ببینید یک لحظه آدم از خدا غفلت کند؛ یک لحظه یعنی یک لحظه! کمتر از یک ثانیه انسان از خدا غافل باشد زمانش همین است. ببینید چه طور خدا آدم را می‌گیرد؟! با یک نفس کشیدن؛ آن وقت ما این هستیم. با یک نفس کشیدن آدم بالا را پایین می‌کند، پایین را بالا می‌کند، نفی را اثبات می‌کند، اثبات را نفی می‌کند. تمام حالات ما باید در دست او باشد، این معلوم شد؟ گاهی هم خدا نشان می‌دهد می‌گوید این هستی. پس معلوم می‌شود این زبان درست است که در اختیار ماست؛ اما ما و زبان ما در اختیار دیگری هستیم. این چشم درست است در اختیار ماست، ما و چشم ما در اختیار دیگری هستیم، این هستیم!

 اگر ما این هستیم این بیان نورانی حضرت امیر ـ همه این بیان‌ها بوسیدنی است ـ فرمود: «جَوَارِحُکُمْ‏ جُنُودُه‏ ... وَ خَلَوَاتُکُمْ عِیَانُه‏»؛ فرمود: خدا اگر کسی را خواست بگیرد، از جای دیگر لشکر نمی‌آورد. فرمود اعضا و جوارح خود انسان سربازان خدا هستند؛ حرفی می‌زند رسوا می‌شود، جایی را امضا می‌کند رسوا می‌شود، جایی نباید برود رسوا می‌شود. این طور نیست که حالا اگر خدا خواست کسی را بگیرد از جای دیگر بگیرد! همیشه نظیر طیر ابابیل نیست که برای ابرهه و خاتمه دادن آنها بیاید، گاهی با دست خود آدم، آدم را می‌گیرد، گاهی با زبان آدم، آدم را می‌گیرد. فرمود: این طور نیست که خدا از جای دیگر لشکرکشی بکند. «جَوَارِحُکُمْ‏ جُنُودُه‏‏»؛ یعنی اگر خدا در قرآن فرمود: ﴿لِلَّهِ جُنُودُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ﴾، سراسر عالم سپاه و ستاد خدا هستند، این چنین نیست که آسمان و زمین و ملائکه و ابرهه و طیر ابابیل و آنها سپاه و ستاد باشند برای اینکه کسی را بگیرند، نخیر! با چشم او، با زبان او، با امضای او، با پای او، جایی می‌رود رسوا می‌شود، جایی را امضا می‌کند رسوا می‌شود، با یک رومیزی، زیرمیزی و اختلاس رسوا می‌شود.

بیانات آیات الله جوادی آملی

حجت الاسلام حسینی قمی پیرامون قدر شناسی نعمات الهی با استناد به حدیثی از امام رضا علیه السلام، سخن می گوید:

اصلی ترین صفتی که پیامبر اکرم صلوات الله علیه را به آن می شناسیم صفت عبودیت ایشان است که هروز به آن شهادت می دهیم: " أشهد آنَّ محمّداً عبدُهُ و رَسولُهُ" پس مهمترین صفات خضوع در برابر پروردگار عالم است. اگر مخلوقی به این صفت نائل شد اوج و عظمت پیدا می کند. خود خدای متعال می فرمایند :«وما خلَقتُ الجنَّ و الإنس الّا لیعبدون» من شما انسانها را با این هدف آفریدم که به مقام عبودیت و خضوع در برابر من نائل شوید. عظمت و رشد انسان در عبودیت است. اگر می خواهی بالا بروی باید خاکسار شوی...

حجت الاسلام حاج ابوالقاسمی دراینباره سخن می گوید:

دنیا و آخرت از بعضی جهات با هم شباهت دارند و مثل دو فصل یکسان هستند. که با هم شباهتها و تفاوتهایی دارند. عمده تفاوتهایی که بین دنیا و آخرت است عبارت است از

1/ثبات و تغییر. دنیا دار تحوّل و دگرگونی است.

2/ دنیا دار عمل است . امروز روز عمل است و حسابی هم در کار نیست. فردا روز عمل نیست، روز حساب و برداشت است . دنیا مزرعه آخرت است.

