زمان: چهارم محرم الحرام ۶۱ هجری قمری

عبیدالله بن زیاد در مسجد کوفه مردم را چنین خطاب کرد:

 «ای مردم! خاندان ابوسفیان را آزمودید و آنها را چنان که می خواستید یافتید! و یزید را می شناسید که دارای رفتار و روشی نیکوست که به زیر دستان احسان می کند و بخشش های او بجاست(!!) اکنون یزید دستور داده تا بین شما پولی را تقسیم نمایم و شما را به جنگ با دشمنش حسین بفرستم.»

( فریب مردم با پول و طمع دنیا )

همزمان در این روز، شمر بن ذی الجوشن با چهار هزار جنگجو

یزید بن رکاب با دو هزار جنگجو

حصین بن نُمیر با چهار هزار جنگجو

مضایر بن رهیه با سه هزار جنگجو

نصر بن حرشه با دو هزار جنگجو،

همگی برای جنگ با امام حسین (علیه السلام) اعلام آمادگی کرده و حرکت به سوی کربلا را آغاز کردند.

در کربلا امام حسین (علیه السلام) در پاسخ «قیس بن اشعث» که سفارش به بیعت با یزید می کرد، فرمود:

« نه، به خدا سوگند، دست ذلّت در دست آنان نمی گذارم و مانند بردگان از صحنه جنگ با آنان فرار نمی کنم.»

 همچنین در این روز نقل شده که کنانه بن ‏عتیق به کاروان امام حسین (علیه‎السلام) ملحق شد. کنانه بن عتیق پیرمردی از شهدای کربلاست که در حمله نخست به ‏شهادت رسید و از عابدان و قاریان آن شهر بود که در کربلا خود را به آن حضرت رساند. کنانه یکی از اصحاب امام علی (علیه‎السلام) بود که در رکاب آن ‏حضرت یک پای خود را ازدست‌داده بود.‏

نکات:

۱. تبلیغات سوء و همچنین وعده پول و ثروت، مردم را علیه امام(علیه‎السلام) متّحد کرد و جای دوست و دشمن عوض شد!

۲. امام حسین(علیه‎السلام) در هر حال، حتی اگر تعداد یارانش کم بود و لشکریان دشمن و بی وفایی مردم زیاد بود، هرگز تن به ذلت و بیعت با طاغوتِ زمانش نداد و تا آخر ایستادگی کرد.

ان شاءالله ما هم در هر جا، حسینی وار زندگی کنیم...

منابع:

الارشاد، اعلام الوری، مسار الشیعه، بحارالانوار، مصباح‌المتهجد، با کاروان حسینی از کربلا تا کربلا، نفسُ‌المهموم، لهوف، معالی السبطَیْن.