فرمود: «صَدْرُ الْعَاقِلِ صُنْدُوقُ سِرِّهِ وَالْبَشَاشَةُ حِبَالَةُ الْمَوَدَّةِ وَالْاِحْتَمالُ قَبْرُ الْعُیُوبِ أَوْ وَ الْمُسَالَمَةُ خِبَاءُ الْعُیُوبِ مَنْ رَضِیَ عَنْ نَفْسِهِ کَثُرَ السَّاخِطُ عَلَیْهِ».  در ادامه جلسه پیش سخن رسید به اینجا : «وَالْاِحْتِمالُ قَبْرُ الْعُیُوبِ»؛ انسان اگر خیلی از چیزها را تحمّل کند، هم راز دیگران و عیب دیگران که دوستان او هستند آن را می‌پوشاند، هم عیبِ خود او پوشیده می‌شود. «احتمال»؛ یعنی تحمّل کردن, این بار را برداشتن.

 در ادامه فرمود: «وَ الْمُسَالَمَةُ خِبَاءُ الْعُیُوبِ»؛ سِلم بودن, تند نشدن, راز را بازگو نکردن, عصبانی نشدن, پرده‌دری نکردن, عیب‌ها را می‌پوشاند. هم عیب دیگران را می‌پوشاند که آبروی او محفوظ باشد, هم عیب خود انسان را. پرده‌دری باعث می‌شود که عیب انسان ظاهر شود که انسان چقدر می‌تواند مثلاً خلاف خود را کتمان کند.

«مَنْ رَضِیَ عَنْ نَفْسِهِ کَثُرَ السَّاخِطُ عَلَیْهِ»؛ کسی که از خود راضی است دشمنان فراوانی دارد، چون ما عیوب فراوانی داریم. انسانی که از خودراضی است، نقدِ خود را توانایی ندارد, نقص خود را نمی‌بیند؛ وقتی نقص خودش را ندید چگونه خودش را اصلاح کند؟ در جامعه، با همین نقص ظهور می‌کند؛ آن وقت جامعه نسبت به او بدبین‌ می شود.