روح هستی در میان بستر است               لحظه های آخر پیغمبر است

در چند روز آخر از زندگى رسول اکرم (ص) آن بزرگوار در مسجد پس از انجام نماز صبح فرمود:

«اى مردم! آتش فتنه‏‌ها شعله ‏ور گردیده و فتنه‏‌ها همچون پاره‏هاى امواج تاریک شب روى آورده است. من در روز رستاخیز پیشاپیش شما هستم و شما در حوض کوثر بر من در می آئید. آگاه باشید که من درباره ثقلین از شما می پرسم، پس بنگرید چگونه پس از من درباره آن دو رفتار می‌کنید، زیرا که خدای لطیف و خبیر مرا آگاه ساخته که آن دو از هم جدا نمی شوند تا مرا دیدار کنند. آگاه باشید که من آن دو را در میان شما به جای نهادم ( کتاب خدا و اهل بیتم ). بر ایشان پیشی نگیرید که از هم پاشیده و پراکنده خواهید شد و درباره آنان کوتاهی نکنید که به هلاکت می‌رسید».

آنگاه پیامبر (ص) با زحمت به سوی خانه اش به راه افتاد. مردم با چشمانی اشک آلود آخرین فرستاده الهی را بدرقه می کردند. در آخرین روزها پیامبر به علی (ع) وصیت نمود که او را غسل و کفن کند و بر او نماز بگزارد. علی (ع) که جانش با جان پیامبر آمیخته بود، پاسخ داد:  «ای رسول خدا، می‌ترسم طاقت این کار را نداشته باشم».

پیامبر (ص) علی (ع) را به خود نزدیک کرد. آنگاه انگشترش را به او داد تا در دستش کند. سپس شمشیر، زره و سایر وسایل جنگی خود را خواست و همه آنها را به علی سپرد.

فردای آن روز بیماری پیامبر (ص) شدت یافت اما او در همین حال نیز اطرافیان خود را درباره حقوق مردم و توجه به مردم سفارش می کرد. سپس به حاضران فرمود:  «برادر و دوستم را بخواهید به اینجا بیاید».

هنگامی که علی (ع) آمد، پیامبر به او اشاره کرد که نزدیک شود. آنگاه علی (ع) را در آغوش گرفت و مدتی طولانی با او راز گفت تا آنکه از حال رفت و بیهوش شد. با مشاهده این وضع، نواده‌های پیامبر (ص) حسن و حسین (ع) به شدت گریستند و خود را روی بدن رسول خدا افکندند. علی (ع) خواست آن دو را از پیامبر (ص) جدا کند. پیامبر (ص) به هوش آمد و فرمود: «علی جان آن دو را واگذار تا ببویم و آنها نیز مرا ببویند، آن دو از من بهره گیرند و من از آنها بهره گیرم».

سرانجام پیامبر (ص) هنگامی که سرش بر دامان علی (ع) بود، جان به جان آفرین تسلیم کرد.

وجود مبارک پیغمبر(علیه و علی آله آلاف التّحیة و الثّناء) در زمان حیات مبارکشان فرمود: «أَنَا وَ عَلِیٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّةِ». بیایید بچه‌های ما بشوید. هر کسی که بالغ شد باید شناسنامه را بگیرد. قبل از بلوغ وقتی به دنیا آمده است تا بالغ بشود در اختیار پدر و مادر است؛ نام‌گذاری او، شناسنامه او، کد ملی او، اینها را پدرانشان تأمین می‌کنند؛ اما حضرت فرمود وقتی کسی بالغ شد باید برای خودش شناسنامه بگیرد. حضرت فرمود ما حاضریم شما را به فرزندی قبول بکنیم: «أَنَا وَ عَلِیٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّةِ» بیایید بچه‌های ما بشوید، ما امیدواریم این پیام را شنیده باشیم، فرزندان اینها شده باشیم. چه فخری بالاتر از این که پدر ما علی بن ابیطالب باشد، مادر ما فاطمه زهرا باشد. از این فخر بالاتر فرض ندارد.

