و اما صفت نهم عباد الرحمن:

9- پاک سازی روح و روان :

پس می فرماید: و من تاب و عمل صالحاً فإنّه یتُوبُ إلی اللهِ مَتاباً" و کسی که توبه کند و عمل صالح انجام دهد به سوی خداوند بازگشت می کند . «و پاداش خود را از او می گیرد» بیان توبه صحیح است. در حقیقت توبه و ترک گناه باید تنها به خاطر زشتی گناه نباشد بلکه علاوه بر آن خلوص نیت در انگیزه و بازگشت به سوی پروردگار باشد و به عبارتی دیگر آیه دعوت عموم انسانها به چنین توبه ای است.

اما نقش سیره عملی پیامبر^(ص) در پاک سازی روح و روان بندگان الهی ، پیامبر مطهِّر امّت اسلامی است خداوند درباره او می فرماید: به منزله آب زلال و پاک کننده هستی امت خویش را پاک ساز " خُذ مِن أموالِهِم صدقةً تُطهّرهُم و تُزَکّیهم بها و صلِّ علیهم انَّ صلاتکَ سکَنٌ لهم" (توبه – 103)

با گرفتن زکات که مطهِّر آنهاست ایشان را پاک کن . زکات به عنوان نمونه است تمام دستورات اسلامی انسان را از تعلّقات دنیا پاک می کند و کسی که کار واجب و دستور اسلامی خود را انجام نمی دهد به طهارت نرسیده و ناپاک است . پس در آیه می فرماید: ای رسول گرامی تو رحمتی آنها را از آلودگی تطهیر کن و برای آنها دعا کن که دعای مستجاب تو باعث آرامش و سکونت آنهاست.

در جای دیگر می فرماید: خداوند و فرشتگان بر مؤمنان صلوات می فرستند تا آنان را نورانی سازند تو هم بر مؤمنان صلوات بفرست . صلوات همان رحمت خاصّه الهی است. به آنها دعا کن که رحمت خاصّه تو شامل حالشان شود . تو مسیر و مجرای رحمتی ! آنها را در برابر آیینه رحمت خویش قرار بده تا فیض خدا توسط تو بر آنان بتابد.

خدای سبحان برای خود این سه خصلت را قرار داد . رحمت مطلقه را برای همگان ، رحمت خاصّه را نسبت به مؤمنان و غضب و خشم خود را برای کافران و منافقان و انسان کامل کسی است که هم بتواند رحمت مطلقه حق را نشان دهد و هم رحمت خاصّ او را و هم غضب مخصوص را و باید در هر سه بخش مظهر تام بوده در این ارائه و اظهار معصوم باشد و پیامبر ما چنین است. خداوند این سه معنا را درباره حضرتش در قرآن بیان نموده فرماید: تو مظهر رحمت مطلق من هستی زیرا " و ما أرسلناک إلّا رحمةً للعالمین" ( انبیاء – 107) و نسبت به مؤمنان رحمت خاص داری " بالمؤمنین رؤوفٌ رحیمٌ" (توبه – 128) و در مورد غضب فرموده " یا أیّها النبیّ جاهد الکفّار و المنافقین و اغلظ علیهم" (توبه – 73) باید نسبت به کافر و منافق سرسخت و با غلظت و خشونت رفتار کنی یعنی پس از اتمام حجت و ارائه طریق و هدایت از درون و بیرون پیامبر^(ص) موظف است با کسی که در برابر وحی سرسختی نشان می دهد مقابله نماید. هر چند حضرتش مثل اعلای رحمت خاصه است برای کسانی که اهل تقوی باشند و از مخالفت دستورات الهی پرهیز کرده و در محور پیروی رسول اکرم ^(ص) گام بردارند (اعراف – 156).

" والله یختصُّ بِرَحمته من یشاء" (بقره – 105) مشیت خداوند بر اساس حکمت است . و رحمت خاصه را هم به وسیله پیامبر^(ص) به ما آموخت و فرمود: خصیصه ای که او دارد این است که راه بهره برداری از رحمت خاصه را به شما ارائه می نماید.

قرآن لسان تبیین سنتهای مستمر الهی است از آن جمله " ما کان الله لیعذبهم و انت فیهم و ما کان معذبهم و هم یستغفرون" (انفال – 33) وجود تو رحمت خاصه است هم چنانکه استغفار و نیایش مردم مایه نزول رحمت خاصّه الهی است . بیانی از امیر مؤمنان علی ^(ع) رسیده که مشابه آن در فرمایشات امام ششم می باشد که خدای سبحان دو امان دارد یکی وجود پیامبر اکرم ^(ص) و دیگری استغفار مردم که در هر حال سودمند است. گر چه پس از رحلت آن حضرت باشد. حضرت می فرماید: در زمین دو امان و دو قلعه نجات بود یکی پیامبر اسلام^(ص) که رحلت نمود و دیگری استغفار . سعی کنید آن را فراموش نکنید.!

