آیات 26 تا 29 : :{ رَبُّکُمُ الَّذِی یُزْجِی لَکُمُ الْفُلْکَ فِی الْبَحْرِ لِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ إِنَّهُ کَانَ بِکُمْ رَحِیمًا ﴿٦٦﴾ وَإِذَا مَسَّکُمُ الضُّرُّ فِی الْبَحْرِ ضَلَّ مَنْ تَدْعُونَ إِلا إِیَّاهُ فَلَمَّا نَجَّاکُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَضْتُمْ وَکَانَ الإنْسَانُ کَفُورًا ﴿٦٧﴾ أَفَأَمِنْتُمْ أَنْ یَخْسِفَ بِکُمْ جَانِبَ الْبَرِّ أَوْ یُرْسِلَ عَلَیْکُمْ حَاصِبًا ثُمَّ لا تَجِدُوا لَکُمْ وَکِیلا ﴿٦٨﴾ أَمْ أَمِنْتُمْ أَنْ یُعِیدَکُمْ فِیهِ تَارَةً أُخْرَى فَیُرْسِلَ عَلَیْکُمْ قَاصِفًا مِنَ الرِّیحِ فَیُغْرِقَکُمْ بِمَا کَفَرْتُمْ ثُمَّ لا تَجِدُوا لَکُمْ عَلَیْنَا بِهِ تَبِیعًا ﴿٦٩﴾} این سوره یک بسته کامل خداشناسی است:

دریافت
حجم: 16.6 مگابایت

در قرآن کریم14 بار شیطان به عنوان دشمن معرفی شده است. 99 بار در قرآن از او نام برده شده که 88 بار آن با لفظ شیطان و شیاطین بوده و 11 مرتبه با نام ابلیس از او یاد شده است.

شیطان اهدافی دارد، امکانات و ابزاری دارد، شیوه هایی برای گمراه کردن انسن دارد... در آیه 65 سوره مبارکه اسراء چهار نوع از کارکردهای شیطان آمده است.

دریافت

حجم: 18.7 مگابایت

ایه 61 سوره مبارکه اسراء:

وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِیسَ قَالَ أَأَسْجُدُ لِمَنْ خَلَقْتَ طِینًا

در قرآن بارها به مسأله‌ى سجود فرشتگان و سرپیچى ابلیس اشاره شده است.

ابلیس، از جنّ است، «کانَ مِنَ الْجِنِّ» و لشکریانى دارد، «وَ جُنُودُ إِبْلِیسَ أَجْمَعُونَ» و سپاه او پیاده و سواره، «وَ أَجْلِبْ عَلَیْهِمْ بِخَیْلِکَ وَ رَجِلِکَ» و عامل انحراف و سجده نکردنش نیز قیاس خاک و آتش بود. خَلَقْتَنِی مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِینٍ

در این آیه به چند نکته اشاره شده است: سجده براى غیر خدا، اما به فرمان خداوند، مانعى ندارد. انسان گل سرسبد موجودات است، چرا که فرشتگان معصوم در برابر او سجده کردند. فرشتگان، تسلیم فرمان خدایند. اسْجُدُوا ... فَسَجَدُوا ، اعتقاد به برترى‌هاى موهوم، شیطانى است، زیرا شیطان، به برترى نوع خود عقیده داشت. ریشه‌ى معصیت گاهى خودبرتربینى است. حسد ابلیس، چشم حقیقت بین او را بست، خاک و گل بودن آدم را دید، ولى روح الهى‌ « نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی»  او را ندید.

وَإِذْ قُلْنَا لَکَ إِنَّ رَبَّکَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤیَا الَّتِی أَرَیْنَاکَ إِلاَّ فِتْنَةً لِّلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِی القُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا یَزِیدُهُمْ إِلاَّ طُغْیَانًا کَبِیرًا"

