ما سِوی شد سائلِ دستِ کریم                     هستی ما هست از هستِ کریم

نیمه ی ماه خدا حس می کنم                          بر سر خود گرمی دست کریم

برجمالش ماه هم سجده کُنَد                    بسکه نورش هست برجَسته ، کریم

گر درون کوچه ای شد ازدحام                         رو به روی خانه بنشسته ، کریم

سیل سائل ها اگر سویش روند                    کی شود از بینوا خسته ، کریم؟!

بر درِ بیت الحسن دیدم که هست                          حاتم طائی تهیدستِ کریم

فاش گویم بین اسماء خدا                            ذکر من گردیده پیوسته : "کریم"

خاک پای آن کسی هستم که هست                    خاک پا و واله و مستِ کریم

هفت پشت من تماماً بوده اند                        سینه چاک و عبد دربستِ کریم

من که باشم که دم از حیدر زنم                        بر علی گردیده دلبسته ، کریم

گر دل ما هست مجنون حسین                         این دل ما را گره بسته ، کریم

آخرش آن یار می آید زراه                               بعد از آن دارد دو گلدسته کریم

 

 

ماه میهمانی خدا به نیمه رسیده است؛ ماهی که فرشتگان، دسته دسته بین زمین و آسمان در رفت و آمدند و هاله‌های نور اهل ایمان را بالا می‌برند، و هوا عطرآگین بال آنهاست.

ناگهان، صدای هلهله‌ای به گوش می‌رسد. صدای تسبیح؛ صدای شور و نشاط عرشیان. نوری متولد می‌شود که از عرش تا فرش ر می‌گسترد و جلوه حضور این نور آسمانی، در خاندان وحی رخ می‌نماید.

آری، امشب خانه علی(ع) و فاطمه(س) غرق در شادی تولد نخستین فرزند است. امشب تجلی حسن ازلی است که در چهره دلگشای چهارمین معصوم، حسن بن علی(ع) نمایان می‌شود و با آمدنش، جان‌ها را صفایی دیگر می‌بخشد. 

مقدمش مبارک

 

سال‏ها بود به هر بهانه ‏ای راه خانه مخفی مادر را پیش می‏گرفتی و زائر شبانه ‏اش بودی، دردت را به خاک او که نمی‏گفتی، دیگر چه کسی می‏توانست مرهم زخم‏ هایت باشد؟

سال‏ها بود حتی برای زیارت مزار جدت باید از ازدحام نگاه ‏های مرموز و پرکینه ‏ای عبور می‏کردی و خود می‏دانستی معنی آن نگاه ‏ها را.

سال‏ها بود پشت صبر را به خاک رسانده بودی و طاقت برایت شده بود لهجه هر مصیبتی.

با این حال، هر که از هر کجا بی ‏نصیب می‏ماند، راه خانه تو احاطه‏ اش می‏کرد و ناگاه، خود را جلوی دروازه کرامت تو می‏دید و بی ‏پروا طلب می‏کرد حاجتش را.

آخر می‏دانست کریمی و به این صفت از همه به جدت شبیه‏ تری؛ حتی چهره نورانی‏ ات، همه را مسافر روزهای خوش مدینه با رسول می‏کرد.

از کوچه که می‏گذشتی، هر کس به بهانه ‏ای در مسیر راهت می ‏ایستاد تا لحظه ‏ای، جلوه ‏ای از بهشت را در سیمای ملکوتی تو ببیند و تو با آن لبخند بی‏ ریا و مهربانت به او سلام کنی؛ درست مثل جد بزرگوارت.

با این همه، تو در شهر خودت هم غریب بودی و در خانه ‏ات و در میان دوستان.

حالا چگونه می‏شود این همه غربت را با یک کلمه تصویر کرد، امام مظلوم و غریب ما، امام حسن مجتبی ...

نیمه رمضان

هر طرف می گذرم بانگ طرب می شنوم
زآنکه میلاد حسن، نور دل بوالحسن است

در سال سوم هجرت و در شب نیمه ماه رمضان ـ که بهترین ماه های خداست ـ خانه امیرالمؤمنین و فاطمه علیهماالسلام میزبان قدوم مولود مبارکی شد که شادی را با خود به خانه وحی آورد. در این شب فرخنده، سبط اکبر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم ، حضرت امام حسن علیه السلام چشم به جهان گشود و شهر مدینه را غرق نور کرد.

امام حسن علیه السلام زمانی به دنیا آمد که رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم در سفر بودند و امیرالمؤمنین و فاطمه علیه السلام چشم به راه بازگشت. ایشان پس از مراجعت از سفر، طبق معمول ابتدا به خانه فاطمه علیهاالسلام وارد شد. هنگامی که خبر تولد نوزاد را به ایشان دادند، شادمانی وجود حضرت را فرا گرفت.

هنگامی که کودک را نزد پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم آوردند، حضرت رو به علی علیه السلام کرده، فرمود: «آیا او را نام گذاری کرده ای؟» عرض کرد: «من در نام گذاری وی بر شما پیشی نمی گیرم». رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: «من هم در نام گذاری بر خداوند سبقت نمی جویم». در این هنگام جبرئیل از آسمان فرود آمد و از سوی خدای متعال به وی تهنیت گفت و سپس اظهار داشت: «خداوند تو را فرمان داده که نام پسر هارون، «شبر» را بر او بگذاری». حضرت فرمود: «زبان من عربی است». جبرئیل عرض کرد: نامش را «حسن» بگذار و پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم او را «حسن» نامید. مولودی که از نظر شرافت نسب هیچ کسی به پای او نمی رسد. جد بزرگوارش پیامبر و خاتم الانبیاء ، پدر گرامی اش اولین امام و سیدالاوصیاء، و مادر مکرّمش، صدیقه اطهر سیدة النساء است.

