وَ إِیَّاکَ أَنْ تُوجِفَ بِکَ مَطَایَا الطَّمَعِ فَتُورِدَکَ مَنَاهِلَ الْهَلَکَةِ وَ إِنِ اسْتَطَعْتَ أَلَّا یَکُونَ بَیْنَکَ وَ بَیْنَ اللَّهِ ذُو نِعْمَةٍ فَافْعَلْ وَ تَلَافِیکَ مَا فَرَطَ مِنْ صَمْتِکَ أَیْسَرُ مِنْ إِدْرَاکِکَ مَا فَاتَ مِنْ مَنْطِقِکَ...

مولای ما امیر المؤمنین (ع) در ادامه وصایای نورانی خودشون به امام مجتبی علیه السلام ، آن حضرت را به دو حقیقت مهم دلالت می دهد؛ در ابتدا می فرماید: فرزندم از این که طمعکاری و طمع ورزى تو را به سوى هلاکت پیش ببرد،اجتناب کن و دوم اینکه تمام توان خودت را به کار بگیر و سعی کن که بین تو و خدا صاحب نعمتى قرار نگیرد، برای اینکه تو، قسمت خودت را از روزى دریافت خواهی کرد، و سهم خودت را از آنچه که از نعمتهای الهی وجود دارد، برخواهی داشت....