شادی و غم لازمه زندگی است و اسلام هر یک را در جای طبیعی خود برای انسان می پسندد. اما کیفیت و چگونگی آن مهم است. شادی کردن و غم خوردن نباید به گونه ای باشد که انسان را از حالت انسانیت خارج کند و عقل او را از بین ببرد و او را وادار به انجام کاری کند که شایسته مقام انسان نیست. قرآن شادی های کاذب و سرمستی های ناروا را زمینه ساز آخرتی نا خوشایند می داند . بنابراین بر رهرو قرآن لازم است در رفتار خود بیندیشد که شادی و غم او چگونه است و آیا با معیارها و ملاک های قرآن و اسلام مطابقت دارد یا نه ؟

بخش چهارم سوره مبارکه نجم :