حدیث ششم باب 36 تا انتهای همین باب (باب استحباب اینکه آدمى به جاى اینکه به عیبجویى از دیگران بپردازد به عیب خود مشغول باشد) :

- عن امیرالمؤمنین علیه السلام انه قال فى النهى عن عیب الناس : و انما ینبغى لاهل العصمه و المصنوع الیهم فى السلامه ان یرحموا اهل الذنوب و المعصیه و یکون الشکر هو الغالب علیهم و الحاجز لهم عنهم فکیف بالعائب الذى عاب اخاه و عیره ببلواه ؟!

اما ذکر موضع ستر الله علیه من ذنوبه ما هو اعظم من الذنب الذى عاب به ؟ فکیف یذمه بذنب قد رکب مثله ؟ فان لم یکن رکب ذلک الذنب بعینه فقد عصى الله فیما سواه مما هو اعظم منه و ایم الله لو لم یکن عصاه فى الکبیر لقد عصاه فى الصغیر و لجراته على عیب الناس اکبر یا عبدالله لاتعجل فى عیب عبد بذنبه فلعله مغفور له و لا تامن على نفسک صغیر معصیه فلعک تعذب علیه فلیکفف من علم منکم نفسک صغیر معصیه فلعلک تعذب علیه فلیکفف من علم منکم عیب غیره لما یعلم من عیب نفسه و لیکن الشکر شاغلا له على معافاته مما ابتلى به غیره

.