زمان: پنجم محرم الحرام ۶۱ هجری قمری

نیروهای پراکنده در سطح شهر کوفه کم کم جمع شده و به لشکر عمر بن سعد می پیوندند.

ابن زیاد عده ای را مأموریت داد تا در مسیر به سوی کربلا بایستند و از حرکت کسانی که به قصد یاری امام حسین(علیه السلام) از کوفه خارج می شوند، جلوگیری کنند.

زحر بن قیس با پانصد نفر بر پل« صراه » که مردم کوفه از آن برای رفتن به سمت کربلا استفاده می کنند، می ایستد تا مانع از پیوستن کوفیان به سپاه امام(ع) شود.

عامر بن ابی سلامه که اصحاب امیر المومنین علی علیه السلام است به لشکر ایستاده روی پل یورش می برد و از میانشان می گذرد و خود را به کربلا می رساند و نهایت در رکاب امام شهید می شود.

(خوشا به سعادت کسانی که خود را از موانع عبور می دهند تا به یاری امام خویش برسانند)

چون گروهی از مردم می دانستند جنگ با امام حسین(علیه السلام) در حکم جنگ با خدا و پیامبر است در اثنای راه از لشکر دشمن جدا شده و فرار می کردند.

( آری، هرچند این افراد فرار کردند اما چون امام حسین را یاری نکردند جز لشکریان دشمن محسوب خواهند شد، چرا که کسی صدای یاری طلبیدن حجت خدا را بشنود اما او را یاری نکند دست کمی از قاتلین ندارد)

از سخنان امام حسین(علیه السلام) با لشکر دشمن:

« هیهات ما به ذلت تن نخواهیم داد. خدا و رسول او و مؤمنان هرگز برای ما ذلّت را نپسندیدند، دامن های پاکی که ما را پروریده، و سرهای پر شور و مردان غیرتمند هرگز طاعت فرومایگان را بر کشته شدن مردانه ترجیح ندهند.»

نکته: اگر می خواهیم همیشه جز اصحاب عاشورایی باشیم، نباید در زندگی تن به ذلّت و پستی دهیم. گناه شهوت رانی، ظلم به دیگران، حرام خوری و... از مصادیق تن به ذلّت دادن است.

منابع:

الارشاد، اعلام الوری، مسار الشیعه، بحارالانوار، مصباح‌المتهجد، با کاروان حسینی از مدینه تا مدینه، نفسُ‌المهموم، لهوف، معالی السبطَیْن.