یا بُنَیَّ إنّی قد أنبَأتُکَ عَنِ الدنیا وحالِها و زوالِها و انتقالیها، و أنبَأتُکَ عنِ الآخرة و ما أُعِدَّ لأهلِها فیها و ...
سخن به اینجا رسید که امیرالمؤمنین علیه السلام در وصیت الهی خودشان به امام مجتبی علیه الصلاة و السلام فرمودند : پسرجانم! گروهی از بندگان خدا این عالم ناسوت را منزلگاه خشک و لم یزرع و بی آب و علفی می شناسند که توقف در آن هرگز خوشایند آنها نیست. ولو اینکه این مردم در عالم ناسوت حضور دارند و از نعمتهای الهی برخوردار و متنعّم هستند ولی برای آنها روشن و آشکار است که این دنیا محل ماندن و قرارگاه آنها نیست لذا نگاه آنها به دنیا از سر بی اعتمادی به رنگ و لعاب دنیاست....
دریافت
حجم: 12.1 مگابایت

حضرت فرمود: «أَزْرَی بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ»؛ کسی طمع را شعار خود قرار بدهد، این پارچه‌ها و پیراهن‌های رویی را می‌گویند «دِسار»، آن زیری را آن زیرپوش را که با شَعر و موی بدن بسته است می‌گویند «شِعار». «اِسْتشعَر»؛ یعنی این را شِعار خود قرار بدهد. کسی که طمع را شِعار خود قرار می‌دهد، خود را ارزان فروخت، به رذالت کشاند، به فرومایگی و پستی کشاند. این جان آدمی که بهترین فرشته مخلوق خداست، این را ارزان فروخت. «أَزْرَی بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ»، بنابراین ما باید هر روز بررسی بکنیم در درون ما چیست!

«وَ رَضِیَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ»؛ ما مشکلات فراوانی داریم، به صاحب‌درد بگوییم و آن «الله» است. وجود مبارک یعقوب(سلام الله علیه) عرض کرد خدایا! من شکوه دارم؛ اما ﴿أَشْکُو‏﴾؛ من شکایتم از فراغ یوسف به توست.

آدم نزد دیگری ناله بکند غیر از اینکه خودش را ضعیف کرده و ذلیل نشان داده اثر دیگری ندارد. فرمود شما هرگز مشکلات خود را با دیگری در میان نگذار، برای اینکه کاری از او ساخته نیست، آن که مشکل را حلّ می‌کند با او در میان بگذار.

 «وَ رَضِیَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ وَ هَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَهُ»؛ از دیرباز گفتند زبان «قلیل الجِرم» است و «کثیر الجُرم». حداقل بیست گناه بزرگ را ایشان در همان احیاء برای زبان شمرده است. فرمود انسان در درون خود یک فرمانده داخلی می‌خواهد؛ اگر کسی زبان خود را فرمانده خود قرار بدهد هلاکت خودش را امضا کرده است. قلم هم «أحد اللسانین» است. هم به نویسنده‌ها، هم به گوینده‌ها سفارش می‌کند اسرار مردم را بازگو نکنید، آبروی کسی را نبرید. «کَفَی بِالْمَرْءِ کَذِباً أَنْ یُحَدِّثَ بِکُلِّ مَا سَمِع‏»، فرمود: هر چه آدم شنید وارد گوش شد از این حنجره و زبان بیرون بیاید، در کاذب بودن آن همین بس! آنچه انسان شنید وارد دستگاه فکر بکند، بررسی بکند، صحیح است یا نه؟ نشر آن درست است یا نه؟ کیفیت نشر آن چگونه است؟ و مانند آن. فرمود هر کسی که قلمش را، یا زبان خود را بر خود امیر کرد، خودش را ارزان فروخت. یا به هلاکت رسید، «وَ هَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَهُ»؛ زبان باید در اختیار ما باشد، قلم باید در اختیار ما باشد، نگاه باید در اختیار ما باشد.

 هیچ کس مهربان‌تر از اهل بیت برای جامعه اسلامی نیستند. فرمود زبانتان را، قلمتان را، فرمانروا نکنید تحت عقلتان قرار بدهید. این طور نباشد که هر چه هوستان خواست به زبانتان جاری بشود، «وَ هَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَهُ».

امام علی علیه السلام :

مَن لَم یَتَغافَل ولا یَغُضُّ عَن کَثیرٍ مِنَ الاُمورِ ، تَنَغَّصَت عیشَتُهُ 

هر که از بسیارى امور ، تغافل و چشمپوشى نکند ، زندگى اش تیره مى شود .

غرر الحکم : ج ۵ 

زیارت مقدمات و شرایطی دارد. مهمترین شرط و مقدمۀ زیارت معرفت است تا حدّی که می توان گفت حقیقت زیارت چیزی جز معرفت نیست چون زیارت حضور است، حضور هم علم است. بنابراین معرفت شرط، مقدمه بلکه خود زیارت است و هر چه معرفت بیشتر باشد انسان زائرتر خواهد بود. اگر این معرفت ایجاد شد، آن وقت زیارت سطحش خیلی بالا می رود و می تواند به اندازه صدهایا هزاران سال عبادت ارزش داشته باشد. برای اینکه بدانیم چقدر معرفت داریم باید ببینیم وقتی وارد حرم می شود تا چه حدّ خضوع و خشوع داریم نسبت به امام ...