در آیه‏ ى قبل سخن از کشتن ناقه ‏ى صالح بود و در این آیه، سخن از شجره‏ ى ملعونه که قاتل اهل‏بیت پیامبر^{علیهم السلام} بودند.
در روایات مى‏ خوانیم که اهل‏ بیت فرمودند: ما کمتر از ناقه‏ ى صالح نیستیم، جسارت به ما هلاکت را به دنبال دارد.
در قرآن، چند رؤیا براى پیامبر اسلام بیان شده است: یک رؤیا در آستانه‏ ى جنگ بدر، که خداوند دشمنان را به چشم پیامبر اندک نشان داد، تا مسلمانان سست نشوند. دیگرى رؤیاى ورود فاتحانه به مسجدالحرام. و یکى هم خوابى که در این آیه مطرح است. دو خواب قبلى پس از هجرت و در مدینه بوده، اما این خواب در مکّه بوده است. البتّه برخى رؤیا را مربوط به معراج دانسته ‏اند، در حالى که معراج در بیدارى بود و رؤیا ظهور در خواب دیدن دارد.
آن خواب و شجره‏ ى ملعونه یکى است، چون نتیجه‏ ى واحدى دارد و آن فتنه ‏بودن براى مردم است. خداوند این شجره‏ ى ملعونه و اعمالشان را در خواب به پیامبر^{صلى الله علیه وآله} نشان داد و فرمود که این سبب فتنه ‏ى امت توست و با جمله‏ ى «اِنّ ربّک احاط بالناس»، آن حضرت را دلدارى داد.
«شَجرة»، هم به معناى درخت است، هم هر اصلى که شاخه‏ ها و فروعى داشته باشد. لذا به قبیله هم شجره گفته مى‏ شود. به سلسله‏ ى نسب و نژاد نیز «شجره ‏نامه» گفته مى‏ شود. پس شجره‏ ى ملعونه، قومى ریشه دارند که ملعونند.

در قرآن، امور متعدّدى لعنت شده است، مثل: ابلیس، یهود، منافقان، مشرکان، علمایى که حقّ را کتمان کردند، آزاردهندگان پیامبر، امّا تنها منافقانند که همراه مسلمانان وموجب فتنه آنانند، زیرا ابلیس و اهل‏ کتاب ومشرکین، چهره‏ اى روشن دارند، ولى منافقان به ظاهر مسلمان، پیوسته عامل فتنه بوده ‏اند

.

قُلِ ادْعُوا الَّذِینَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِهِ فَلا یَمْلِکُونَ کَشْفَ الضُّرِّ عَنْکُمْ وَ لا تَحْوِیلاً«56»

بگو:کسانی را که غیر خداوند گمان می کردید(معبود شمایند)بخوانید.که آنها نه مشکلی را می توانند از شما برطرف کنند و نه تغییری در آن دهند.

این آیه به ما می گوید : سراغ غیر خدا رفتن و به آن امید داشتن،خیالی بیش نیست. انگیزه ی پرستش، پناهجویی به یک قدرت است و بت ها این توان را ندارند. غیر خدا،نه می تواند خطر را رفع کند و نه آن را به دیگری برگرداند،و یا آن را تبدیل کند و یا تخفیف دهد. ( البته باید توجه داشت عقیده به شفاعت اولیای خدا برای رفع مشکلات و عذاب،به اذن خداست و حساب دیگری دارد.)

حجم: 18.4 مگابایت

وَ قُلْ لِعِبادِی یَقُولُوا الَّتِی هِیَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّیْطانَ یَنْزَغُ بَیْنَهُمْ إِنَّ الشَّیْطانَ کانَ لِلْإِنْسانِ عَدُوًّا مُبِیناً«53»

وبه بندگانم بگو:سخنی گویند که نیکوتر است،چرا که شیطان(با سخنان ناموزون)میان آنان فتنه وفساد می کند.همانا شیطان همواره برای انسان،دشمنی آشکار بوده است.

*خداوند،آفریدگار بهترین هاست؛ «أَحْسَنَ کُلَّ شَیْءٍ خَلَقَهُ» ، «فَأَحْسَنَ صُوَرَکُمْ» ،«أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ» از ما نیز بهترین ها را می خواهد؛بهترین عمل، «لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً» بهترین سخن «یَقُولُوا الَّتِی هِیَ أَحْسَنُ» وبهترین حرفها را پیروی کردن. «فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ»

*گویا مسلمانان در نحوه ی برخورد با کفّار و نیشخندهای آنان و نحوه ی مقابله به مثل، سؤالاتی داشتند که آیه با «قُلْ» پاسخ داده است،چرا که گاهی بدگویی به بت های کفّار،آنان را گستاخ می کرد که آنان نیز به خداوند ناسزا گویند.

