بحار الانوار ج 92 ص 13

• توصیه قرآن به مؤمنان این است که شما باید یکدیگر را در نیکوکاری و تقوا کمک کنید نه بر گناه و ستمکاری! (2 مائده)
• و اما یکی از بارزترین مصادیق نیکو کاری و تقوا یاد آوری نعم الهی است (7 مائده ) و بالاترین نعمت هم نعمت هدایت است . و در سوره مائده، معرفت نسبت به امر ابلاغ و اکمال دین است. یعنی مسئله امامت که کامل کننده ی نعمت نبوت و دین است (67 مائده) و بیان رضایت الهی نسبت به آن(3مائده) و این امر مهم بر خلاف نظر برخی، - حتی از علمای شیعی که معتقد به جابجایی آیه هستند - هر چند در لابلای احکام مربوط به غذا های حلال و حرام واقع شده، اما از لفافه های بیانی قرآن است؛ برای محافظت از تحریف و حذف و تغییر! یعنی کلام الهی درست در جای خود واقع شده ، چنانکه از نشانه های آخرین پیامبر برای اهل کتاب دو امر بود :

• "وسیله" یعنی هر کار و هر چیزی که باعث تقرّب به پیشگاه خداوند می شود و مصداق واقعی "وسیله" در آیه (35 مائده) طبق سخن اهل بیت (ع) توسّل به ایشان یعنی پیروی و گام نهادن در مسیر آنان است که موجب قرب الهی است . در توسّل به طور مستقل تقاضایی از پیامبر و اهل بیت (ع) نداریم بلکه با اعمال صالح یا پیروی از ایشان یا شفاعت آنان یا سوگند دادن خداوند به مقام و مکتب آنان از خداوند مطلبی را مسئلت می کنیم که نه بوی شرک می دهد و نه بر خلاف آیات دیگر قرآن است و مؤیّد این مطلب آیه 97 سوره یوسف و تقاضای برادران یوسف (ع) از پدر برای بیان استغفار آنان است .
• تولّی و تبرّی که حقیقتِ دین و ایمان است در پذیرش ولایت پیامبر و اهل بیت (ع) متجلّی است ( 56 – 55 مائده) و از نشانه های حزب الله است که مفلح و غالب هستند ( 22 مجادله) و جهت معرفی بیشتر هم می فرماید: کسانی هستند که خداوند آنان را دوست دارد و آنان نیز خدا را! در برابر مؤمنان متواضع و در برابر کافران سرسخت و نیرو مندند، در راه خدا جهاد می کنند و از سرزنش هیچ ملامتگری هراسی ندارند(54 مائده)وپیامبر (ص) در سؤال از این آیه دست خود را بر شانه سلمان زد و فرمود: این و یاران او و هموطنان او هستند.
• اما باید توجه داشت که یکی از مهم ترین سرچشمه های انحراف در ادیان آسمانی مسئله غلوّ است . چنانکه در مورد اهل کتاب در برابر حضرت عیسی (ع) بیان شده (72- 73- 77 مائده و 171 آل عمران) و با دلایل محکم و متقن هم رد شده است (75 – 17 مائده) این امر یعنی بزرگ نشان دادن پیشوایان دین بیش از آنچه که آنها هستند ریشه در حبّ نفس انسان غالی دارد و گاهی هم این تصور که غلوّ نشانه ایمان به پیشوایان و عشق و علاقه به آنهاست سبب گام نهادن در این ورطه هولناک می شود.و امامان ما همواره از دو گروه بیزاری جسته اند:

1. کسانی که در مورد ایشان زیاده روی کرده وآنان را در جایگاه خاص خداوند قرار داده اند.
2. کسانی که در حق ایشان کوتاهی کرده و مقام علمی و معنوی الهی آنان را مورد انکار قرار داده اند.

• در مقابل نیکوکاری و تقوی ، عدم همکاری در گناه و تعدّی به مؤمنین توصیه شده که بالاترین مصداقش قتل نفس انسانهاست. اینکه هر کس انسانی را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روی زمین بکشد، گویی همه انسانها را کشته است (32 مائده) و پایه گذار این سنّت شوم قابیل بود و سرچشمه نخستین اختلافات و قتل و تعدّی و تجاوز هم در جهان انسانیّت مسأله حسد است. او نسبت به جایگاه برادرش هابیل حسادت ورزید(31 – 28 مائده)
• گناه دیگری که در این آیات مطرح شده دزدی است و جالب است بدانید که می فرماید: " السارق و السارقة"(38 مائده) اما در مورد زنا می فرماید: " الزانیة و الزانی..." شاید بخاطر آنکه در دزدی مردان بیشتر عامل اصلی هستند و در زنا عامل و محرّک مهمتر زنان بی بند و بارند.
• و نیز در باره گناه غیبت جوازی صادر می شود(148 نساء) برای مظلوم در دفاع از خویشتن در برابر ظلم ظالم تا حکم اخلاقی عدم غیبت مورد سوء استفاده ظالمان و ستمگران واقع نشود و یا بهانه ای برای تن دادن به ستم در مظلومان نباشد.
  

  ---