ود

دوازدهمین روز از ماه محرم سالروز شهادت امام علی بن الحسین زین العابدین علیه السلام است.
امامت این امام بزرگوار پس از واقعه کربلا مصادف شد با حکومت عبدالملک مروان که یکی از خبیث ترین خلفای بنی امیه بود. نقل است عبدالملک پیش از خلافت در مسجد می نشست و قرآن می خواند اما وقتی به خلافت رسید قرآن را بست و گفت: «اینک بین من و تو جدایى افتاد! و دیگر با تو کارى ندارم!» 
به گواهی تاریخ، عبدالملک مروان پس از سرکوب شدید مخالفانش برای حج وارد مکه شد و در یک سخنرانی هراس انگیز گفت: «من این مردم را جز با شمشیر درمان نمى‏ کنم... به خدا سوگند از این پس هر کس مرا به تقوا امر کند، گردن او را خواهم زد» و البته به وعده خودش وفا نمود. 

از جمله اقدامات او این بود که در جریان جنگ با زبیریان خانه کعبه و مسجدالحرام را با منجنیق سنگ باران کرد. او فردی سفاک و خون ریز به نام حجاج را حاکم عراق نمود که جنایت های او علیه مردم و بخصوص دوستان خاندان پیامبر (ص) در عراق و داستان خونریزی های عجیب او در بصره و کوفه از فصل های بسیار غم انگیز تاریخ به شمار می آید.
در این شرایط امام سجاد علیه السلام سیاست خاصی را در پیش گرفتند تا ضمن حفظ جان شیعیان باقی مانده در آن روزگار بیشترین اثر گذاری معنوی را برای همه حق جویان و خداباوران تاریخ در پی داشته باشد. صحیفه سجادیه همان نوری است که از دل تاریکیهای آن دوران سیاه درخشید و هنوز روشنی بخش راه حق و حقیقت است. 

امام سجاد علیه السلام سر انجام به دست ولید بن عبدالملک فرزند خبیث عبدالملک مروان مسموم و به شهادت رسیدند.

بعد از آن واقعه‌ی سرخ، بلا سهم تو شد
پیکر سوخته‌ی کرب و بلا ، سهم تو شد
بعد از آن واقعه، هفتاد و دو آیینه شکست
ناگهان، داغ دل آینه‌ها سهم تو شد