زندگی حسین‌بن‌علی علیه‌السّلام در طول تاریخِ زندگی پنجاه و چند ساله‌ی آن بزرگوار، همه درس است: دوران کودکی او درس است، دوران جوانی او درس است، در دوران امامت امام حسن علیه‌السّلام رفتار او درس است، بعد از شهادت امام حسن علیه‌السّلام رفتار او همه درس است.

این‌جور نبود که کار امام حسین فقط در آن روز آخر باشد، لکن حادثه‌ی کربلا این‌قدر عظمت دارد، این‌قدر درخشنده است که مثل خورشیدی همه‌ی نورهای دیگر را تحت‌الشّعاع قرار میدهد؛ والّا خطابه‌ی امام حسین علیه‌السّلام خطاب به علما و بزرگان و صحابه و تابعین در منی‌ - که در کتب حدیث ذکر شده است - یک سند تاریخی است؛ نامه‌ی آن بزرگوار خطاب به علما و بزرگان و پایه‌ها و ارکان دینی در زمان خودش - «ثُمَّ انتُم ایَّتُها العِصابَة، عِصابَةٌ بِالعِلمِ مَشهورَة...» که در کتب معتبر حدیث نقل شده است - یک سند تاریخی مهم است؛ رفتارهای آن بزرگوار؛ برخوردش با معاویه، نامه‌اش به معاویه؛ حضورش در کنار پدر در دوران کوتاه خلافت امیرالمؤمنین علیه‌الصّلاة و السّلام؛ همه‌ی اینها قدم‌ به‌ قدم درس است؛ منتها حادثه‌ی عاشورا چیز دیگری است.

درس حسین‌بن‌علی علیه‌الصّلاة و السّلام به امّت اسلامی این است که برای حقّ، برای عدل، برای اقامه‌ی عدل، برای مقابله‌ی با ظلم، باید همیشه آماده بود و باید موجودی خود را به میدان آورد؛ در آن سطح و در آن مقیاس، کار من و شما نیست؛ امّا در سطوحی که با وضعیّت ما، با خُلقیّات ما، با عادات ما متناسب باشد چرا؛ باید یاد بگیریم.

امه‌ی آن بزرگوار خطاب به علما و بزرگان و پایه‌ها و ارکان دینی در زمان خودش:

ثُمَّ أَنْتُمْ أَیَّتُهَا الْعِصَابَةُ عِصَابَةٌ بِالْعِلْمِ‏ مَشْهُورَةٌ وَ بِالْخَیْرِ مَذْکُورَةٌ وَ بِالنَّصِیحَةِ مَعْرُوفَةٌ وَ بِاللَّهِ فِی أَنْفُسِ النَّاسِ مَهَابَةٌ یَهَابُکُمُ الشَّرِیفُ وَ یُکْرِمُکُمُ الضَّعِیفُ وَ یُؤْثِرُکُمْ مَنْ لَا فَضْلَ لَکُمْ عَلَیْهِ وَ لَا یَدَ لَکُمْ عِنْدَهُ تَشْفَعُونَ فِی الْحَوَائِجِ إِذَا امْتَنَعَتْ مِنْ طُلَّابِهَا وَ تَمْشُونَ فِی الطَّرِیقِ بِهَیْبَةِ الْمُلُوکِ‏ وَ کَرَامَةِ الْأَکَابِرِ أَ لَیْسَ کُلُّ ذَلِکَ إِنَّمَا نِلْتُمُوهُ بِمَا یُرْجَى عِنْدَکُمْ مِنَ الْقِیَامِ بِحَقِّ اللَّهِ وَ إِنْ کُنْتُمْ عَنْ أَکْثَرِ حَقِّهِ تَقْصُرُونَ فَاسْتَخْفَفْتُمْ بِحَقِّ الْأَئِمَّةِ فَأَمَّا حَقَّ الضُّعَفَاءِ فَضَیَّعْتُم‏... .
ترجمه :
امام حسین علیه‌السلام فرمودند: ... سپس شما اى گروه، گروهى که به علم شهرت دارید، و به نیکى از شما یاد مى‏‌کنند، و به خیر خواهى و اندرزگویى شناخته‌‏اید، و به سبب خدا در نزد مردمان صاحب احترامید، و بزرگان از شما بیمناکند، و ناتوانان شما را بزرگ مى‏‌دارند، و آن کس که فضلى و حقى براو ندارید شما را بر خود برمى‏‌گزیند، شما که در باره نیازمندیهاى مردم میانجیگرى مى‏‌کنید و در راهها با هیئت شاهان و احترام سران و بزرگان گام برمى‏‌دارید، آیا همه‏ اینها بدان امید نیست که به استوار داشتن حق خدا قیام کنید؟ اگر چه درباره این امر کارى که باید نکردید، چنان که حق امامان را نیز ناچیز شمردید، و همچنین حق ناتوانان را ضایع کردید.

بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار اقشار مختلف مردم - 1392/03/22

یکی از نکاتی که باید در ارتباط کلامی با همسر رعایت شود، احترام گذاردن است، از دلایل بی احترامی زوجین نسبت به هم می توان نکاتی را برشمرد از جمله : 1. هیجانات(عصبانیت) 2. نگاه به گذشته منفی طرف مقابل 3 . روحیه انتقام گیری 4. قدرت ...

بررسی زندگی مهدوی بر اساس دعای عهد؛ همه ما دوست داریم زندگیمان امام زمانی باشد، تربیتمان مهدوی باشد. دلمان می خواهد بچه هایمان در خط حضرت باشند. چه کنیم و چگونه کاری برای امام زمان انجام دهیم؟

در این جلسه حدود هفت-هشت گام را بیان می کنیم تا بتوانیم حرکت منظمی در راه زندگی مهدوی و زمینه سازی ظهور حضرت داشته باشیم.

برای دریافت فایل صوتی کلیک کنید.
حجم: 14 مگابایت

ادامه درس 22 (نامه بیست و هشتم) و مبحث قرائت و درایت (نامه55)؛ که یکی از معروفترین نامه های حضرت به معاویه است که طی آن حضرت معاویه را نصیحت می کند و او را پند و اندرز می دهد. این روش الاح کنندگی اسلام است که با هرکس حتی ظالمترین افراد از دریچه موعظه سخن می گوید...

در اهمیت دین شناسی و ضرورت آن می توان برهان عقلی آورد:

1. فرض می گیریم تنها راه رسیدن به سعادت و خوشبختی دین است.

2. عقل حکم می کند که انسان راه رسیدن به خوشبختی را بداند.

در نتیجه عقل حکم می کند که انسان معرفت دین شناسی را به دست آورد...
 

برای دریافت فایل صوتی کلیک کنید.
حجم: 15.5 مگابایت

عنصر دوم، حماسه است؛ یعنی این مجاهدتی که باید انجام بگیرد، باید با عزت اسلامی انجام بگیرد؛ چون «العزّةللَّه و لرسوله و للمؤمنین». مسلمان در راهِ همین حرکت و این مجاهدت هم، بایستی از عزت خود و اسلام حفاظت کند. در اوج مظلومیت، چهره را که نگاه می کنی، یک چهره‌ی حماسی و عزتمند است. اگر به مبارزات سیاسی، نظامىِ گوناگونِ تاریخ معاصر خودمان نگاه کنید، حتی آنهایی که تفنگ گرفته‌اند و به جنگ رویاروی جسمی اقدام کرده‌اند، می بینید که گاهی اوقات خودشان را ذلیل کردند! اما در منطق عاشورا، این مسأله وجود ندارد؛ همان جایی هم که حسین‌بن‌علی (علیه‌السّلام) یک شب را مهلت می گیرد، عزتمندانه مهلت می گیرد؛ همان جایی هم که می گوید: «هل من ناصرٍ» - استنصار می کند - از موضع عزت و اقتدار است؛ آن جایی که در بین راه مدینه تا کوفه با آدم‌های گوناگون برخورد می کند و با آنها حرف می زند و از بعضی از آنها یاری می گیرد، از موضع ضعف و ناتوانی نیست؛ این هم یک عنصر برجسته‌ی دیگر است. این عنصر در همه‌ی مجاهداتی که رهروان عاشورایی در برنامه‌ی خود می گنجانند، باید دیده شود. همه‌ی اقدام‌های مجاهدت‌آمیز - چه سیاسی، چه تبلیغی، چه آن‌جایی که جای فداکاری جانی است - باید از موضع عزت باشد.
عنصر سوم، عاطفه است؛ یعنی هم در خود حادثه و هم در ادامه و استمرار حادثه، عاطفه یک نقش تعیین‌کننده‌ای ایجاد کرده است، که باعث شد مرزی بین جریان عاشورایی و جریان شیعی با جریان‌های دیگر پیدا شود. حادثه‌ی عاشورا، خشک و صرفاً استدلالی نیست، بلکه در آن عاطفه با عشق و محبت و ترحم و گریه همراه است. قدرت عاطفه، قدرت عظیمی است؛ لذا ما را امر می کنند به گریستن، گریاندن و حادثه را تشریح کردن. زینب کبری (سلام‌اللَّه‌علیها) در کوفه و شام منطقی حرف می زند، اما مرثیه می خواند؛ امام سجاد بر روی منبر شام، با آن عزت و صلابت بر فرق حکومت اموی می کوبد، اما مرثیه می خواند. این مرثیه‌خوانی تا امروز ادامه دارد و باید تا ابد ادامه داشته باشد، تا عواطف متوجه بشود. در فضای عاطفی و در فضای عشق و محبت است که می توان خیلی از حقایق را فهمید، که در خارج از این فضاها نمی توان فهمید. این سه عنصر، سه عنصر اصلىِ تشکیل‌دهنده‌ی حرکت عاشورایی حسین‌بن‌علی (ارواحنافداه) است که یک کتاب حرف است و گوشه‌ای از مسائل عاشورای حسینی است؛ اما همین یک گوشه برای ما درس‌های فراوانی دارد.

