ود

دوازدهمین روز از ماه محرم سالروز شهادت امام علی بن الحسین زین العابدین علیه السلام است.
امامت این امام بزرگوار پس از واقعه کربلا مصادف شد با حکومت عبدالملک مروان که یکی از خبیث ترین خلفای بنی امیه بود. نقل است عبدالملک پیش از خلافت در مسجد می نشست و قرآن می خواند اما وقتی به خلافت رسید قرآن را بست و گفت: «اینک بین من و تو جدایى افتاد! و دیگر با تو کارى ندارم!» 
به گواهی تاریخ، عبدالملک مروان پس از سرکوب شدید مخالفانش برای حج وارد مکه شد و در یک سخنرانی هراس انگیز گفت: «من این مردم را جز با شمشیر درمان نمى‏ کنم... به خدا سوگند از این پس هر کس مرا به تقوا امر کند، گردن او را خواهم زد» و البته به وعده خودش وفا نمود. 

از جمله اقدامات او این بود که در جریان جنگ با زبیریان خانه کعبه و مسجدالحرام را با منجنیق سنگ باران کرد. او فردی سفاک و خون ریز به نام حجاج را حاکم عراق نمود که جنایت های او علیه مردم و بخصوص دوستان خاندان پیامبر (ص) در عراق و داستان خونریزی های عجیب او در بصره و کوفه از فصل های بسیار غم انگیز تاریخ به شمار می آید.
در این شرایط امام سجاد علیه السلام سیاست خاصی را در پیش گرفتند تا ضمن حفظ جان شیعیان باقی مانده در آن روزگار بیشترین اثر گذاری معنوی را برای همه حق جویان و خداباوران تاریخ در پی داشته باشد. صحیفه سجادیه همان نوری است که از دل تاریکیهای آن دوران سیاه درخشید و هنوز روشنی بخش راه حق و حقیقت است. 

امام سجاد علیه السلام سر انجام به دست ولید بن عبدالملک فرزند خبیث عبدالملک مروان مسموم و به شهادت رسیدند.

بعد از آن واقعه‌ی سرخ، بلا سهم تو شد
پیکر سوخته‌ی کرب و بلا ، سهم تو شد
بعد از آن واقعه، هفتاد و دو آیینه شکست
ناگهان، داغ دل آینه‌ها سهم تو شد

اشاره کرد حضرت امیر(ع) به شهربانو و به فرزندش حسین(ع) فرمود: ((ای اباعبدلله، از این بانو برایت پسری متولد خواهد شد که بهترین مردمان روی زمین است)) ... به زودی بشارت علی(ع) محقق شد. 

از آن بانوی پرهیزکار کودکی خوش سیما متولد شد که او را به نام جدش ((علی)) نامیدند.  این کودک همان بود که خیلی پیشتر پیامبر (ص) او را ((زین العابدین)) لقب داده بود. آنجا که فرمود: ((در روز رستاخیز آواز دهنده اى صدا مى زند: کجاست زینت عبادت کنندگان؟ گویی هم اینک فرزندم على بن حسین بن على بن ابى طالب را مى بینم که از میان صفوف پیش می آید))

فرزند شهربانو وقتی در کوچه های مدینه قدم برمی داشت یاد رسول خدا (ص) را در دلها زنده می کرد.   نماز و عبادتش پیامبرگونه بود. سجده هایش زبانزد بود. و علم بی پایانش و تقوای بی نظیرش.  خداوند برگزید او را تا بعد از شهادت مظلومانه پدر پیشوای پاکان باشد. 

امام سجاد علیه السلام می فرمود:"أَعْظَمُ النّاسِ خَطَرًا مَنْ لَمْ یَرَ الدُّنْیا خَطَرًا لِنَفْسِهِ" پرارزش‌ترین مردم کسى است که دنیا را مایه ارزش خود نداند.

