عرفه آمد و من باز مصفا نشدم                     حاجی معتکف یوسف زهرا نشدم
همه گشتند سفید و دل من هست سیاه                             باز هم شکرکه پیش همه رسوا نشدم
الهی! عرفه‏ ام، باحسین علیه‏ السلام از عرفات کوچ کرد و رحل اقامت در کربلاگزید؛ اکنون تو رامی خوانم به زبانی که امامم حسین علیه‏ السلام در روز عرفه و در ودایش با سرزمین عرفات خواند.
الهی تو را می‏ خوانم، با اشک‏هایی که به ترنم آخرین نوای آسمانی مولایم حسین علیه ‏السلام در روز عرفه، بر صورت شرمسارم روان شده است.
الهی! تو را می ‏خوانم به پاکی و خلوص بندگی در صحرای عرفات، به تکاپوی حاجیان؛ آن‏گاه که جان مشتاق را برای لقای تو روانه آسمان زلال عرفه می‏ کنند.
خدای من! دلم برای آشنایی و آشتی با تو، بی‏ تاب‏تر از همیشه است و تنها دارایی‏ام در پیشگاه تو، دعایی است که به آن وعده اجابت داده‏ ای.
چگونه تو را دریابم و کدام باد موافق، این خس دورافتاده از آستانت را به کوی شناخت و دلدادگی به تو رهنمون می‏ سازد؟
الهی! تو نوری؛ آشکارتر از آنی که به مدد آثار خلقتت، شناخته شوی.
تو نوری و روشن‏تر از آنی که در پناه سایه درآیی.
خدای من! چه وقت از دیده ‏ام نهان شدی تا برای اثبات بودن تو، دست به دامن برهان و استدلال ببرم؟
تو آنقدر ظاهری که رسیدن به تو از راه مشاهده آثارت، راه دراز پیمودن و به بیراهه رفتن است. پس خدای من! چنان به عشق خود مرا بنواز و یاری ‏ام کن تا دیده ‏ام؛ به فراتر از نشانه‏ هایت دل مشغول دارد و از درک نور تو که آفاق را روشن کرده، بازنماند.
بارالها! چنان خود را به من بنما که بی ‏واسطه و با شهود قلب، شیفته جمال نورانی تو شوم.
اله من! حرفهایم هرچند تکراری است ، ولی مطمئن هستم که به آنها گوش می دهی، پس دست های خود را به سویت بالا می برم و پیوسته دعا می کنم:

"خدایا! غروب این روز را با غروب گناهانم یکی گردان . . ."