تلاوت صفحه 108:

قطره ای از دریای بیکران کلام الهی:
آیه شماره 10 از سوره مبارکه عنکبوت
وَ مِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ ءَامَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَا أُوذِىَ فىِ اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ کَعَذَابِ اللَّهِ وَ لَئنِ جَاءَ نَصْرٌ مِّن رَّبِّکَ لَیَقُولُنَّ إِنَّا کُنَّا مَعَکُمْ أَ وَ لَیْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فىِ صُدُورِ الْعَالَمِینَ
و از مردم کسانی هستند که می‏ گویند: «به خدا ایمان آورده‏ ایم!» اما هنگامی که در راه خدا شکنجه و آزار می‏ بینند، آزار مردم را همچون عذاب الهی می ‏شمارند (و از آن سخت وحشت می‏ کنند); ولی هنگامی که پیروزی از سوی پروردگارت (برای شما) بیاید، می‏ گویند: «ما هم با شما بودیم (و در این پیروزی شریکیم)»!! آیا خداوند به آنچه در سینه‏ های جهانیان است آگاه‏تر نیست؟!
نکات تفسیری : 1- اظهار ایمان برخى از مردم، زبانى است، نه قلبى. «و مِن الناس مَن یقول آمنّا»
2- گاهى ایمان، اذیّت و آزار مردم را بدنبال دارد که باید تحمّل کرد. «آمنّا - اوذى فى اللَّه»
3- مؤمن، مقاوم است. «ولنصبرنّ على ما اذیتمونا»(ابراهیم/2) ولى منافق، ناپایدار است. «فاذا اوذى ... جعل...»
4- ایمان واقعى در هنگام سختى ‏ها روشن مى ‏شود. «فاذا اوذى فى اللَّه» حضرت على‏ علیه السلام مى ‏فرماید: «فى تقلّب الاحوال علم جواهر الرّجال»(نهج البلاغه/حکمت 217) در فراز و نشیب‏ها و حالات گوناگون، جوهره‏ ى انسان آشکار مى‏ شود.
5- منافق، فرصت‏ طلب است و به هنگام پیروزى خود را مؤمن مى‏ داند، و در گرفتن مزایا، اصرار مى‏ ورزد. «لیقولنّ انّا کنّا معکم»