تلاوت صفحه 444 :

قطره ای از دریای بیکران کلام الهی :

آیه شماره 12  از سوره مبارکه ابراهیم
 وَمَا لَنَا أَلاَّ نَتَوَکَّلَ عَلَى اللّهِ وَقَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَى مَا آذَیْتُمُونَا وَعَلَى اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُتَوَکِّلُونَ
و چرا بر خدا توکل نکنیم و حال آنکه ما را به راه‏هایمان رهبرى کرده است و البته ما بر آزارى که به ما رساندید شکیبایى خواهیم کرد و توکل ‏کنندگان باید تنها بر خدا توکل کنند
نکات تفسیری :

1-خدایى که هدایت کرد، حمایت هم مى‏ کند. پس تنها بر او توکّل کنیم.«نتوکل على اللَّه و قد هدینا»
2- راه انبیا همان راه خداست. (به جاى «سبله» فرمود:) «سُبلنا» چنانکه در جاى دیگر مى‏ فرماید: «قل هذه سبیلى ادعوا الى اللَّه على بصیرة»
3- لازمه پیمودن راه خدا، تحمّل سختى‏ هاست. «سبلنا – لنصبرنّ»
4- هم باید بر خدا توکل کرد و هم باید در برابر مخالفان صبر و مقاومت نمود. «نتوکل على اللَّه... ولنصبرنّ»
5- مؤمن با آزار و شکنجه، از عقیده و عملش دست برنمى‏ دارد. «لنصبرنّ على ما آذیتمونا»