منزلگاه قصر بنی مُقاتِل

زمان: اول محرم ۶۱ هجری قمری

گروهی از اهل کوفه در این منزلگاه خیمه زده بودند، حضرت از آنها پرسید: آیا به یاری من می آیید؟

بعضی گفتند دل ما رضایت به مرگ نمی دهد و بعضی گفتند: ما زنان و فرزندان زیادی داریم، مال بسیاری از مردم نزد ماست و خبر از سرنوشت این جنگ نداریم، لذا از یاری تو معذوریم!

( گاهی تن پروی و وجود زن و بچه و مال دنیا، این طور مانع از همراهی و یاریِ امام و ولیّ خدا می شود! )

حضرت به جوانان امر کرد که آب بردارند و شبانه حرکت کنند.

امام حسین (علیه السلام) در این منزل به خیمه عبیدالله جُعفی رفت و به او چنین فرمود:

پس اگر ما را یاری نمی کنی خدای را بپرهیز و از این که جزو کسانی باشی که با ما می جنگند. سوگند به خدا اگر کسی فریاد ما را بشنود و ما را یاری نکند، او را به رو در آتش می افکند.

سپس فرمود: «ای مرد! تا پیش از این خطای زیادی داشتی و خداوند تو را به اعمالت مؤاخذه می‌کند، آیا نمی‌خواهی در این ساعت به سوی او بازگردی و مرا یاری کنی تا جد من روز قیامت، نزد خدا شفیع تو باشد؟»

گفت: «یابن رسول الله، اگر تو را یاری کنم همان ابتدای کار پیش روی تو کشته می‌شوم، و نفس من به مرگ راضی نیست، ولی این اسب مرا بگیر، که خوب اسبی است.

( ای اُف بر این دنیا و نفْس سرکَش که سدّ راه آدمی برای یاری کردن امام و مولای خویش می شوند)

امام حسین(علیه‎السلام) از او روی برگرداند و فرمود: «نه حاجت به تو دارم و نه به اسب تو.» و سپس این آیه از سوره کهف را خواند: «وَمَا کُنتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلِّینَ عَضُدًا؛ ما گمراهان را به یاری خود نمی‌طلبیم/کهف،۵۱ »

نکته: امام حسین(علیه‌السلام) با این جمله، نظریه ی « هدف وسیله را توجیه می‌کند!» را رد کردند و خواستند ثابت کنند که برای رسیدن به هدفی مقدس، نمی توان از هر وسیله ای استفاده کرد.

منابع:

الارشاد، اعلام الوری، مسار الشیعه، با کاروان حسینی از مدینه تا مدینه، بحارالانوار، مصباح‌المتهجد، نفسُ‌المهموم، لهوف، معالی السبطَیْن.