« ولایت امام زمان(عج) اقیانوس بی کرانی است که هر کس نسبت به معرفت و محبت خود، می تواند در آن به پیش رود و غور کند تا جایی که به مقام «منا اهل البیت» برسد.
از آنجا که تبیین غربت امام عصر(عج) در دوران سیاه غیبت، برای شیعیان و مومنان راستین مفید و محرک است با استمداد از روح مقدس مادر بزرگوار آن جناب، «حضرت نرجس(ع)» نوشتاری چند در غربت امام عصر(عج) به اختصار قلمی گردید.
آقای من!
               مولای غریب و تنهای من
                                      مضطرّ فاطمه علیها السلام!
                                                        اسیر آل محمد علیهم السلام!
                                                                         پدر مهربان اهل عالم!

می خواهم غربتت را حکایت کنم؛ غربتی که دوازده قرن است ریشه دوانیده، غربتی که اشک آسمان و زمین را جاری ساخته؛ غربتی که حتی برای برخی محبانت غرب و ناشناخته است؛ غربتی که اجداد طاهرینت پیش از تولد تو بر آن گریسته اند ... »

ای کاش مسلمانان جهان  این کلام الهی را در کتاب آسمانی خویش باور می کردند که: " بقیة الله خیر لکم ان کنتم  مؤمنین "
ای کاش صد ها میلیون مسلمانی که هر روز و بارها در نماز های روزانه ی خود:
" اهدنا الصراط المستقیم "می گویند از پیامبر مهربان خویش در حجة الوداع می شنیدند و می پذیرفتند که در این عصر و زمانه تنها راه رهایی و یگانه را ه رستگاری یعنی صراط مستقیم ، تو هستی.
تو فصل مشترک میان تمام ادیان و مکاتبی؛اما افسوس که در میان شیعیان هنوز زبان مشترک و عزم راسخی برای دم زدن از تو دیده نمی شود.
ای کاش لحظاتی با خویشتن خلوت می کردیم و از خود می پرسیدیم که آیا براستی خداوند حکیم ،این ولی معصوم و مظلوم  خویش را برای این آفریده است که قرن های متمتدی در پس پرده ی غیب بماند و بشر هم در ظلمت و بد بختی دست و پا  بزند؟
ای کاش لااقل شیعیانت ذره ای از غربت و مظلومیت تو را درک می کردند  و با رفتار و گفتار خویش نمک بر زخم های دلت نمی پاشیدند.
کاش می دانستیم در دعا برای ظهورت چه اسراری نهفته است و چه برکات و آثاری بر آن مترتب است؟
اگر پیام هایت را جدی گرفته بودیم اگر از این غفلتی که ریشه در دوازده قرن دوران غیبت دارد فاصله می گرفتیم اگر همه با هم یک دل و یکپارچه از درگاه حضرت حق ظهور نورانی ات را خواستار می شدیم تا حال ظهور صورت نپذیرفته بود؟
اوّل مظلوم عالم شکایت خویش از مردم روزگارش را به نخلستان می برد و درد دل با چاه می گفت.
ای کاش می دانستم در کدام نخلستان سر بر کدامین چاه غربت از بی وفایی و غفلت ما شکوه میکنی؟
افسوس که پرده های غفلت و معصیت گوش جانمان را شنگین و ناشنوا ساخته است.
ای کاش " هَل مَن مُعین " ات را می شنیدیم و تو را لبیک می گفتیم تازه در این میدان از ما سر و جان نخواسته ای سخن از شمشیر و نیزه و تیر و خنجر نیست فقط فرموده ای برای ظهورم دعا کنید.
وای بر ما! بدا به حال ما که از انجام همین وظیفه ی ساده نیز طفره رفتیم...
آقای من! روایات دوران غیبت شما را به زندان تشبیه کرده اند.
حضرت موسی بن جعفر(ع)پس از سال ها گرفتاری در سیاه چال های هارون الرشید لعنة الله علیه و دیدن شکنجه ها و آزار های طاقت فرسا دست به سوی آسمان بلند کرد و" خَلِصنی مِن یَد هارون "سر داد.
مادر پهلو شکسته ات پس از دیدن آن همه مصیبت که خود فرموده است این دعا را به درگاه خداوند عرضه داشت که: " عَجل وَفاتی سَریعاً "
و امیر المؤمنین علی(ع) نیز در شکایت از اهل زمانه ی خویش از خداوند تعالی درخواست نمود که خدایا: "علی را از اینها بگیر و بدتر از علی را برایشان مسلط فرما "
جان عالم به فدای غربت تو که نمی توانی چنین دعاهایی را بر لب جاری کنی!
صبر و شکیبایی پیشه می کنی چرا که باید ماموریت ناتمام همه ی انبیا و اولیا را به اتمام رسانی.

" الّلهم عجّل لولیک الفرج "

ادامه دارد...