آیا کیست آن که به شما روزى دهد اگر او روزى خویش باز دارد؟ نه، در سرکشى و دورى از حق لجاج مى ‏ورزند.

•  خداوند مجبور نیست که رزق دهد، بلکه مى‏تواند رزق دادن را قطع کند. «ان امسک رزقه» (ملک، 21)

2. وَ إِنَّکَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِیمٍ
و راستى که تو را خویى والاست.

•  پاداش ابدی برای کسی است که خلق اوعظیم باشد. «وَ إِنَّکَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِیمٍ» (قلم، 4)

3. عَسَى رَبُّنَا أَن یُبْدِلَنَا خَیْرًا مِّنْهَا إِنَّا إِلَى رَبِّنَا رَاغِبُونَ
باشد که پروردگار ما در عوض، چیزى بهتر از آن ما را ارزانى دارد. ما به پروردگار خود روى آورده ‏ایم.

•  به هنگام از دست دادن اموال دنیوی، به لطف و رحمت الهی امیدوار باشید. «عَسَى رَبُّنَا...» (قلم، 32)

4. وَ لَا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ
و به طعام‏دادن به مسکینان کسى را ترغیب نمى ‏کرد.

•  برفرض که خود، توان کمک نداشته باشیم؛ باید دیگران را برای کمک به گرسنگان تشویق کنیم. «وَ لَا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ»(حاقه، 34)

5. وَ الَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ رَاعُونَ
و کسانى که امانتها و عهدهاى خود را رعایت مى ‏کنند.

• نشانه ایمان، تنها نماز و انفاق نیست، رعایت عهد و پیمان های اجتماعی نیز شرط ایمان است. «وَ الَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ رَاعُونَ» (معارج، 32)

6. فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُواْ رَبَّکُمْ إِنَّهُ کَانَ غَفَّارًا
سپس گفتم: از پروردگارتان آمرزش بخواهید که او آمرزنده است.

•  از انسان استغفار، از خدا بخشش. «فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُواْ رَبَّکُمْ إِنَّهُ کاَنَ غَفَّارًا» (نوح، 10)

7. وَ أَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُواْ مَعَ اللَّهِ أَحَدًا
و مسجدها از آنِ خداست. و با وجود خداى یکتا کسى را به خدایى مخوانید.

•  احدی را درکنارخدا وهم ردیف خدا نخوانید. «فَلَا تَدْعُواْ مَعَ اللَّهِ أَحَدًا» (جن، 18)

8. أَوْ زِدْ عَلَیْهِ وَ رَتِّلِ الْقُرْءَانَ تَرْتِیلاً
یا اندکى بر نیمه بیفزاى و قرآن را شمرده و روشن بخوان.

•  تلاوت قرآن آدابی دارد و ترتیل، اولین ادب آن است. «وَ رَتِّلِ الْقُرْءَانَ تَرْتِیلا»( مزمل، 4)

9. فَقَالَ إِنْ هَاذَا إِلَّا سِحرٌ یُؤْثَرُ
گفت: این، جز جادویى که دیگرانش آموخته ‏اند، هیچ نیست.

•  قرآن، حتی در نزد کافران، کلامی پرجاذبه و سحرآمیز است. «إِنْ هَاذَا إِلَّا سِحرٌ یُؤْثَر»(مدثر، 24)

10. وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکِینًا وَ یَتِیمًا وَ أَسِیرًا
و طعام را در حالى که خود دوستش دارند به مسکین و یتیم و اسیر مى‏ خورانند.

•  اطعام و انفاق زمانی ارزش بیشتر دارد که شیء انفاق شده، مورد نیاز و علاقه انسان باشد. «وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى‏ حُبِّه»(انسان، 8)