وجود عنصری پیامبر^(ص) همسطح استغفار مردم است و بلکه طبق فرموده امام باقر ^(ع)" مضی الحصن الأکبر" قلعه بزرگتر را از دست دادید یعنی وجود پیامبر^(ص) از استغفار هم مستحکم تر است . گر چه از آیه صریحاً چنین استفاده ای نمی شود ولی از اینکه ابتدا نام پیامبر^(ص) را برده سپس استغفار مردم را ذکر می کند شاید از این تقدّم و تأخّر بتوان نکته ای را که امام ششم ^(ع) فرمود استفاده کرد: " و بقی الاستغفار فأکثروا منه فأنّه ممحاةٌ للذنوبِ"

بدرستی که هر گاه امتی اهل دعا و استغفار باشد از رحمت خاصه برخوردار است . فرمایش نوح پیامبر ^(ع) که " استغفروا ربّکم .... یرسل السماء مدراراً" (نوح – 11) ناظر به همین مسئله است و از همین باب باز قرآن فرماید: " و أن لو استقاموا علی الطریقة لأسقیناکم ماءً غدقاً" (جن – 16) اگر مردم بر صراط مستقیم باشند باران مناسب و آبهای فراوان بر آنها نازل می کنیم.

و اما در بیان مثل اعلای رحمتِ خاصّۀ الهی یعنی وجود پیامبر اکرم ^(ص) آنکه از امتیازات پیامبر ما^(ص) بر انبیاء گذشته این است که آنها در بین امّتهای خود بودند و باز ممکن بود عذاب الهی بر مردم نازل شود. مثلاً می فرماید: وقتی عذاب آمد ، لوط و تعدادی را نجات دادیم و بقیه را به کام مرگ سپردیم. درباره نوح^(ع) می فرماید: او و همراهانش را نجات دادیم و بقیه را به کام طوفان سپردیم. یعنی با وجود نوح ، لوط ، موسی ، صالح ، و هود ^{(علیهم السلام)} عذاب الهی نازل می شد ولی درباره پیامبر^(ص) می فرماید تو آن قدر مجلای رحمت خاصّه هستی که با بود تو آن عذاب همگانی که به حیات تبهکاران خاتمه می دهد نمی آید! و مهمّ آنکه در ارائه و اظهار این رحمت خاصّه هم پیامبر معصوم است. لذا حضرت را اسوه حسنه و مقتدای ما معرفی نموده و دستور اعتصام به او داده . وقتی می فرماید: " واعتصموا بحبل الله جمیعاً و لا تفرّقوا...." (آل عمران – 103 ) حبل الله قرآن کریم است که عصاره رسالت است و پیامبر^(ص) و عترت او عِدل قرآن کریم. در حقیقت دستور اعتصام به این ذوات مقدسه هم داده شده و این دستور برای این است که حبل خدا به عصمت الهی معتصم است.

خداوند خود می فرماید: " إنّ ربّی علی صراطٍ مستقیم" (هود – 56) کار خدا در مقام فعل بر صراط مستقیم است. در مقام عمل ، نه اختلاف در کار اوست و نه تخلّف و همین صفت برجسته که از اوصاف فعل خداوند است برای رسول اکرم^(ص) بیان شده؛ او هم صراط مستقیم است. این انسان کامل هم میزان قسط اعمال است و هم بر صراط مستقیم است و تحت ولایت الله است.

اصولاً از کمالات برجستۀ علمی و عملی انبیاء الهی ^(ع)، ملکه عصمت است. عصمت ملکه ­ای علمی و عملی است و نظیر عدالت تنها ملکه­ ای عملی نیست که انسان را از گناه عمدی و سهوی حفظ نماید. بلکه عصمت انسان را از جهل، خطا، سهو و نسیان و مغالطه از اندیشه و تفکّر نیز نگه می­دارد. بنابراین معصوم هم در بخش علم مصون از اشتباه در فهم است و هم در بخش عمل مصون از کار نادرست، البتّه عصمت عملی، عالی­ ترین درجه تقواست و این مقام منیع برای کسی حاصل است که به مرز اخلاص رسیده باشد. ⁽¹⁾
و امام حسین ^(ع) هم معصوم است و مقتدای ما هم چون رسول خدا ^(ص) و اعتصام به او که عِدْل قرآن کریم است اعتصام به ریسمان الهی است. با این حال مشاهده می­ کنیم امام ^(ع) شب عاشورا تا صبح فردا را از دشمن مهلت می­ گیرد و نبرد بین حق و باطل را به تأخیر می­ اندازد. چرا که می­ فرماید:
« قد کنتُ اُحِبُّ الصّلوةَ له و تلاوةَ کتابِهِ و کِثرةَ الدّعاءِ و الاستِغفار » استغفار کردن را امام بسیار دوست می­ دارد!! البتّه توجّه به عبارات امام^(ع) در این زمینه در مناجات­ها و دعاهای ایشان به درگاه الهی خاصّه دعای ارزشمند عرفه ضروری است. « الهی اغفرلی خطیئتی ... و بذنوبی فلا تفضحنی ... یا من عفا عن عظیم الذّنوب بحلمه ... و رَانی عَلَی المعاصی فلم یَشْهَرنی ... و غَفَر ذنوبی ... انت الذی غَفَرْت..... الهی المعترف بذنوبی فاغفرها ... انا الّذی اخطأت و ...

ادامه دارد...

---

1. سیره رسول اکرم (ص) در قرآن، ج 8-9 – آیة الله جوادی آملی