• مرگ، استثنا ندارد و براى همه است. «کُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ»
• مرگ، پایان کار نیست، بازگشت به مبدأ است. «إِلَیْنا تُرْجَعُونَ»(عنکبوت، 57)

2 .وَ الَّذِینَ جَاهَدُواْ فِینَا لَنَهدِیَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِین
 کسانى را که در راه ما مجاهدت کنند، به راه‏ هاى خویش هدایتشان مى‏ کنیم، و خدا با نیکوکاران است.
خداوند، هم راه قرب را به ما نشان مى ‏دهد و هم تا رسیدن به مقصد، دست ما را مى‏ گیرد. «لَنَهْدِیَنَّهُمْ ... لَمَعَ الْمُحْسِنِینَ» (عنکبوت، 69)
3غُلِبَتِ الرُّوم فِى أَدْنَى الْأَرْضِ وَ هُم مِّن بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَیَغْلِبُونَ
رومیان مغلوبِ (ایرانیان) شدند. (این شکست) در نزدیک‏ترین سرزمین (رخ داد) ولى آنان بعد از مغلوب شدن، در آینده‏ ى نزدیکى پیروز خواهند شد.

• با یک شکست، مأیوس نشوید. «غُلِبَتِ ... سَیَغْلِبُونَ» (روم، 3)

4 .وَعْدَ اللَّهِ لَا یُخلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَ لَکِنَّ أَکْثرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُون
(این پیروزى) وعده‏ى الهى است. خداوند وعده ‏اش را تخلّف نمى ‏کند ولى بیشتر مردم نمى ‏دانند.
اکثر مردم در وفا کردن خداوند به وعده ‏هایش تردید دارند. «لا یُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ»(روم، 6)
5 . وَ مِنْ ءَایَاتِهِ أَنْ خَلَقَکُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ إِذَا أَنتُم بَشَرٌ تَنتَشِرُونَ
و از نشانه ‏هاى الهى آن است که شما را از خاکى (پست) آفرید، پس (به صورت) بشرى به هر سوى پراکنده شدی.

• بهترین راه خداشناسى، تفکّر در آفرینش است. «وَ مِنْ آیاتِهِ» . (روم، 20)

6 .  لِیَجْزِىَ الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ مِن فَضْلِهِ إِنَّهُ لَا یُحِبُّ الْکَافِرِین
تا کسانى را که ایمان آورده ‏اند و کارهاى شایسته کرده ‏اند از فضل خود پاداش دهد. زیرا خدا کافران را دوست ندارد.

• ایمان و عمل صالح، شمارا مغرور نکند، زیرا که دریافت هرنعمتى از فضل خداست. «لِیَجْزِیَ...فَضْلِهِ»(روم، 45)

7 .فَیَوْمَئذٍ لَّا یَنفَعُ الَّذِینَ ظَلَمُواْ مَعْذِرَتُهُمْ وَ لَا هُمْ یُسْتَعْتَبُونَ
پس در چنین روزى، پوزش کسانى که ستم کردند سودى ندارد، و توبه‏ ى آنان نیز پذیرفته نمى ‏شود.

• توبه و عذرخواهى تنها در دنیا کارساز است و در قیامت هیچ کارایى ندارد. «فَیَوْمَئِذٍ لا یَنْفَعُ الَّذِینَ ظَلَمُوا مَعْذِرَتُهُمْ» (روم، 57)

8 .فَاصْبِر إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَ لَا یَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذِینَ لَا یُوقِنُونَ
پس صبر کن که وعده خدا حق است. مباد آنان که به مرحله یقین نرسیده‏ اند، تو را بى ‏ثبات وسبکسر گردانند.

• ایمان به وعده‏هاى الهى، عامل صبورى است. «فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ»
• کسى که صبر نکند، خفیف مى ‏شود. «فَاصْبِرْ ... لا یَسْتَخِفَّنَّکَ ...» ( روم، 60)

9.وَ إِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَ هُوَ یَعِظُهُ یَا بُنَىَّ ‏لَا تُشْرِکْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظِیمٌ
و لقمان به پسرش گفت- و او را پند مى‏ داد- که: اى پسرک من، به خدا شرک میاور، زیرا شرک ستمى است بزرگ.

• یکى از شرایط تأثیر موعظه، احترام و شخصیّت دادن به طرف مقابل است. «یا بُنَیَّ»(لقمان، 13)

10 . وَ اقْصِدْ فِى مَشْیِکَ وَ اغْضُضْ مِن صَوْتِکَ إِنَّ أَنکَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِیرِ
و در راه رفتن (و رفتارت)، میانه‏رو باش و از صدایت بکاه، زیرا که ناخوش‏ترین صداها، آواز خران است.

• صداى خود را کوتاه کنیم. از فریاد بیهوده بپرهیزیم و بیانى نرم و آرام داشته باشیم. «وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِکَ»
• فریاد کشیدن و بلند کردن صدا، امرى ناپسند و نکوهیده است. «وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِکَ إِنَّ أَنْکَرَ الْأَصْواتِ لَصَوْتُ الْحَمِیرِ»( لقمان، 19)