چند آیه از جزء بیستم :

1. فَتَوَکَّل‏ عَلَى اللَّهِ إِنَّکَ عَلَى الْحَقِّ‏ الْمُبِینِ
پس بر خدا توکل کن که تو همراه با حقیقتى روشن هستى.

• توکل بر خداوند تنها در مسیر حق معنا دارد، نه در مسیر باطل «فَتَوَکَّل عَلَى اللَّهِ إِنَّکَ عَلَى الْحَقّ‏ الْمُبِینِ» (نمل، 79)

2. قَالَ رَبِّ‏ إِنّى‏ ظَلَمْتُ نَفْسِى فَاغْفِرْ لِى فَغَفَرَ لَهُ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ
گفت: اى پروردگار من، من به خود ستم کردم، مرا بیامرز. و خدایش بیامرزید. زیرا آمرزنده و مهربان است.

•   در دعا، خداوند را با کلمه مبارکه‏ى «رب» بخوانیم. «قالَ رَبِّ»  (قصص، 16)

3. فَخَرَجَ مِنْهَا خَائفًا یَتَرَقَّبُ قَالَ رَبِّ‏ نَجِّنِى مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ
ترسان و نگران از شهر بیرون شد. گفت: اى پروردگار من، مرا از ستمکاران رهایى بخش.

• زندگى أنبیاء غالباً با آوارگى و سختى همراه بوده است. «فَخَرَجَ»
• سعى و همّت خود را به کار بریم، ولى نتیجه را از خداوند بخواهیم. «فَخَرَج» (قصص، 21)

4. قُلْ فَأْتُواْ بِکِتَابٍ مِّنْ عِندِ اللَّهِ هُوَ أَهْدَى‏ مِنهْمَا أَتَّبِعْهُ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ
بگو: اگر راست مى‏ گویید، از جانب خداوند کتابى بیاورید که از این دو بهتر راه بنماید تا من هم از آن پیروى کنم.
در گزینش مربّى، دوست و کتاب، هدایت‏بخش بودن، معیار است. «أَهْدى‏ مِنْهُما أَتَّبِعْهُ» (قصص، 49) 

5. مَن جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَیْرٌ مِّنْهَا وَ مَن جَاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَلَا یُجزَى الَّذِینَ عَمِلُواْ السَّیِّئَاتِ إِلَّا مَا کاَنُواْ یَعْمَلُونَ

هر کس که کار نیکى به جاى آرد، بهتر از آن را پاداش یابد و هر که مرتکب گناهى شود، پس آنان که مرتکب گناه مى‏ شوند جز به اندازه عملشان مجازات نشوند.

• کار نیک، مطلوب و پسندیده است، از هر کس و به هر مقدار که باشد. «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ» (قصص، 84)

6. وَ مَن جَاهَدَ فَإِنَّمَا یُجاهِدُ لِنَفْسِهِ إِنَّ اللَّهَ لَغَنِىٌّ عَنِ الْعَالَمِین
هر که جهاد کند به سود خود کرده است، زیرا خدا از همه جهانیان بى ‏نیاز است.

• خداوند به تلاش ما نیاز ندارد. «وَ مَنْ جاهَدَ فَإِنَّما یُجاهِدُ لِنَفْسِهِ»
• خداوند، هم از انسان‏ها بى نیاز است و هم از فرشتگان و هم دیگر موجودات «لَغَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ»(عنکبوت، 6)

7. وَ لَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ لَیَعْلَمَنَّ الْمُنَافِقِینَ
و قطعاً خدا کسانى را که ایمان آورده مى ‏شناسد، و منافقان را (نیز) مى ‏شناسد.

• مؤمنان واقعى و دروغین را تنها خدا مى‏شناسد. «وَ لَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَ لَیَعْلَمَنَّ الْمُنافِقِینَ» (عنکبوت، 11)

8. فَآمَنَ لَهُ لُوطٌ وَ قَالَ إِنّى‏ مُهَاجِرٌ إِلَى‏ رَبّى ‏إِنَّهُ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ
پس لوط به او (ابراهیم) ایمان آورد، و گفت: همانا من به سوى پروردگارم روى آورده‏ام که او عزیز و حکیم است.

• گاهى در یک زمان چند پیامبر بوده، ولى امامت و رهبرى بر عهده‏ ى یکى از آنان بوده است. «فَآمَنَ لَهُ لُوطٌ» (عنکبوت، 26)

9. إِنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ مَا یَدْعُونَ مِن دُونِهِ مِن شَى‏ءٍ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیم
خداى یکتا مى‏ داند که چه چیزهایى را سواى او به خدایى مى‏خوانند، و اوست پیروزمند و حکیم.

• به جاى تکیه بر غیر خدا که مانند خانه عنکبوت سست و بى‏ اساس است، به خداوند قوى و شکست‏ ناپذیر توکّل کنیم. «وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ»  (عنکبوت، 42)

10.  خَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ بِالْحَقّ‏ إِنَّ فِى ذَالِکَ لاَیَةً لِّلْمُؤْمِنِین
خداوند آسمان‏ها و زمین را به حقّ آفرید، همانا در این آفرینش، براى اهل ایمان نشانه‏ ى قطعى است.

• آفرینش جهان، هدفدار است «بِالْحَقِّ» نگاه ما به جهان نیز باید هدفدار باشد.(  عنکبوت، 44)