بیرون رفتن حضرت سید الشهداء دارای آثار متعددی بود و از مهمترین آن اینکه زینب کبری (س) مدینه را از وجود خود محروم می کرد . زینب (س) کمی بیش از 50 سال سن داشت و بیرون رفتن او خلأ و حفره ی سنگینی در مدینه به وجود می آورد و به شکل محسوسی فضای مدینه را تحت تأثیر خود قرار داد .

همین که کاروان حسینی از مکّه بیرون رفت ، عدّه ی زیادی در منزل اول ، از حضرت سیِّدالشّهداء جدا شدند تا روزگار بیشتری در دنیا بمانند . حضرت در هر منزلی خطرات آینده را تشریح می کردند . امام در خطبه ای ضمن مقدمه ای گفتند : مرگ مثل گلوبند دختران ، گردن آویز فرزندان آدم است تا مردم باور کنند که از مرگ گریزی نیست و در آن مثال مرگ جوری بیان شده که گویی مرگ زینت است . خود امام نیز فرمودند : اشتیاق من به مرگ مثل اشتیاق یعقوب به یوسف است ...

 بار سنگین سرنوشت سیّدالشّهداء بر گردن مردم است زیرا مردم می توانستند این سرنوشت را عوض کنند . هدف سیّدالشّهداء لقاءالله بود ، چه شهید می شد چه نمی شد . خبر دادن سیّدالشّهداء از حادثه کربلا ، تثبیت عزّت او و همراهی نکردن مردم تثبیت ذلّت آنان است .

آثار اسارت زینب (س) ، مثل اثر شهادت امام حسین (ع) است . اگر زینب (س) در سال 61 نبود ،معلوم نیست از حادثه کربلا چه می ماند . موضوع پیمان شکنی مردم عراق ، علم سیّدالشّهداء (ع) به تنهایی نبود ، بلکه دیگر مردمان هم میدانستند ولی نه با اطمینان سیّدالشّهداء .

در واقعه کربلا در فاصله ی یک طلوع تا غروب آفتاب ، 70 فرستاده ی خدا را کشتند و بعد از آن شروع به تجارت کردند . انگار که اتفاقی نیُفتاده !!! خدا هم در کیفر آنان عجله نکرد ولی بالاخره انتقام گرفت .

همه ی کسانی که به خیر خواهی نزد سیّدالشّهداء آمدند ، درخواستشان نبُردن زنان و علی الخصوص حضرت زینب (س) بود. ولی خود حضرت زینب با اقتدار فریاد زدند که  شما می خواهید من از برادرم در این حادثه جدا باشم ؟!! همراه نبودن حضرت زینب (س) با سیدالشهداء در روزگار بعد هم آثار داشت که آن را خود حضرت زینب (س) خنثی کرد . سیّدالشّهداء نمی فرمایند که زینب (س) بیا یا نیا ! و حضرت زینب (س) خودشان خنثی کننده هستند ....