در هاله ‏ای از نور، آرام آرام پیش می ‏آمدند و زمین زیر پایشان از تواضع، مثل حریر نرم می‏شد.
عده ‏ای سایه نشین، که همیشه در تاریکی به سر برده بودند، گویی قصد مقابله با نور دارند؛ با صلیب‏های به ظاهر آراسته، با ناآرامیِ تمام و با گیسوان چلیپایی، بازی می‏ کردند و تمام ذهنشان سرشار از شکّ بود؛ شکّ به آن‏چه در دست و دلشان بود.
امّا آنان که در هاله ‏ای از نور پیش می‏ آمدند، تبلور وجودشان مثل آب زلال و صداقت حضورشان، مثل خورشید، آشکار بود.
هستی، چنان غرق تماشایشان بود که انگار خداوند، بهشت را به معرض تماشا گذاشته است. تواضع خورشید در آسمان و کُرنش خاک در زمین نشان می ‏داد که آن «پنج تن»، آیینه ‏ی جمال الهی‏ اند؛ برگزیدگان راستین خداوند در زمین. و عنایت الهی، آنان را زیر چتری از حمایت گرفته است. عطر «کسای» حقیقت از وجودشان می ‏تراوید و نگاهشان آکنده از تبسّم مِهربانی بود.
پنج تن، پنج کهکشان و پنج اقیانوس که وجودشان نشانه ‏ی عظمت الهی و سر چشمه‏ ی زلال معرفت است.
چه کسی می ‏تواند به انکار برخیزد؛ وقتی که آدم علیه ‏السلام بگوید: اِلهی یا حَمیدُ بِحَقّ مُحَمّدٍ صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله ‏و سلم ...؟
وقتی که نوح بگوید: ...، وقتی ابراهیم و موسی و عیسی بگوید: ... چه کسی می ‏تواند انکار کند!
محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله ‏و سلم  یعنی: قرآن، یعنی: لَوْلاک لَما خَلَقتُ الْاَفْلاک؛ علی علیه‏ السلام و فاطمه علیهاالسلام ، حسن علیه ‏السلام و حسین علیه‏ السلام یعنی: محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله ‏و سلم، یعنی: اِنَما یُریدُ اللّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجسَ اَهْلَ البَیْتِ و یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیرا.
چه کسی می ‏تواند سخاوت خورشید، شرافت ماه، صداقت آب، کرامتِ درخت و نجابت گل را نادیده بگیرد.؟!
رنگ از رخسار «ابو حارثه» و نصارای نجران پریده بود و لرزش دست‏هایشان، نشان از ضعف و پشیمانی داشت. نجوایی در ضمیر ناخودآگاه ابو حارثه جریان گرفت او که عطر پیامبران دارد، او که مثل پیامبران می‏ نشیند، او که آسمان و زمین می‏ ستایندش. از آن لحظه که دست‏هایش بوی قنوت بگیرند، توفان خشم الهی، همه‏ ی دشت‏ها و کوه‏ها را متلاشی خواهد کرد. از جا می‏ خیزد و سر بر آستانِ کبریایی پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله ‏و سلم می‏ گذارد: ای ستوده ‏ترین خلقت الهی، ای آسمانی‏ ترین آیینه‏ ی خلقت و ای حقیقت محض! رضای ما، در رضایت تو است و رشته‏ ی جان ما در دست‏های آسمانی ‏ات.
در دایره‏ ی قسمت، ما نقطه‏ ی تسلیمیم     لطف، آنچه تو اندیشی، حکم، آنچه تو فرمایی