"السلام علیکم یا اولیاء النعم"

امام، انسان کامل است. خلیفه خداست. کارگزار او و واسطه فیض خداست. هر کس در هر جای عالم هر نعمتی دارد، امام ولی نعمت اوست. اینها عقل اول هستند . صادر نخستین و مجرای فیض خدا هستند. به عبارتی همه مخلوقات خدا عیال خدا هستند و امام کارگزار خداست. پس امام ولی نعمت است. به همین اعتبار فقیرترین مخلوقات امام است چون نیازی که امام به خدا دارد، بیش از همه مخلوقات است. همانطور که هر چه عیال انسان بیشتر باشد، نیازش بیشتر است ، پیامبر هم که همه امت اسلام عیالات او هستند بیش از بقیه به خدا نیازمند است...

حسین‌بن‌علی (علیه‌السّلام) در خلال بیانات گوناگون - در مکه و مدینه و در بخش‌های مختلف راه، و در وصیت به محمدبن‌حنفیه این وظیفه را تبیین کرده و آن را بیان فرموده است. حسین‌بن‌علی (علیه‌السلام) عاقبتِ این کار را می دانست؛ نباید تصور کرد که حضرت برای رسیدن به قدرت - که البته هدف آن قدرت، مقدس است - چشمش را بست و برای آن قدرت حرکت کرد؛ نه، هیچ لزومی ندارد که یک نگاه روشنفکرانه ما را به این‌جا بکشاند. نخیر، عاقبت این راه هم بر حسب محاسبات دقیق برای امام حسین (علیه‌السّلام) با روشن‌بینی امامت قابل حدس و واضح بود؛ اما «مسأله» آن‌قدر اهمیت دارد که وقتی شخصی با نفاستِ جان حسین‌بن‌علی (علیه‌السّلام) در مقابل این مسأله قرار می گیرد، باید جان خود را در طبق اخلاص بگذارد و به میدان ببرد؛ این برای مسلمان‌ها تا روز قیامت درس است و این درس عمل هم شده است و فقط این‌طور نبوده که درسی برای سرمشق دادن روی تخته‌ی سیاه بنویسند، که بعد هم پاک بشود؛ نه، این با رنگ الهی در پیشانی تاریخ اسلام ثبت شد و ندا داد و پاسخ گرفت، تا امروز.

ولی در طول تاریخ هم این پرچم برای ملت‌ها پرچمِ فتح و ظفر بوده است و در آینده هم باید همین‌طور باشد و همین‌طور خواهد بود. این بخشِ «منطق»، که عقلانی است و استدلال در آن هست. بنابراین، صرفِ یک نگاه عاطفی، حرکت امام حسین را تفسیر نمیکند و بر تحلیل جوانب این مسأله قادر نیست.

 ادامه دارد ...

در آیات پیشین سوره حدید، خداوند متعال پس از تأکید بر بی نیازی خویش و بیان بخشی از اوصاف جمال و جلال خود، مؤمنان را به انفاق فراخوانده و آنان را به قرض دادن به خدا ترغیب می کند. در این بخش از آیات زمان دریافت اجر و نحوه آن را بیان می نماید.

هر آدمی به تناسب اعمال و رفتارش نور و ظلمت با خود به جهان باقی می برد. هر چه اعمال او بهتر و زیباتر باشد هاله اطراف او نورانی تر و هر چه کفر و نفاق و ... او بیشتر باشد، هاله ظلمانی تری در اطراف او پراکنده می شود...

با توجه به درخواست استاد گرامی ، جناب آقای دکتر قنبری؛ مبنی بر ادامه مباحث نامه 31 نهج البلاغه و جهت قرار گرفتن دوستان علاقمند در فضای بحث، جلسات 30 الی 32 این نامه با شرح و تبیین دکتر قنبری در این قسمت قرار داده شد.

دوستان می توانند برای گوش کردن به ادامه این مباحث به قسمت ( جلسات آموزشی - نهج البلاغه دکتر قنبری) مراجعه و به فایل مورد نظر دسترسی داشته باشند. مباحث قبلی این نامه ( 1-29) نیز به تدریج در همین قسمت بارگذاری خواهد شد.

إن شاء الله - به امید اینکه مفید واقع گردد.

"و من الله التوفیق"

جلسه 30 :