ملائک، بی‏تاب و اشک‏ریزان بر گرد حجره‏ای کوچک، در اطراف بستری محقر، یکی از غمبارترین لحظه‏های تاریخ را به نظاره نشسته بودند. بزرگ بانوی اسلام، خدیجه کبری، ساعات آخر عمر خویش را می‏گذراند. برترین مخلوق خدا، رسول خاتم کنار بستر او دل‏شکسته و محزون به وصایای خدیجه گوش فرا می‏داد. ناگهان خدیجه از سخن باز ایستاد و فرمود: «وصیت دیگرم را از زبان فاطمه به شما خواهم گفت که شرم، مانع گفتارم می‏شود».

 پیغمبر خدا نیز با لبخندی تلخ، آن دو را تنها گذاشت. چیزی نگذشت که فاطمه کوچک آکنده از اندوه، از حجره بیرون آمد و نگاه منتظر پدر را این‏گونه پاسخ گفت: «مادر فرمود به پدرت بگو من از قبر وحشت دارم؛ از شما می‏خواهم لباسی را که هنگام نزول وحی الهی به تن داشتید، به من عطا کنید تا آن را کفن خویش سازم ـ تا مایه آرامش من گردد...

حتم دارم که رفتنی هستم                 به خدا می سپارمت آقا
خواهشِ مادرانه ای دارم                    جانِ تو، جانِ دخترم زهرا

حسرتِ دیدن عروسی او                   به دلم ماند! چاره ای هم نیست
درشبِ خواستگاریِ دختر                   غمِ بی مادری، غمی کم نیست

مادرم؛ حق بده که بی تابم               چشم هایم به اشک ناچار است
نیستم در کنار او وقتی                     بین دیوار و در گرفتار است

دخترِ پابه ماهِ بی مادر                      دردهایی نگفتنی دارد!
کاش بودم، شنیده ام با او                در و همسایه دشمنی دارد

گریه هایت هنوز یادم هست!           وقتی از آن چهل نفر گفتی
بغضِ عالم شکست، وقتی از           لگدی بی خبر به در گفتی