وجود مقدس امام حسین (ع) ، خود بهترین کس برای تعیین کیفیّت و محتوای مجالس است. در یکی از فرمایشات نورانی شان چنین می فرمایند : « مَن اَتانا لَم یَعدَم خَصلَةً مِن اَربَعٍ : آیَةً مُحکَمَةً وَ قَضیَّةً عادِلَةً وَ اَخاً مَستَفاداً وَ مَجالَسَةً العُلَماء = هر کس به سوی ما آید – در مجالس ما شرکت کند – حداقل یکی از چهار چیز را از دست نمی دهد : اصول عقاید و جهان بینی اسلامی ، قوانین اخلاقی ، برادری سودمند و همنشینی با علماء . »
بنابراین مجالس اهل بیت (ع) جای آشنایی مردم با اصول دین و اعتقادات ، اخلاقیات و نیز احکام و فروع دین است . یعنی همان سه علمی که رسول خدا (ص) یادگیری آن را بر هر مسلمانی واجب فرموده است .
مجلس مورد رضایت امام حسین (ع) مجلسی است که در آن عزاداران با حقیقت دین و معارف الهی و انسانی و نیز وظایفشان به عنوان یک مؤمن و عزادار حقیقی و یک انسان و شیعه راستین آشنا می شوند .
وقتی بر پا کننده مجلس سید الشهداء خود به شناخت واقعی نرسیده باشد ، در تنظیم برنامه ها، اصالت و عمده وقت مجلس را به مداحی و سینه زنی اختصاص می دهد و نسبت به سخنرانی و سخنران یا اصلاً توجّهی ندارد و یا کم توجه می باشد و بیشتر وقت ها ، اگر سخنرانی دعوت می کنند ، به جای اینکه مطالب و مواردی را که سید الشهداء شایسته مجالس خود دانسته ، از او بخواهند ، بیشتر از او توقع دارند که از جمعیت اشک و ناله بگیرد . اساساً این چنین بانیانی علاقه زیادی به دعوت از سخنرانان عالم و ورزیده ندارند . بلکه بیشتر کسانی را دعوت می کنند که بتوانند زمینه مناسب را برای مداحان و شور گرفتن در مجلس فراهم کنند .
از طرف دیگر عزادارانی هم که در مرحله گریه و ماتم مانده اند ، علاقمند به استماع سخنرانی و آشنا شدن با معارف الهی و آیین زندگی دینی و وظایفشان ندارند . آنها بیشتر ترجیح می دهند که هنگام سخنرانی وقت خود را در آبدرخانه یا بیرون مجالس با چای خوردن و گپ زدن بگذرانند و اگر ناچار باشند در مجلس بنشینند ، با بی حوصلگی به سخنرانی گوش می دهند و ترجیح می دهند زود تر عزاداری و شور گرفتن آغاز شود .
هر ظلم و جنایتی که در حق اهل بیت (ع) شده است ، در اثر کوتاهی های شیعیان جاهل و احمق بوده است .
حضرت علی (ع) پس از رحلت پیامبر (ص) برای گرفتن حق غصب شده خود یعنی امامت امت ، شبها فاطمه زهرا (س) را سوار بر مرکبی می کرد و با حسنین (ع) به در خانه انصار می رفت و از آنها کمک می خواست ، ولی مردم برای حضرت عذرهای بدتر از گناه و دلایل نامربوط می آوردند . فاطمه زهرا (ع) نیز در یاری همسرش و امامش بیعت آنها با حضرت را در غدیر به یادشان می انداخت و می فرمودند :
« آیا پدرم در روز غدیر عذری برای کسی باقی گذاشت . »
ادامه دارد...