8. عمل به قرآن

این خواندن و تلاوت قرآن ، قدم اول است ، قدم آخر نیست و اول، آشنایی و انس با قرآن لازم است . بعد ، مفاهیم قرآنی را به صورت سطور قطعی و مجسّم برنامه ی زندگی در مقابل چشم نگه داشتن ، تا ما را به این طرف و آن طرف نکشانند...

قرآن را وقتی یاد گرفتیم و با آن آشنا شدیم ، نمی توانند ما را به این طرف و آن طرف بکشانند؛ چون خط روشن قرآن ما را هدایت می کند ؛ و آن گاه ، پیاده کردن این مفاهیم در واقعیت زندگی است.

با قرآن باید عجین شد؛ مفاهیم قرآنی مفاهیمی است برای زندگی؛ فقط معلومات نیست. گاهی انسان معلومات قرآنی اش خوب است، اما از قرآن در زندگی او هیچ اثری نیست!

9. جامعه قرآنی

اگر بتوانیم با قرآن انس بگیریم ، معارف قرآن را در دل و جان خودمان نفوذ بدهیم، زندگی ما و جامعه ی ما قرآنی خواهد شد؛ احتیاج به فعالیت و فشار و سیاست گذاری ندارد. اصل این است که دلمان ، جانمان و معرفتمان حقیقتاً قرآنی باشد.

عقده هایی که بر اثر چالش های موجود مادی دنیا در دل و جان انسان به وجود می آید ، سر انگشت حکمت قرآنی می تواند همه ی این عقده ها را باز کند؛ این واقعیت است؛ دل ها را باز می کند ، شرح صدر می دهد ، امید می دهد ، نور می دهد ، عزم راسخ برای حرکت در صراط مستقیم می دهد.

با قرآن باید مواجه شد و اینها را گرفت. ما وقتی در دنیا غرق می شویم ، خود را محروم می کنیم؛ مثل این است که آینه یی را گِل اندود کنید؛ معلوم است که چیزی را منعکس نمی کند . ما نباید خود را از قرآن محروم کنیم.

امروز جوامع بشری در اقصی نقاط عالم ، به خاطر دوری از معنویت ، دوری از حقیقت انسانیت ، دوری از اخلاق و دوری از خدا وضعی پیدا کرده اند که این همه پیشرفت مادّی هم نمی تواند آنها را خوشبخت کند. چرا؟ چون بشر، پیام انبیاء را کم دارد ؛ بشر ، نسخه آرامش بخش و آسایش بخش انبیاء را در دست ندارد، یا به آن عمل نمی کند . بدبختیها این جاست. این قرآن ، کاملترین نسخه ها را در اختیار دارد.