زمان: پنج شنبه دوم محرم الحرام ۶۱ هجری.

واقعیت جغرافیایی: هوا گرم، زمین آنجا دارای پستی و بلندی و خاک نرم.

 بالاخره قافله عاشورایی وارد سرزمین کربلا شد.  امام حسین علیه السلام زمین آنجا را به پانصد هزار درهم از بنی اسد خریداری کرد و مجدد به آنها صدقه داد اما سفارش کرد که زائرین کربلا را تا سه روز مهمان خود کنند.( دقت کنیم گویی اباعبدالله حتی نمی خواهند خونشان در زمین غصبی ریخته شود و توجه به حق الناس دارند)

 مثل امروز بود که حرّ دستور یافت حضرت را در بیابانی بی آب و علف و بی دژ و قلعه فرود آورد. امام برای اقامت در محل مناسب تری، به حرکت خود ادامه داد تا به سرزمینی رسید. اسم آنجا را سوال فرمود؛ تا نام کربلا را شنید، پس گریست و فرمود:

پیاده شوید، اینجا محل ریختن خون ما و محل قبور ماست، و همین جا قبور ما زیارت خواهد شد، و جدم رسول خدا چنین وعده داد.

عبیدالله بن زیاد نامه ای بدین مضمون برای حضرت نوشت:

خبر ورود تو به کربلا رسید. من از جانب یزید بن معاویه مأمورم سر بر بالین ننهم تا تو را بکشم و یا به حکم من و حکم یزید بن معاویه باز آیی! والسلام. امام(علیه السلام) فرمود: این نامه را جوابی نیست! زیرا بر عبیدالله عذاب الهی لازم و ثابت است.

در نهایت امام حسین (علیه السلام) چون نامه ابن زیاد را خواند، فرمود:

«لا اَفلَحَ قَومٌ اشتَرَوا مَرضاتِ المَخلوُقِ بِسَخَطِ الخالِق؛ رستگار نشوند آن گروهی که خشنودی مردم را با غضب پروردگار خریدند. (خشنودی مردم را بر غضب خدا مقدم داشتند)

نکته: در زندگی بسیاری از ما، دو راهی بین رضایت خدا یا مردم اتفاق می افتد. ما کدام یک را انتخاب می کنیم؟

اگر خویش را اهل قافله عاشورایی و از اصحاب سید الشهدا بدانیم باید به کلام نورانی امام توجه می کنیم و همیشه رضایت خدا را بر همه چیز ترجیح دهیم.

منابع:

الارشاد، اعلام الوری، مسار الشیعه، بحارالانوار، مصباح‌المتهجد، با کاروان حسینی از مدینه تا مدینه، نفسُ‌المهموم، لهوف، معالی السبطَیْن، آینه در کربلاست.