نوزاد حسین جلوه اش مصطفویست           دقت که کنی خَلقاً و خُلقاً نبویست

تبریک بگویید به ارباب که او                       نامش، نسبش، خودش، جمالش علویست

شباهت عجیبی به رسول خدا (ص) داشت. پدرش می گفت ((اشبه الناس)) است به پیامبر (ص). 

هم روی ماهش شبیه بود و هم اخلاق و هم سخن گفتنش. 

هرکس مشتاق دیدن پیامبر (ص) می شد به علی اکبر(ع) نگاه می کرد. 

دلاوری را هم از پدر و جدش به ارث برده بود و روز عاشورا اولین کسى بود از بنی هاشم که اجازه میدان طلبید.

قرآن خواندنش هم شبیه پیامبر (ص) بود. امام حسین (ع) گاهی به او می فرمود: ((علی جان برایم قرآن بخوان تا بهره مند گردم.))

علّت نامیده شدن او به «علىِ اکبر»، این بود که امام حسین(ع) به دلیل شدّت علاقه اى که به نام پدر بزرگوارش داشت، نام سه فرزند پسرِ خود را «على» گذاشت. از این رو، اوّلى به «علىِ بزرگ تر» و دومى به «علىِ میانه» و سومى به «علىِ کوچک تر» معروف شدند.

بنا به نقلى، على اکبر، در یازدهم شعبان سال سى و سوم هجرى، متولّد شد. کنیه او ابو الحسن، و مادرش لیلى دختر ابو مُرّة بن عُروة بن مسعود ثَقَفى است.

در باره سنّ على اکبر در هنگام شهادت در کربلا، اختلاف نظر وجود دارد و تا بیست و هشت سال هم گزارش شده است؛ لیکن بنا بر نظریّه مشهور که وى بزرگ تر از امام زین العابدین(ع) بوده است و با عنایت به این که امام زین العابدین(ع) هنگام واقعه عاشورا، بیست و سه سال داشته، باید سنّ على اکبر، بیش از این باشد و لذا گزارش هاى مبنى بر «ولادت وى در زمان خلافت عثمان» و ۲۵ ساله بودن وى در وقت شهادت»، درباره سن ایشان، واقع بینانه تر به نظر مى رسد.

خدا کند که جوانان زحقّ جدا نشوند                      به صحبت بد و بدخواه مبتلا نشوند
سر عقیده خود پاى فشارند چو کوه                      بسان کاه زهر باد جابجا نشوند
در جامعه جهانی روز 12 آگوست یا 21 مرداد ماه توسط سازمان جهانی یونسکو روز جوان نامیده شده است. ولی تاریخ روز جوان در ایران متفاوت است. روز 11 ماه شعبان " میلاد حضرت علی اکبر" روز جوان نامیده می شود. این جوان در روز عاشورا با فداکاری هایش جاودانه شد و درس های بزرگی به جوانان داد.

رهبر معظم انقلاب اسلامی ایران همواره بر دوران جوانی و استفاده از این دوره طلایی تاکید داشته اند و می فرمایند:

جوانی، آغاز شکفتن است. جوانی، میلاد دوباره انسان است. انسان در جوانی، بار تکلیف الهی را به تازگی بر دوش گرفته است. خداوند، بسیاری از نعمت هایش را در جوانی به انسان ارزانی می‌دارد.

 جوانی، موهبتی از جانب خداوند است. جوانی، ثروتی است که انسان باید آن را جز دربهای بهشت، خرج نکند. پس خوشا به حال آنان که جوانی را قدر می‌دانند و این گوهر گرانبها را در راه سعادت خویش، به کار می‌گیرند. ضمیر جوان، آینه پاکیهاست؛ آینه ای که هنوز گردی از گناهان بر روی آن ننشسته است. نگاه جوان،‌ پنجره ای است که رو به سوی افقهای روشن گشوده شده است. پنجره ای که آفتاب حقیقت را می نوشد.

دل جوان، رودخانه ای است که می خواهد تمام سنگها و صخره ها را در نوردد و از تمام دشتها و دره ها بگذرد تا به آستانه دریا قدم نهد. خیال جوان، نسیم پویایی است، که می تواند به هر جا سفر کند و کرانه ها را کشف کند. جوان، همواره در جستجوی چشم اندازهای روشن است. جوان، همواره در پی تجربه و تماشاست. پس باید همیشه، دریچه های «شهود» را بر روی جوان باز نگاه داشت. و فانوس «ایمان» را به دست او داد. و گلهای لبخند را به او تعارف کرد.

جوانی، دوره طوفانی عمر است. جوان اگر چه از مرحله نوجوانی که دوره آشوب شدید است بیرون آمده و به دنیای آرامش نسبی وارد شده است، اما همچنان مثل آتش،‌ برافروخته و شعله ور است. جوانی، دنیای تحول است؛ دنیای بحران و دنیای تغییر و تحولات جسمی و غریزی که سبب بروز حالات روحی و دگرگونی عواطف می شود. جوانی سن توقعات جدید و حتی از نگاهی می توان گفت: سن پرتوقعی ها، طغیان و امیال و رغبت‌هاست؛ از این رو باید به جوانی و جوانان با نگاهی خاص و ژرف نگریست...