مهربانی، مظلومیت، اضطرار

سخن در مظلومیت چنین امام و چنین پدر مهربانى است که قدر او ناشناخته مانده و محبّت‏ها و مهرورزى‏ هاى پدرانه‏ اش بدون پاسخ مانده است. نکته مهمى که درباره مظلومیت حضرت صاحب «علیه‌السلام» باید مورد توجه قرار گیرد این است که ایشان با وجود جایگاه عظیمى که در عالم وجود و در نزد خداوند دارند، هم‌چنین با توجه به عاطفه و محبّت عظیم الهى و جایگاه پدرى ‏شان، هیچ نیاز و وابستگى به ما ندارند.

محبّت حضرت به همه ما که فرزندان او هستیم، به اندازه شناخت و ارزشى است که ایشان از ما سراغ دارند، امّا او ما را همان‏طور که خداوند آفریده، یعنى به بلنداى ابدیت مى ‏بیند. او ما را با گوهر باارزش انسانى و نفخه الهى که در ماست، مى ‏بیند؛ یعنى موجودى با فطرت الهى، با ارزشى بى‏ نهایت که مى‏ تواند در همسایگى و همراهى حضرت، در جوار رحمت الهى و در ظرف ابدیت و با اتصال به دریاى بى‏ انتهاى کمالات، زندگى کند.

آرى، ما براى همراهى و همسایگى و پیوند با امام زمان«علیه‌السلام» براى ابدیت و لقاى خداوند آفریده شده ‏ایم. بنابراین نوع محبّت و عاطفه پدرى حضرت به ما یک محبّت معمولى و طبیعى که توأم با نیاز و طمع باشد، نیست. او اصل و ریشه ماست که فرزندانش با او نهایت پیوستگى و اتصال را - آن هم در ابعاد بى ‏نهایت و ابدى - دارند.

حضرت به شدّت دل نگران و مراقب اوضاع شیعیان و دوستانش مى‏ باشد، شریک غم آن‏هاست و در مصائب آن‏ها مصیبت‏ زده و گریان است. در شادى‏ هاى آن‏ها شاد و در غم‏هایشان غمگین است.

این نوع خواستن و محبّت، عمیق‏ ترین و زیباترین و خالص‏ترین نوع خواستن و محبّت است زیرا در آن، هیچ نوع شائبه نیاز و خودخواهى وجود ندارد.

همین مسأله، شدت مظلومیت حضرت و عمق ظلمى که به او شده و مى ‏شود را بیشتر نشان مى ‏دهد. اگر در والدین معمولى و دنیایى درجات شدید عاطفه و محبّت وجود دارد، در مقابل نیازى هم هست که تأمین مى ‏شود، ولى در حضرت یک محبّت و عاطفه خالص ابدى وجود دارد که فقط و فقط به وجود ما تعلق مى‏ گیرد. او پدرى است با میلیون‏ها فرزند و با مهربانى و عاطفه‏ اى نامحدود به یکایک فرزندانش . چقدر سخت و غم ‏انگیز است، براى حضرت که با داشتن چنین روح و عاطفه‏ اى نسبت به میلیون‏ها فرزندش، آن‏ها را در وضعیتى اسف‏بار و دور افتاده و غافل و نامهربان با پدر مى ‏بیند. او مى‏ بیند که فرزندانش با وجود نیاز شدیدى که به او دارند و خطرهاى بزرگى که همه هستى و سعادت دنیا و آخرت آن‏ها را تهدید مى‏ کند، تنها منجى و پناهگاه خود و پدر قوى و دلسوز خود را رها کرده ‏اند و به جاى این‏که به سراغ او بروند و به او پناه ببرند، به ورطه‌های خطر نزدیک شده ، دچار مصائب و سختى‏هاى فراوان مى‏ شوند و با وجود این به قهر و فرار خود از تنها پناهگاه و منجى خویش و چنین پدر عزیزى ادامه مى‏ دهند.

ببینیم اول مظلوم عالم على«علیه‌السلام» که مهدى موعود «علیه‌السلام» وارث او در مظلومیتى بزرگ‏تر است، چگونه درباره تنهایى و مظلومیت فرزندش سخن مى‏ گویند و چگونه او را معرفى مى ‏نمایند:

«هُوَ الطَّریدُ الشَّریدُ الْفَریدُ الْوَحیدُ؛ صاحب این امر، [‌امام زمان«علیه‌السلام»] طرد شده و آواره و تنهاى تنهاست. »

بی لیاقتی ما، دلیل محرومیت ماست

امام باقر«علیه‌السلام»مى‏ فرمایند:

«اِذا غَضِبَ اللَّهُ تَبارَکَ وَ تَعالى عَلى خَلْقِهِ نَحَّانا عَنْ جَوارِهِمْ؛ هرگاه خداوند تبارک و تعالى بر خلقش خشم کند، ما را از مجاورت آن‏ها دور کند.»

بنابراین علّت این‏که این‌گونه دعاها هر چند مفید هستند، ولى هنوز به اجابت نرسیده‏ اند، این است که ما به اندازه کافى در راه از بین بردن موانع ظهور قدم برنداشته‏ ایم پس اگر در دعاهایمان از خداوند تعجیل در ظهور حضرت را مى‏ خواهیم و یا به خود حضرت عرض مى‏ کنیم که در ظهور تعجیل فرما، باید خود نیز نسبت به امر ظهور، همّت و آمادگى متناسب با این درخواست تعجیل را داشته باشیم. این امر نیاز به اقداماتی دارد که ما باید خودمان زمینه آن را فراهم سازیم که از آن جمله : خودسازى، برداشتن موانع ظهور، تبلیغ و شناساندن حضرت به جامعه جهانى است.

پیامبر گرامی اسلام می‌ فرمایند: «اَلدّاعى بِلا عَمَلٍ کَالرَّامى بِلا وَتَرٍ؛ کسى که دعا مى‏ کند و عمل نکند؛ مانند کسى است که با کمانِ بدون زه تیراندازى کند.»

ادامه دارد...

"اللّهم عجّل لولیک الفرج "