تا خدا بوده و هست، معلم بوده و هست و هر روز، روز معلم هست
معلمی هنر است، عشقی است . . .

ای معلم تو را سپاس:

ای آغاز بی پایان، ای وجود بی‌کران، تو را سپاس .

ای والا مقام، ای فراتر از کلام، تورا سپاس.

 ای که همچون باران بر کویر خشک اندیشه‌ام باریدی، سپاست می‌گویم،

تو را به اندازه تمام مهربانی‌هایت سپاس می‌گویم.

ای نجات بخش آدمیان از ظلمت جهل و نادانی،

ای لبخندت امید زندگی و غضبت مانع گمراهی تو را سپاس می‌گویم.

این تویی که با دستان پر عطوفتت گل‌های علم و ایمان را در گلستان وجود می‌پرورانی
و شهد شیرین دانش را به کام تشنگان می‌ریزی.

پس تو را ای معلم به وسعت نامت سپاس می‌گویم.

همان نامی که چهار حرف بیشتر ندارد، اما کشیدن هر حرف و صدایش زمانی به وسعت تاریخ نیاز دارد.

خصوصا اکنون که اموزشها بیشتر مجازی شده و بدون دیدن روی تو و با شنیدن صدای پر مهرت به دنیای علم و ادب وارد می شویم، تو را سپاس

اندیشه‌ام از تو سبز و آباد شده
از جهل وغم این فکرتم آزاد شده

در مکتب پاک و شاد استاد ببین
غم رفته زجانم و دلم شاد شده . . .

هفته معلم گرامی باد