تلاوت صفحه210 :

قطره ای از دریای بی کران کلام الهی:
آیه شماره 49  از سوره مبارکه فرقان
لِّنُحْیىَ بِهِ بَلْدَةً مَّیْتًا وَ نُسْقِیَهُ مِمَّا خَلَقْنَا أَنْعَمًا وَ أَنَاسىِ‏َّ کَثِیرًا
تا بوسیله آن(باد)، سرزمین مرده‏ای را زنده کنیم; و آن را به مخلوقاتی که آفریده‏ ایم -چهارپایان و انسانهای بسیار- می‏ نوشانیم.
نکات تفسیری:
1 - زندگى بشر مرهون نباتات و حیوانات است. (زنده شدن زمین و سیرابى چارپایان، قبل از سیراب شدن انسان آمده است)
2- کارهاى خدا از طریق اسباب طبیعى صورت مى‏ گیرد. «ارسل ‏الریاح - انزلنا – لنحیى»