اصولا ندبه و حزن و گریه و اندوه دو صورت دارد : 1-گریه و اندوه بچگانه و احمقانه و بی ­اساس

2- ندبه و حزن عارفانه و عاشقانه

رسیدن به این نوع دوم ندبه خود خیلی کار دارد . انسان باید خیلی کار کند تا به این ندبه برسد . این ندبه در واقع انسان را به کمال می­رساند. این ندبه یعنی من خودم را شناخته ­ام. مبدأ و مقصد را شناخته­ ام. این فاصله ­ای که از مبدأ گرفته ­ام، فهمیده­ ام. اگر انسان بفهمد از مبدأ و جایگاه و مقام خود فاصله گرفته­ است، غصه می­ خورد و ندبه می ­کند. این ندبه، ندبه عاشقانه و عارفانه است که از هر شادی و مقامی، مقامش بالاتر است. این ندبه که ما می­ خواستیم از این دست، ندبه است. نه آن دست ندبه­ هایی که در ذهن مردم است. فهم این دو، فهم اینکه یک وقت اشک، اشک معرفت است، یک وقت، اشک، اشک حماقت اس . اشک معرفت یعنی حقیقت انسانیت، یعنی بازگشت به حقیقت انسانیت. فهمیده جایش دنیا نیست. دوری از مبدأ و مقصد موجب ندبه اش شده. این زاری فایده فراوان دارد . چون به معرفت رسیده است .