رحلت پیغام دار آخرین، خاتم نبوت را نگین، حضرت رسول واپسین، عینیت قرآن کریم، حضرت رسول اکرم صلی‌الله علیه و آله و سبط اکبرشان ، امام مجتبی علیه السلام بر مسلمانان جهان تسلیت باد.

عالم امروز پر از ماتم و رنج و محن است                      گرد غم بر سر هر محفل و هر انجمن است

 این چه شوراست که برپاشده درارض وسماء                   این چه سوزاست که درسینه هرمردوزن است

بانگ و فریاد به گوش آید از افلاک مگر                      رحلت ختم رسولان و عزای حسن است

امام علی علیه السلام:

عَلَیکُم بِطَلَبِ العِلمِ فَإِنَّ طَلَبَهُ فَریضَةٌ وهُوَ صِلَةٌ بَینَ الإِخوانِ، ودالٌّ عَلَى المُرُوءَةِ، وتُحفَةٌ فِی المَجالِسِ، وصاحِبٌ فِی السَّفَرِ، واُنسٌ فِی الغُربَةِ .

بر شما باد تحصیل دانش؛ چرا که تحصیل آن واجب است، و هم موجب پیوند میان برادران است و نشانگر مردانگى [و شخصیت] و ارمغان انجمن‌ها ، و یار سفر و همدم تنهایى است .

کنز الفوائد : ج ١ ص ٣١٩

أعُوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیمِ

وَقَضَیْنَا إِلَى بَنِی إسْرائِیلَ فِی الْکِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِی الأرْضِ مَرَّتَیْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا کَبِیرًا ﴿٤﴾...

بعد از فسادهای بنی اسرائیل تنبیه و گوشمالی خدا شروع شد. اما هیچ کجا اشاره نشده که این دو فساد بنی اسرائیل در چه زمانی بوده است. دیدگاه ها در این مورد متفاوت است... به این معنا که مصداق فساد اهمیت ندازد بلکه اصل مطلب مهم است؛ وقتی خدا به ما عزت داد باید این عزت را حفظ کنیم. اگر به ما امکانات داد باید از این امکانات درست استفاده کنیم ، درست استفاده نکنیم سیلی خواهیم خورد. بعد از سیلی خوردن یک دوره ذلّت را باید تجربه کنیم، دوباره اگر توبه کردیم، رحمت خدا برخواهد گشت....

 وَ أَکْرِمْ نَفْسَکَ عَنْ کُلِّ دَنِیَّةٍ وَ إِنْ سَاقَتْکَ إِلَى الرَّغَائِبِ فَإِنَّکَ لَنْ تَعْتَاضَ بِمَا تَبْذُلُ مِنْ نَفْسِکَ عِوَضاً...

در این فراز از وصیت امر حکیمانه حضرت امیرالمؤمنین به امام مجتبی(ع) و رهروان راه عصمت و ولایت این است که: نفس خودت را از اینکه به پستی میل و گرایش پیدا کند حفظ کن ، با حفظ او از امیال و هواهای نفسانی او را مورد اکرام قرار بده چون تو بزرگوارتر از آن هستی که اسیر پستی و بلندی ها بشوی ولو اینکه با رغبت و نزدیکی و دنائت و پستی خواسته ای از خواسته های تو محقق بشود اما هیچ یافته و دستاوردی نمی تواند جبران کننده شخصیت بزرگی باشد که شما در مقابل آن نیاز و آن تحقیر کردن نفس از دست داده ای!

دریافت
حجم: 11.3 مگابایت

در این جلسه استاد پس از ادامه بحث شفاعت به پاسخ سوالات حاضرین پرداخت.

از استاد پرسیدند: " وقتی آل زیاد و آل مروان را لعن می کنیم، بقیه خاندان آنها که نقشی در وقایع تلخ تاریخ نداشته اند چه گناهی دارند؟ " و در پاسخ استاد  حدیثی از پیامبر اکرم (ص) نقل کردند : :ه مردم از ایشان پرسیدند وقتی می گویید: " بنی أمیة قاطبة" یعنی از بنی امیه یک آدم خوب پیدا نمی شود که خوب باشد. پیامبر فرمودند: " لعن سرغ آنها نمی رود. لعن سراغ کسی می رود که مستحق آن باشد.