سوره مبارکه" الرحمن" (عروس قرآن ) دارای دو بخش است: نخست، آیات 1 تا 30؛ دوم، آیات 31 تا 78؛

آیات این بخش، عنایات ویژه خدای رحمان به انسان در زمینه هدایت را ذکر می کند؛ سپس به آلاء و نعمات او در جهان هستی و نظام به هم مرتبط آن اشاره می کند؛ و پس از آن وارد جزئیات برخی از نعمات شده و به حکمت و قدرتی که در آنها به کار رفته اشاره کرده و منافعش را بیان می فرماید؛

با توجه به سی و یک بار تکرار آیه شریفه «فَبِأَیِّ آلاَءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ»، می توان گفت که فضای کلّی سوره، تکذیب استناد آلاء و نعمات به پروردگار رحمان است؛ و به قرینه برشماری انگیزنده آلاء و نعمات بدون طرح شبهات بینشی و ذکر پاسخ های استدلالی، می توان نتیجه گرفت که منشأ این تکذیب، غفلت بوده است؛ ذکر فانی بودن آلاء و نعمات دنیوی (کُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ‌ * وَ یَبْقَى وَجْهُ رَبِّکَ ...)، حاکی از آن است که توهم بقاء دنیا، سهمی در غفلت مزبور دارد..

جهت دریافت فایل صوتی کلیک کنید.
حجم: 22.5 مگابایت

.