شد عید حسن که اشرف اعیاد است                            ذکر صلوات بهترین اوراد است
شادند اگر جمله محبان، نه عجب                               زیرا که دل آل محمد(ص) شاد است

امام محمّد باقر حکایت فرماید: روزى امام حسن مجتبى جلوى منزل خود روى سکّوئى نشسته بود، ناگاه شخصى در حالى که سوار الاغ بود وارد شد و به آن حضرت چنین گفت :سلام بر تو که مؤمنین را ذلیل و خوار گرداندى .
امام مجتبى بدون توجّه به توهین او، اظهار نمود: در قضاوت خویش عجله نکن، پیاده شو، بیا بنشین تا قدرى استراحت کنى و با هم صحبت نمائیم .
پس آن شخص از الاغ خود پیاده شد؛ و آرام آرام به سوى امام مجتبى حرکت کرد، وقتى نزدیک حضرت رسید، امام به او فرمود: چه گفتى ؟
جواب داد: گفتم : السّلام علیک یا مُذِلَّ المؤ منین .
حضرت فرمود: این موضوع را از کجا و چگونه دانستى ؟

گفت: چون که خلافت و امارت مسلمین در دستان تو بود و آن را رهاکردى و به این ظالم متجاوز - یعنى ؛ معاویه - سپردى که روش و سیره اش خلاف دستور الهى است .
حضرت فرمود: توجّه و دقّت کن تا برایت توضیح دهم :از پدرم علىّ بن ابى طالب، امیرالمؤمنین شنیدم که او از رسول خدا این مطلب را نقل نمود: روزگار سپرى نمى گردد مگر آن که شخصى پرخور و بى باک بر این امّت ولایت کند؛ و او معاویه است .
پس آن شخص از امام مجتبى پرسید: محبّت و علاقه نسبت به شما اهل بیت رسالت چگونه است؟ و چه اثرى دارد؟
فرمود: به خدا قسم ! محبّت و علاقه نسبت به ما اهل بیت - عصمت و طهارت علیهم السلام - در تمام امور و حالات سودمند است ، گرچه اسیر دست ظالمان باشیم .
و سپس افزود: محبّت و دوستى با ما - اهل بیت رسالت - سبب آمرزش گناهان مى گردد؛ همان طورى که وزش باد - در فصل پائیز - موجب ریزش برگ درختان است
اختصاص مرحوم شیخ مفید: ص 82.

رمضان معطر شده است از عطر خوش بوی یاسمن اهل بیت(ع)، از حُسن «حسن» که گام بر گستره زمین نهاده و جهانی را منور ساخته است.
فرشتگان به پای کوبی پرداخته اند و اسحار این شب ها، پیام آور نور و روشنی اند.
در نیمه رمضان، نور حق جلوه کرده است و دومین امام نور، پای بر زمین نهاده و آن را متبرک کرده است.
او امام مجتبی(ع)، سید نجیبان است و به یمن این میلاد، شیعیان علی(ع) از شادی در قالب تن نمی گنجند و شادی نوشان کوثر محبت اویند.
میلاد حسن(ع)، مهر ناامیدی بر پیشانی شب زده و راه روشن «صراط المستقیم» را به همگان نشان داده است.
اینک میلاد خجسته و شکوهمند امام برگزیده، زینت عرش الهی، فرزند جمیل پیامبر است.این عید خجسته برشما محبین اهل بیت مبارک !
حسن یعنی کسی که نوری از زهرا به تن دارد                         جهان، عشق رسول الله و او عشق حسن دارد
                         کرامت می‌کنی هر مستمندی بر درت آید                         که صاحب‌خانه مانند تو باشد، در زدن دارد

روایت شده یکی از کنیزکان امام مجتبی (ع) دسته گلی به حضرت هدیه کرد، امام (ع) به او فرمود: تو در راه خدا آزاد هستی .أنس او را به این کار نکوهش کرد . امام(ع) فرمود: «أدّبنا الله فقال تعالی: " و إذا حیّیتم بتحیّة فحیّوا بأحسن منها إنّ الله کان علی کل شیء حسیباً "وکان احسن منها اعتاقها»ما تربیت یافتگان مکتب الهی هستیم خداوند فرمود : " هرگاه به شما تحیت گویند، پاسخ آن را بهتر از آن تحیت بدهید....." نیکوتر از هدیه او ،آزادی اوست.

حیاة الامام الحسن ج1 ، ص 322 – المناقب ج 4 ، ص 18 – المناقب ابن شهر آشوب ج2 ، ص 23

یا حسن مجتبی (ع)!
مهرت به کائنات برابر نمی شود
داغی ز ماتم تو فزونتر نمی شود
از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود
سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود
شهادت کریم آل طاها ، سبط اکبر امام حسن المجتبی را به عموم شیعیان تسلیت عرض می نماییم.