این روزها، آسمان مدینه دیگر بار، در پس غروب غم، کز کرده است. بقیع، دوباره سیاه پوشیده است. و باز زخمی عمیق بر جگر شیعه.
این بار، پنجمین ناخدای کشتی ایمان، او که دریا دریا علم، از سینه‏ اش جاری بود و واژه واژه عشق، از نگاهش سرازیر، او که از کلامش وحی می ‏جوشید و از زبانش باران حدیث می‏ بارید، چهره در خاک کشیده است؛ مظلوم و غریب.
کوچک بودی که عطش و آتش کربلای بزرگ جدت را دیدی و با آن نگاه کودکانه گریستی؛ آن هنگام که پدرانت را تشنه کام به خاک و خون کشیدند.
سر حسین علیه‏ السلام را بر فراز نیزه‏ ها به تماشا نشستی، تا به وقتش مراسم مرثیه خوانی صحرای عرفات را برای افشاگری بنی امیه وصیت کنی. ماندی تا دردها را روایت کنی و حدیث زخم بگویی.
فقه، تا همیشه وام‏دار روایت توست. دین، تا هماره مدیون مجاهدت توست.
و حالا، این تویی که در آغوش پدر سجاده نشینت در گوشه‏ ی بقیع، آرام گرفته‏ ای.
دیگر مدینه صدای نافذ تو را نخواهد شنید.
از این پس، مردم، آرزوی شنیدن فریاد فتوای تو را به گور خواهند برد.
از این پس، همه‏ ی مرثیه‏ ها، اندوه تو را به سوگ می ‏نشینند.
ای شب! کاش آن فاجعه را در سیاهی دل خود پنهان می‏ کردی و بر دل‏هامان، داغی دیگر به امانت نمی‏ گذاشتی! کاش آن حادثه را به چشم نمی‏ دیدیم!
وبقیع، این نماد مظلومیت شیعه در همیشه‏ ی تاریخ، زیارتگاه دل‏های عاشقی است که قرار خود را در پس دیوار آن جستجو می‏ کنند؛ آن جا که اشک، اجتناب ‏ناپذیر است و سوختن ناگزیر.
از همین جا دل را روانه آن صحن و سرای خاموش کرده به شاخه گل صلواتی آن جا را منور به نور محمدی می کنیم.

"اللهم صلّ علی محمد و آل محمد و عجّل فرجهم "