کربلا
زمان: سه شنبه هفتم محرم الحرام ۶۱ هجری قمری
تعداد نظامیانی که لباس و سلاح جنگی و حقوق از حکومت غاصب بنی امیه گرفته و به جنگ امام حسین (علیه السلام) آمده بودند را، بالغ بر ۳۰ هزار جنگجو نوشته اند.

بستن آب بر روی امام حسین و اهل حرم:
عمر بن سعد نامه ای بدین مضمون از عُبیدالله دریافت کرد که:
« سپاهیان خود را بین حسین(علیه‎السلام) و اصحابش و آب فرات فاصله بینداز به طوری که حتی قطره ای آب به او نرسد، همانگونه که از دادن آب به عثمان بن عفّان خودداری شد! »
عمر بن سعد ۵۰۰ سوار را در کنار شریعه فرات مستقر کرد. یکی از آنها به نام عبد الله بن حصین فریاد زد:
 ای حسین! آیا این آب را نمی بینی که همچون دل آسمان می درخشد؟ به خدا سوگند که قطره ای از این آب را نخواهی آشامید تا از عطش جان دهی!
حضرت نفرینش کرد و فرمود: «خدایا! او را از تشنگی هلاک کن و هرگز او را مشمول رحمتت قرار مده.»
حمید بن مسلم می گوید به چشم خود دیدم که نفرین امام حسین (علیه السلام) تحقق یافت. به طوری که حصین بیمار شد. هر چه آب می نوشید سیراب نمی شد و فریاد تشنگی سر می داد و این گونه ماند، تا اینکه مُرد.
امام حسین (علیه السلام) نسبت به سپاه دشمن این چنین فرمود:
« بار خدایا! باران آسمان را از اینان دریغ کن، و بر ایشان تنگی و قحطی، همچون سال های قحطی یوسف در مصر پدید آور، و آن غلام ثقفی را بر ایشان بگمار تا جام زهر به ایشان بچشاند زیرا آنها به ما دروغ گفتند و ما را خوار ساختند و خداوند(توسط مختار) انتقام من و اصحاب و اهل بیت و شیعیان مرا از اینان بگیرد».
منابع:
الارشاد، اعلام الوری، مسار الشیعه، بحارالانوار، مصباح‌المتهجد، با کاروان حسینی از مدینه تا مدینه، نفسُ‌المهموم، لهوف، معالی السبطَیْن، آینه در کربلاست.