مباهله

مباهله در لغت به معنای یکدیگر را لعنت و نفرین کردن است.در روز مباهله بنا بر این بود که مسلمانان و مسیحیان نجران یکدیگر را نفرین کنند، تا خدا آن طرف که دروغگوست، عذاب کند.  از ۵۱ طریق روایت شده‌است و شیعه و سنی متفق اند که محمد پیامبر اسلام، علی ، فاطمه، حسن و حسین را با خود به میعادگاه برد و مسیحیان نیز وقتی دیدند وی به قدری مطمئن است که تنها نزدیکترین خویشانش را با خود آورده، بیمناک شدند و پذیرفتند که جزیه بپردازند.

علامه طبطبایی می‌گوید:

رسول خدا در مقام امتثال این فرمان از «انفسنا» به غیر از علی و از «نسائنا» بجز فاطمه سلام‌اللّه‌علیها و از «ابنائنا» بجز حسنین (ع) را نیاورد، معلوم می‌شود برای کلمه اول بجز علی و برای کلمه دوم بجز فاطمه سلام‌اللّه‌علیها و از سوم بجز حسنین (ع) مصداق نیافت و کانه منظور از «ابناء» و «نساء» و «انفس» همان اهل بیت رسول خدا بوده، هم‌چنان‌که در بعضی روایات به این معنا تصریح شده، بعد از آنکه رسول خدا نام‌ بردگان را با خود آورد عرضه داشت: «بارالها اینان‌اند اهل بیت من»، چون این عبارت می‌فهماند پروردگارا من به‌جز اینان کسی را نیافتم تا برای مباهله دعوت کنم.»

ذکر این رویداد در کتب اهل سنت به نقل از شیعیان

قاضى نور الله شوشترى مى‏ گوید:

مفسران دراین مسئله اتفاق نظر دارند که ابناءنا در آیه مباهله اشاره به حسن و حسین (علیهماالسلام‏) و نساءنا اشاره به فاطمه (علیهاالسلام‏) و انفسنا اشاره به على (علیه‏السلام‏) است.

در حدود شصت نفر از بزرگان اهل سنت تصریح نموده ‏اند آیه مباهله درباره اهل بیت (علیهم‏السلام‏) نازل شده است .

از جمله شخصیت هاى سرشناسى که این مطلب از آنها نقل شده افراد زیر هستند:

مسلم بن حجاج نیشابورى صاحب صحیح معروف که از کتب شش‏ گانه مورد اعتماد اهل سنت است در جلد ۷ صفحه ۱۲۰ ( چاپ محمد على صبیح - مصر).

احمد بن حنبل در کتاب مسند جلد اول صفحه ۱۸۵ ( چاپ مصر).

طبرى در تفسیر معروفش در ذیل همین آیه جلد سوم صفحه ۱۹۲ ( چاپ میمنیة - مصر).

حاکم در کتاب مستدرک جلد سوم صفحه ۱۵۰ ( چاپ حیدر آباد دکن).

حافظ ابو نعیم اصفهانى در کتاب دلائل النبوة صفحه ۲۹۷( چاپ حیدر آباد).

واحدى نیشابورى در کتاب اسباب النزول صفحه ۷۴ ( چاپ الهندیة مصر).

فخر رازى در تفسیر معروفش جلد۸ صفحه ۸۵ ( چاپ البهیه مصر).

ابن اثیر در کتاب جامع الاصول جلد ۹ صفحه ۴۷۰ ( طبع السنة المحمدیة - مصر).

ابن جوزى در تذکرة الخواص صفحه ۱۷ ( چاپ نجف).

قاضى بیضاوى در تفسیرش جلد ۲ صفحه ۲۲ ( چاپ مصطفى محمد مصر).

آلوسى در تفسیر روح المعانى جلد سوم صفحه ۱۶۷( چاپ منیریه مصر).

طنطاوى مفسر معروف در تفسیر الجواهر جلد دوم صفحه ۱۲۰ ( چاپ مصطفى البابى الحلبى - مصر).

زمخشرى در تفسیر کشاف جلد ۱ صفحه ۱۹۸ ( چاپ مصطفى محمد - مصر).

حافظ احمد بن حجر عسقلانى در کتاب الاصابة جلد ۲ صفحه ۵۰۳ ( چاپ مصطفى محمد - مصر ).

ابن صباغ در کتاب الفصول المهمة صفحه ۱۰۸ ( چاپ نجف).

علامه قرطبى در تفسیر الجامع لاحکام القرآن جلد ۳ صفحه ۱۰۴ ( چاپ مصر سال ۱۹۳۶).