هنوز از پس لحظه‏ های دور، نجواهای عاشقانه‏ ات را می‏شود شنید.
بر تن تمام خشت‏ها و ستون‏های زندان، مرام صبوری‏ ات را حک کرده‏اند.
باز هم دستان پاییز کدورت ، یاس غربت دیده ‏ای از بوستان فاطمه علیهاالسلام را چیده!
بی‏کرانگی‏ ات را چهار گوشه زندان، تاب حضور نداشت .
عطر سخن‏هایت، فرو می‏ پاشید شیرازه قدرت پوشالی خفاشان شب‏ پرست را.
عطر سخن‏هایت، در هجوم هوایی مسموم، به رویش فرامی‏ خواند جوانه ‏ها را.
نور حضورت چشم‏ها را به بیداری دعوت می‏ کرد.
توطئه چیده شد؛ خورشید را، از آسمان‏ها گرفتند و در کنج زندان به زنجیر کشیدند، تا غل و زنجیرها، همدم اوقات آسمانی‏ ات شوند و میله‏ های زندان، پای ناله‏ های شبانه ‏ات قد بکشند.
چه کند این حلقه‏ های آهنی، با این همه روسیاهی و شرمندگی؟
اما تاریکنای زندان هم نتوانست روشنای حضور تو را خاموش کند.
عطر نیایش‏های عاشقانه‏ ات، حصارها را درهم شکست.
مگر می‏ شود باب معرفت و حکمت را بست؛ وقتی که آن باب، باب الحوائج باشد؟!
در محبس هارون بودی، در حصار گرفتار بودی؛ اما باران حضورت بر هوای کاظمین می‏ بارید. اینک، به سر سلامتی آمده است دنیا، اندوه «رضا» را.
تابوت توست بر شانه‏ های غریبی تاریخ . خداحافظ، چهارده سال صبوری مطلق!
خداحافظ، معصومیت محض در هجوم دقایق ظلم! باب الحوائج! چهارده سال رنج مداوم، تمام شد.