«کلام احسن»شامل هر نوع سخن شایسته است،همچون:سلام،دعا،ارشاد،اظهار محبّت، امربه معروف و نهی از منکر،ذکر خدا،توبه و استغفار و امثال آن.

در آستانه عید میلاد یگانه منجی عالم بشریت استاد بهشتی جلسه تفسیر قرآن کریم را به موضوع امام زمان و قرآن اختصاص داد؛ راست! امام زمان آمدنی است یا آوردنی؟!؟!

... قوله تعالی : نَحْنُ أَعْلَمُ بِما یَسْتَمِعُونَ بِهِ إِذْ یَسْتَمِعُونَ إِلَیْکَ وَ إِذْ هُمْ نَجْوى‌ إِذْ یَقُولُ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَسْحُوراً «47» : ما داناتریم که چون به تو گوش مى‌دهند، براى چه گوش مى‌دهند و آنگاه که (براى خنثى کردن تبلیغات پیامبر) با هم نجوا مى‌کنند (نیز بهتر مى‌دانیم چه مى‌گویند). آن زمان که ستمگران (به دیگران) مى‌گویند: شما جز از مردى افسون شده پیروى نمى‌کنید (آن را هم مى‌دانیم).

در تفاسیر آمده است که هر یک از سران کفّار، شبانه وبدون اطلاع یکدیگر مخفیانه پشت خانه‌ى پیامبر حاضر مى‌شدند تا در تاریکى، صوت قرآن را بشنوند وسپس تحلیل کنند.

گاهى هم در تاریکى به هم برمى‌خوردند ویکدیگر را شناخته ملامت مى‌کردند که ما خود، دل از صوت محمّد نمى‌کنیم، مردم چه کار کنند!

این آیه، به پیامبر خدا دلگرمى مى‌دهد که از فرار و بى‌احترامى کفّار، متأثّر نشود، چون همه چیز بر خدا روشن است...

دریافت
حجم: 21.4 مگابایت

تُسَبِّحُ لَهُ السَّمَوَ تُ السَّبْعُ وَالْأَرْضُ وَمَن فِیهِنَّ وَإِن مِّن شَیْ ءٍ إِلَّا یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَلَکِن لَّا تَفْقَهُونَ تَسْبِیحَهُمْ إِنَّهُ کَانَ حَلِیماً غَفُوراً(44)

این آیه می گوید: همه ی هستی برای خداوند تسبیح و سجده و قنوت دارند. برخی مفسّران این تسبیح را تسبیح تکوینی دانسته اند، یعنی ساختار وجودیِ هر ذرّه ای از عالم، نشان از اراده، حکمت، علم و عدل خدا دارد.
بعضی دیگر معتقدند که هستی، شعور و علم دارد و همه در حال تسبیح اند، ولی گوش ما صدای آنها را نمی شنود. این نظر با ظاهر آیات سازگارتر است. نطق داشتن اشیا محال نیست، چون در قیامت تحقّق می یابد

...

وَ لَقَدْ صَرَّفْنا فِی هذَا الْقُرْآنِ لِیَذَّکَّرُوا وَ ما یَزِیدُهُمْ إِلَّا نُفُوراً «41»

«صَرَّفْنا»، بیان گوناگون و متنوّع و تکرارهاى مختلف گفتار در جهت روشن‌تر شدن موضوع بحث است.

انسان فطرتاً تنوّع طلب است، خواه در طبیعت باشد، یا کتاب الهى و این رمز برخى تکرارها و تنوّع بیان‌ها در قرآن است.

تکرار مطلب، باید متنوّع و جذّاب باشد، زیرا یکنواختى اغلب خستگى‌آور است.  انسان پیوسته نیازمند تذکّر است وچه بسا در هربار تکرار، گروهى جذب شوند. تکرار در آیات قرآن، براى تذکّر و پندگیرى است. تکرار، براى دوستان دلربا، ولى براى لجوجان نفرت‌آور است. همچنان که از بارش باران پاکیزه بر یک لاشه‌ى متعفّن، بوى تعفّن برمى‌خیزد، ورود آیات الهى نیز در دلهاى خوگرفته به تکبّر و لجاجت، عفونت تنفّر را بیشتر مى‌کند. «ما یَزِیدُهُمْ إِلَّا نُفُوراً»