و می فرمود: "مؤمن از دعایش سه نتیجه مى گیرد:

۱ـ یا برایش ذخیره گردد،

۲ـ یا در دنیا برآورده شود

۳ـ یا بلایى را که خواست به او برسد، از او بگرداند.

ای دلربا بیا که قدومت مبارک است                    میلاد توست شأن نزول تبارک است

تا زین العابدین به دو عالم امام ماست                دنیا و آخرت ز ولایش به کام ماست

ولادت با سعادت چهارمین نور سپهر ولایت و امامت حضرت امام سجاد (ع) مبارک باد.

 

شهد شیرین عبادت و بندگی را می‌توان در روح لطیف امام سجاد احساس کرد که بر زبان و دعا جاری شده است.

 مقدمش گل باران

جشن میلاد همایون امام چارمین است

عید مولـود وصی رحمهٌ لِلعالمیـن است

عقل را کی می رسد تا وصف آن صورت نماید

مات برآن صورت و حیران ز صورت آفرین است

زینـت محـراب و منبـر از وجـود اوسـت، آری

آنـکـه در زهد و ورع آموزگار زاهدیـن اسـت

ولادت سید عابدان، پیشوای زاهدان، زیور صالحان، مهتر پرهیزگاران، امام مؤمنان، حضرت امام سجاد فرخنده باد.

از مهین بانوى ایران سر زد از خاک عرب                                               آفتابى کز جمالش شد عیان آیات ربّ

حجّت حقّ، رحمت مطلق ، علىّ بن الحسین                                               درّة التّاج شرف ، ماه عجم ، شاه عرب

پری چهرگان آسمانی در میلاد نور، زیارتگرِ سرای حسینی گردیدند تا نغمه خوان سروش هدایت و تهنیت گوی مولودی باشند که طلایه دار نور و سرسلسله آفتاب بود. مولودی پاک که بر پیشانی بلندش، مُهر بندگی حق نقش بسته بود. در دامان پرمهر سالار شهیدان، نغمه حیات سر داد تا پدر برای او نامی نیکو گزیند و حسین بن علی علیه السلام که در عشق به پدر، عاشقی شیفته و شیدایی دل سوخته بود، فرزند پاکش را به یُمن شمیم دل انگیز و روح افزای امیرمؤمنان علی علیه السلام ، بدین نام نهاد تا احیاگر خاطرات خوب پدر و مهربانی های زلال او باشد.

 

در عزای سیّد سجاد
جای آن دارد که بارد آسمان خون بر زمین    ***   در عزای سیّد سجّاد، زین العابدین
آنچه او دید از جفای کوفیان و شامیان    ***   کافرم گر هیچ کس دیده است ظلمی این چنین
سی و شش سال از پس قتل پدر در کربلا    ***   روز و شب کاری نبودش غیر زاری و غمین
گاه برنی جلوه گر دیدی سر پاک حسین    ***   گاه خوردی تا زیانه از غلامان حَصین
خویش را از اهل دین خواندند آن بی‏دین گروه    ***   وانگهی بستند در زنجیر کین، سلطان دین
پدر ارجمند امام سجاد علیه‏ السلام حضرت اباعبدالله‏ الحسین علیه‏ السلام و مادر بزرگوارشان شهربانو، دختر آخرین پادشاه ساسانی، می‏باشد که پس از ولادت فرزندش با فاصله‏ ای بسیار اندک جهان را بدرود گفت. حضرت زین العابدین در دو سال پایانی دوران حکومت جدّشان، حضرت علی علیه‏ السلام به دنیا آمدند. و همچنین در حدود ده سال از امامت عمویش حضرت مجتبی علیه‏السلام و ده سال هم از دوران امامت پدر بزرگوارشان، را درک کردند که این امر سبب شد سه امام راستین به پرورش و تربیت او همت گمارند و دنیایی از فضایل اخلاقی و قداست‏ها بپرورانند و این موقعیتی بود که برای کم‏تر پیشوایی واقع می‏شد.