماز در حرمت اهدنا نمی خواهد

همین قدر که غباری بر آستان باشد                      رواست حاجت عاشق دعا نمی خواهد

ببین به گوشه صحنت پناه آوردم                               مگر کبوتر آواره جا نمی خواهد؟

تو آشنای خدایی کدام ره گذری                          در این جهان غریب آشنا نمی خواهد؟

چقدرحضرت (امام زمان علیه السلام ) مهربان است به کسانی که اسمش را می برند و صدایش می زنند و از او استغاثه می کنند؛ از پدر و مادرهم به آنها مهربانتراست! (درمحضربهجت :366/2) ,

خاک قم گشته مقدس از جلال فاطمه                                    نور باران گشته این شهر از جمال فاطمه
گر چه شهر قم شده گنجینه علم و ادب                                  قطره‌ای باشد ز دریای کمال فاطمه . . .

                                          ولادت حضرت معصومه (س) مبارک

امام صادق (علیه السلام) در روز 17 ربیع الاول سال 83 هجری قمری در مدینه متولد گردید. پدر گرامی آن حضرت، امام محمد باقر (علیه السلام) و مادر ارجمندش ام فروه، دختر قاسم بن محمد بن ابی بکر می باشد. نام شریفش جعفر و لقب معروفش صادق و کنیه اش ابوعبدالله می باشد. شهادت آن حضرت در 25 شوال سال 148 هجری قمری، در 65 سالگی، به دستور منصور دوانیقی، خلیفه ستمگر عباسی، به وسیله سمی که به آن بزرگوار خوراندند، در شهر مدینه اتفاق افتاد، و محل دفنش در قبرستان بقیع است.
امام جعفر صادق (علیه السلام) تلاش و کوشش خود را با مساعی علمی آغاز و حوزه فکری و ثمربخش خویش را که بزرگان فقها و متفکران از آن بیرون آمدند، در صفوف امت، افتتاح کرد و با تربیت شاگردانی دانشمند، ذخیره علمی بزرگی برای امت برجای گذاشت. بعضی از شاگردان نامی آن بزرگوار عبارتند از: هشام بن حکم و مؤمن طاق و محمد بن مسلم و زرارة بن اعین و ... که هر یک چهره های درخشانی از تربیت شدگان مکتب آن حضرتند. حرکت علمی او به قدری گسترش یافت که سراسر مناطق اسلامی را دربر گرفت و مردم از علم او سخن ها می گفتند و شهرتش در همه شهرها و دیارها پیچیده بود.
جاحظ در مورد امام صادق (علیه السلام) می گوید:«امام صادق چشمه های دانش و حکمت را در روی زمین شکافت و برای مردم درهایی از دانش گشود که پیش از او معهود نبود و جهان از دانش وی سرشار گردید.»هدف امام صادق (علیه السلام) از گسترش برنامه فرهنگی، چاره جهل امت و تقویت عقیده به مکتب اسلام و نیز ایستادگی در برابر امواج کفرآمیز و شبهه های گمراه کننده و حل مشکلات ناشی از انحراف حکومت بود.
تلاش آن حضرت از طرفی مقابله با امواج ناشناخته و فاسد اوضاع سیاسی عهد امویان و عباسیان بود که انحرافات عقیدتی آن، بیشتر معلول ترجمه کتاب های یونانی و فارسی و هندی و پدید آمدن گروه های خطرناک از جمله غلات و زندیقان و جاعلان حدیث و اهل رأی و متصوفه بود که زمینه های مساعد رشد انحراف را به وجود آورده بودند. امام (علیه السلام) در برابر تمامی آنها ایستادگی کرد و با همه مناظره و مباحثه کرد و خطر افکارشان را برای ملت اسلام افشا نمود و از طرف دیگر، با تلاش های خستگی ناپذیر، مفاهیم عقیدتی و احکام شریعت را منتشر ساخت و آگاهی علمی را پراکند و توده های عظیم دانشمندان را به منظور آموزش مسلمانان مجهز ساخت.
امام صادق (علیه السلام) مسجد پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را در مدینه محل تدریس خویش قرار داد و مردم، دسته دسته از دور و نزدیک به آنجا می شتافتند و سؤالات گوناگون خود را مطرح و جواب لازم را دریافت می نمودند.
امام صادق(علیه السلام) به پیروان خود فرمان داد که به حاکم منحرف پناه نبرند و از داد و ستد و همکاری با او خود داری کنند و به اصحاب و دوستان خود سفارش می کرد که در هر کار، مخفیانه عمل کنند و تقیه را رعایت نمایند و در هر عملی که انجام می دهند توجه کامل داشته باشند که دشمنان و مخالفان شان متوجه آن نشوند. با این حال، آن حضرت از در دست گرفتن حکومت، خودداری می فرمود و این کار را به وقتی موکول کرد که نقش دگرگون سازی امت را ایفا کند و در مجرای افکار امت تأثیر گذارد و انحراف های گوناگونی را که واقعیات سیاسی و اجتماعی روز به وجود آورده بود تصحیح نماید، آنگاه در داخل امت عهده دار تجدید بنا شود و امت را آماده سازد تا در سطحی درآیند که بتوانند حکومتی را که خود می خواهند، تشکیل دهند.
ایشان خطاب به مسلمانان می فرمودند:
«حق علی کل مسلم یعرفنا ان یعرض عمله فی کل یوم و لیله علی نفسه فیکون محاسب نفسه، فان رای حسنه استزاد منها، و ان رای سیئه استغفر منها لئلایخزی یوم القیمه» بر هر مسلمانی که ما را بشناسد، سزاوار است که در هر شبانه روز، عملش را بر خود عرضه دارد و خود حسابگر خویش باشد، اگر حسنه دید بر آن بیفزاید، و اگر گناه دید از آن آمرزش خواهد تا اینکه روز قیامت رسوا نشود.

هر چند حضرت حجت (عج) از ما غایب و ما از فیض حضور حضرت محرومیم ؛ ولی اعمال مطابق یا مخالف دفتر و راه و رسم حضرت را می دانیم؛ و اینکه آیا آن بزرگوار را با اعمال و رفتار خود خشنود کنیم و سلامی – هر چند ضعیف - خدمتش می فرستیم؛ و یا حضرت را با اعمال ناپسند، ناراضی و ناراحت می کنیم! (درمحضربهجت :364/1),

کارآفتاب ، اضائه  (نورافشانی) است هر چند پشت ابر باشد . حضرت صاحب (عج) هم همین طوراست، هر چند در پس پردۀ غیبت باشد! ... چشم ما نمی بیند ،و لی عده ای بوده و هستند که می بینند و یا اگر نمی بینند ، ارتباطی با آن حضرت دارند . (در محضر بهجت  : 134 /2) ,