•  نزول قرآن، تنها از جانب خداوند عزیز و حکیم مقدور است و از عهده بشر خارج است. «تَنزِیلُ الْکِتَابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ»( أحقاف، 2)

2. أُوْلَئکَ أَصْحَابُ الجْنَّةِ خَالِدِینَ فِیهَا جَزَاءً بِمَا کاَنُواْ یَعْمَلُونَ
اینان به پاداش اعمالشان اهل بهشتند و در آنجا جاودانه‏اند.

•  بهشت پاداش اهل عمل است، نه اهل سخن. «جَزَاءً بِمَا کاَنُواْ یَعْمَلُونَ»(أحقاف، 14)

3. الَّذِینَ کَفَرُواْ وَ صَدُّواْ عَن سَبِیلِ اللَّهِ أَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ
خدا اعمال کسانى را که کافر شدند و مردم را از راه خدا باز داشتند باطل ساخته است.

•  راه خدا دشمن دارد و دشمنان بیکار نمی نشینند. «صَدُّواْ عَن سَبِیلِ اللَّهِ»(محمد، 1)

4. ذَالِکَ بِأَنَّهُمْ کَرِهُواْ مَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُم
زیرا آنان چیزى را که خدا نازل کرده است ناخوش دارند. خدا نیز اعمالشان را نابود کرد.

•  انگیزه و نشاط، به کارها ارزش می دهد. کسی که نسبت به فرمان های خداوند ناراضی است، کارهایش ارزشی ندارد «کَرِهُواْ... فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُم» (محمد، 9)

5. وَ الَّذِینَ اهْتَدَوْاْ زَادَهُمْ هُدًى وَ ءَاتَاهُمْ تَقْوَاهُمْ
آنان که هدایت یافته ‏اند، خدا به هدایتشان مى‏ افزاید و پرهیزگاریشان ارزانى مى ‏دارد.

•  یک گام از طرف انسان، چند گام از طرف خدا را به دنبال دارد. «اهْتَدَوْاْ زَادَهُمْ... وَ ءَاتَاهُمْ»(محمد، 17)

6. أَ فَلَا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْءَانَ أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا
 آیا در قرآن نمى‏ اندیشند یا بر دلهایشان قفل هاست؟

•  قرآن کتابی است که تنها برای تلاوت و تجوید نیست، کتاب اندیشه و تدبر است و تلاوت باید مقدمه تدبر گردد. «أَ فَلَا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْءَانَ» (محمد، 24)

7. سُنَّةَ اللَّهِ الَّتِى قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلُ وَ لَن تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِیلًا
این سنت خداست که از پیش چنین بوده است و تو در سنت خدا دگرگونى نخواهى یافت.

•  قوانین الهی در طول زمان کهنه نمیشود. «لَن تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِیلًا»(فتح، 23)

8. إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُواْ بَینَ أَخَوَیْکُم وَ اتَّقُواْ اللَّهَ لَعَلَّکُم تُرْحَمُونَ
هر آینه مؤمنان برادرانند. میان برادرانتان آشتى بیفکنید و از خدا بترسید، باشد که بر شما رحمت آرد.

•  هیچ کس خود را برتر از دیگران نداند. «اخْوَةٌ»(حجرات، 10)

9. مَّا یَلْفِظُ مِن قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِید
هیچ کلامى نمى ‏گوید مگر آنکه در کنار او مراقبى حاضر است.

•  انسان، نه فقط در برابر کردار بلکه در برابرگفتار خود مسؤل است و مورد محاسبه قرار می¬گیرد. «مَّا یَلْفِظُ مِن قَوْلٍ» ( ق، 18)

10. وَ بِالْأَسحْارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ
و به هنگام سحر استغفار مى‏ کردند.

•  استغفار در سحر اوج عبادت است. «وَ بِالْأَسحْارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ» ( ذاریات، 18)