تلاوت صفحه 198:

 
قطره ای از دریای بی کران کلام الهی:
آیه شماره 49  ازسوره مبارکه فرقان
لِّنُحْیىَ بِهِ بَلْدَةً مَّیْتًا وَ نُسْقِیَهُمِ مَّاخَلَقْنَا أَنْعَمًا وَ أَنَاسىِ‏َّ کَثِیرًا
تا بوسیله آن (باد)، سرزمین مرده‏ ای را زنده کنیم; و آن را به مخلوقاتی که آفریده‏ ایم - چهار پایان و انسانهای بسیار- می‏ نوشانیم.
نکات تفسیری:
1 - زندگى بشر مرهون نباتات و حیوانات است. (زنده شدن زمین و سیرابى چارپایان، قبل از سیراب شدن انسان آمده است)
2- کارهاى خدا از طریق اسباب طبیعى صورت مى‏ گیرد. «ارسل‏ الریاح - انزلنا – لنحیى»