امام عصر (عج) از طریق محمد ابن عثمان دومین وکیل خویش در زمان غیبت صغری خطاب به همه ی شیعیان فرمودند :

برای تعجیل در فرج بسیار دعا کنید که همانا فرج و گشایش شما در ان است.

در این سخن دو نکته ی مهم وجود دارد :

1.کثرت دعا یعنی به دعای کم و در زمان محدود اکتفا نشود.آری منتظران واقعی حضرتش از چشم انتظاری ملول نمی شوند و هرگز از تمنای فرج خسته نمی گردند.

2.فرج و گشایش در همه ی امور ما (دنیوی و اخروی) تنها و تنها به فرج و ظهور امام (عج) وابسته است.

در کتاب شریف مکیال المکارم آمده است :

یکی از زنان با ایمان و پارسا در هنگام تسلط کفار بر کشور اسلامی و غم و ناراحتی شدید مرد بزرگی را در عالم رویا دید که فرمود : اگر مؤمن پس از نمازهایش به همان طور که وقتی خود مریض می شود یا به گرفتاری دیگری دچار می آید برای رفع گرفتاری خود به دعا کردن به جد رو می آورد در دعا برای فرج مولایش مواظبت و مداومت کند آنسان که فراق امام زمان (عج) باعث غم و ناراحتی او شده و قلبش را شکسته و احوالش را پریشان کرده باشد چنین دعایی در این حال یکی از این دو امر را موجب می شود : یا امام زمانش سریعتر ظهور می کند یا غم و ناراحتی مؤمن دعا کننده با برطرف شدن گرفتاری هایش و نجات از فتنه ها به خوشحالی مبدل می شود.

حضرت امام حسن عسگری (ع) در زمان حیات خویش به احمد بن اسحاق قمی فرمودند :

" سوگند به خدا فرزندم دارای غیبتی خواهد بود که هیچ کس در آن دوران از هلاکت و نابودی رهایی نمی یابد مگر خداوند اورا بر اعتقاد به امامت وی استوار و بر دعا برای تعجیل ظهورش موفق بدارد "

نامه ی  حضرت بقیة الله خطاب به شیخ مفید

از آنجا که نامه ی مزبور طولانیست به بخشی از آن اشاره می گردد :

" ...اگر شیعیان ما که خداوند متعال ایشان را به اطاعت خویش موفق بدارد با دلهای متحد و یکپارچه بر وفای به عهد و پیمان خویش اجتماع می کردند ملاقات ما از آنها به تاخیر نمی افتاد و سعادت دیدار و مشاهده ی بامعرفت برای انها حاصل می شد و زودتر از این به دیدار ما نایل می شدند آنچیزی که ما را از آنان دور کرده (و باعث طولانی شدن غیبت شده ) است گناهان و خطاهایی است که مرتکب می شوند و ما چنین انتظاری از انها نداشتیم... "

در این بخش نامه دو نکته ی مهم جلب توجه میکند :

1.ناهمدلی در وفا نسبت به فرمان برداری از امام زمان (عج) ولزوم همدل شدن همه ی شیعیان برای وفای به عهد و پیمان امامت.

2.مرتکب گناه شدن شیعیان و ضرورت اتفاق همگی آنان بر توبه ی حقیقی و بازگرداندن حقوق از دست رفته ی امام (ع) به ایشان.

تذکر بسیار مهم این است که در رأس همه ی گناهان گناه عدم انجام وظیفه نسبت به آستان مقدس امام عصر(عج) است.این نامه در اواخر سال412 هجری صادر شده و هم اکنون بیش از هزار سال از صدور آن میگذرد به راستی کدامین اجتماع و کدامین اتحاد برای وفا به عهدی که شیعه با پیشوای خویش بسته است صورت گرفته است ؟ کدام توجه و توبه ی دسته جمعی انجام شده است آری کوتاهی و عدم وفای به پیمان الهی موجب محرومیت شیعه و جهان بشریت از این بزرگترین نعمت الهی شده و این جریان غفلت تا هم اکنون نیز امتداد یافته است که :

" چگونگی بهره مندی‌ از من در دوران غیبتم چون بهره بردن از خورشید است زمانی که ابرها آن را از دیدگان مستور می دارند "

طبق این کلام شریف وجه غیبت خورشید را باید در وجود ابرها جستجو کرد وگرنه آفتاب بنابه ماهیت خویش یکسره قابل رویت است خورشید امامت نیز سراسر لطف و رحمت است و مردم اند که با عدم آمادگی برای قبول حکومت الهی او و ارتکاب گناهان آن وجود نازنین را در پس پرده های سیاه غفلت و معصیت خود پنهان میکنند.

خواجه نصیر طوسی در تبیین این حقیقت جمله ی معروفی‌ دارد که : وجود امام مِهر است و تصرف او ( در جایگاه هدایت انسانها بودنش ) مِهری دیگر و نبود او از ماست.

بشر باید توبه ای کند به عمق تاریخ...و شیعیان در این میان باید توبه ای کنند عمیق تر چرا که نقشه ی سعادت بشریت در دست آنهاست در یک سخن کلید قفل غیبت در دست شیعیان است.

"اللّهم عجّل لولیک الفرج "

ادامه دارد...