وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الإنْسَانِ أَعْرَضَ وَنَأَى بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ کَانَ یَئُوسًا ﴿٨٣﴾

انسان به جاى اینکه نعمت را از خدا بداند و به او بگرود، آن را از فکر، استعداد، نبوغ و کار خود مى‌پندارد و خدا را رها مى‌کند. نعمت‌ها از خداست، ولى شرّ وبدى از عملکرد خودماست. انسان آن قدر ضعیف است که با هر نعمتى، گرفتار غفلت و غرور شده و با کوچکترین سختى و حادثه‌ى کوچکى، نا امیدو مأیوس مى‌شود.