تلاوت صفحه 439 :

آیه شماره 10  از سوره مبارکه یونس
 دَعْوَاهُمْ فِیهَا سُبْحَانَکَ اللَّهُمَّ وَتَحِیَّتُهُمْ فِیهَا سَلاَمٌ وَآخِرُ دَعْوَاهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ
نیایش آنان در آنجا سبحانک اللهم [=خدایا تو پاک و منزهى] و درودشان در آنجا سلام است و پایان نیایش آنان این است که الحمد لله رب العالمین [=ستایش ویژه پروردگار جهانیان است]
نکات تفسیری :

1- یاد خدا تنها در دنیا نیست، آخرت هم جاى ذکر الهى است. «سبحانک اللّهم»
2- انسان به جایى مى‏ رسد که دعا و خواسته‏ اش هم تمجید پروردگار مى‏ شود. «دعواهم فیها سبحانک» و این تسبیح وتمجید آنان را کامیاب مى‏ سازد.
3- مؤمنان، در برابر صفات الهى مى‏ گویند: «سبحانک»، در برابر سایر مؤمنان مى‏ گویند:«سلام» ودر مقابل کامیابى از نعمت‏هاى الهى مى‏ گویند:«الحمدللَّه»
4- مؤمن، عاشق خداست. بهشت ولذّت‏هاى بهشتى هم او را از یاد محبوب باز نمى‏ دارد، بلکه در همه چیز، لطف و قدرت خدا را مى‏ بیند. «سبحانک اللّهم، الحمد للّه»
5 - آغاز سخن مؤمنان با «سبحان اللّه» وپایان آن با «الحمدللَّه» مى ‏باشد. (از عبارت «آخر دعواهم ان الحمدللَّه» استفاده مى‏ شود که اوّل سخن آنان «سبحانک الّلهم» است)