أَ یحَْسَبُونَ أَنَّمَا نُمِدُّهُم بِهِ مِن مَّالٍ وَ
بَنِینَ(55) نُسَارِعُ لهَُمْ فىِ الخَْیرَْاتِ بَل
لَّا یَشْعُرُونَ(56- مومنون)
آیا گمان مىکنند افزونى و گسترشى که به سبب مال و اولاد
به آنان مىدهیم؛ برای آن است که مىخواهیم در عطا کردن خیرات به آنان شتاب ورزیم؟
[چنین نیست] بلکه [آنان] درک نمىکنند. تصوری بین دینداران بی بضاعت و بی دینان
ثروتمند رواج دارد که گمان می کنند داشته و انباشته آنان که بی دینی می کنند همه
از لطف و عنایت ویژه خداوندی به آنهاست و به تعبیر دیگر خدا نظر خیر و رحمت به
آنها کرده است که اینچنین ثروت و دارایی مالی و فامیلی را به زندگی آنها سرازیر
کرده است؛ اما خدا در این آیات خط بطلان بر چنین تصوری کشیده و صاحبان این پندار
را افرادی قلمداد کرده است که از درک و شعور لازم برای فهم حقیقت این امر بی بهره
اند.
زیرا آنها نمى دانند که این فرزندان و اموال فراوان در
حقیقت یک نوع عذاب و مجازات یا مقدمه عذاب و کیفر براى آنها است. آنها نمىدانند
که خدا مىخواهد آنها را در ناز و نعمت فرو برد تا به هنگام گرفتار شدن در چنگال
کیفر الهى، تحمل عذاب بر آنها دردناکتر باشد؛ زیرا اگر درهاى نعمت به روى انسان
بسته شود او آمادگى پذیرش ناراحتیها را پیدا می کند؛ اما اگر کسى را از میان ناز و
نعمت بیرون کشند و به زندان مخوف و حشتناکى بیفکنند فوق العاده برای او دردناک
خواهد بود. بعلاوه این فراوانى نعمت، پردههاى
غفلت و غرور را بر روى چشمان او ضخیمتر مىکند تا آنجا که راه باز گشت بر او غیر
ممکن مىشود و این همان چیزى است که در سایر آیات قرآن از آن به قانون استدراج
یاد شده است.