رسیدیم به این فراز: حتّی یُحیِی الله تعالی دینه بِکُم و یُردَّکُم فی أیّامِهِ ...

دریافت
حجم: 16.8 مگابایت

امروز ستاره ای در مدینه از افق هفتمین خورشید طلوع می کند و زمین نورباران می شود.
جشن ولادت است امروز.
جشن شکفتن گلی است بر شاخه طوبا که جهان را پر می کند از عطر عصمت فاطمه.
بانویی در نگاهش قداست مریم موج می زند و مثل زینب دلبسته برادر است.
آنقدر که برادر مهربانش در خراسان فرمود:((من زار المعصومه بقم کمن زارنی))
بانو حضرت معصومه (س) چشمه حیات است در کویر قم. 
عطر بهشت می گیرد کسی که زیارتش کند که فرمودند : (من زارها عارفاً بحقها فله الجنه)

چشم دلم به سمت حرم باز می شود
با یک سلام صبح من آغاز می شود
قفل دلم شکسته کنار در حرم
از مرقدت دری به جنان باز می شود
فهمیده ام ز حکمت ایوان آینه
اینجا دل شکسته سبب ساز می شود
اینجا بهشت دختر موسی بن جعفر است
از نفحه ی شهود و تجلی معطر است
چشم امید عالِم و عاشق به سوی توست
اینجا چقدر چشمه ی جوشان کوثر است
صحن تو غرق بوی گل یاس می شود
اینجا حضور فاطمه احساس می شود

میلاد این بانوی کریمه آغاز دهه کرامت و چله گیری اولیای الهی

امسال را با توصیه استاد گرانقدر جوادی آملی چله بگیرید:

 

یا بُنَیَّ إنّی قد أنبَأتُکَ عَنِ الدنیا وحالِها و زوالِها و انتقالیها، و أنبَأتُکَ عنِ الآخرة و ما أُعِدَّ لأهلِها فیها و ...

وجود مبارک امام المتقین امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب در ادامه این بخش از وصایای نورانی خودشون به حضرت امام مجتبی علیه السلام با استفاده از دو مثال زیبا جایگاه و موقعیت دنیا و آخرت و اهالی دنیا و ره پویان قیامت را به تصویر کشیده اند...

دریافت
حجم: 14.3 مگابایت

ایا می دانید با وجود اینکه اعتقاد به معاد انسان را از انحراف و گناه باز می دارد؛ پس چرا در جوامع مذهبی این همه انحراف دیده می شود؟
بی تردید اعتقاد به معاد، انسان را از گناه باز می دارد. خداوند فراموشی معاد و روز حساب را از عوامل گمراهی می داند. ... ان الذین یضلون عن سبیل الله لهم عذاب شدید بما نسوا یوم الحساب؛ در حقیقت کسانی که از راه خدا گمراه می شوند چون روز حساب را از یاد برده اند عذاب سختی دارند.
جامعه ای که تنها علم و آگاهی به معاد داشته باشد، ولی آن را باور نکرده و به مرحله یقین نرسیده باشد، از انحراف، ستم و تعدی مصون نخواهد بود. هنگامی که انسان به چیزی یقین پیدا کرد و باور نمود، دیگر آن را فراموش نمی کند و یقین به معاد است که از انحرافات جلوگیری می کند.
داشتن عنوان مذهبی به تنهایی دلیل نمی شود که در جامعه انحرافی نباشد. در جامعه ای که اکثر مردم معاد را باور کنند، انحرافات کاهش می یابد. نمونه آن ماه رمضان در جوامع اسلامی است، چون در این ماه مردم بیش از ماه های دیگر به یاد معاد هستند، میزان بزه کارهای اجتماعی کاهش می یابد.

صلوات بر محمد

زیارت اگر بخواهد به حقیقت تحقق پیدا کند باید با معرفت باشد تا انسان خودش را نشناسد و فضا را نشناسد زیارت واقعی برایش محقق نمی شود

اینکه در تعریف زیارت گفته اند زیارت عبارت است از حضور زائر نزد مزور ، اینکه زائر نزد زیارت شونده حاضر باشد به این دلیل است که حضور، حقیقتش علم و معرفت است و به عبارت دیگر حقیقت علم، حضور است...

" مؤمن بسرّکم و علانیتکم "

دریافت
حجم: 18.7 مگابایت

غروب غریبت، در لابه‏ لای دقیقه‏ های خاکی بقیع قد می‏کشد. مدینه، با التهاب به مدار پرواز کبوتران دست می ‏برد تا مردم، آیه‏ های زخمی نشناختنت را به دوش بکشند و عذر نیاورند.

زمین، آبستن اشک می‏ شود. خورشید، قد خم می‏کند و دست‏های ملتمس عرشیان، همگام با فرشیان، شعر بی‏قراری را در آغوش می‏کشند.

داغ در گلوی شیعیان منتشر می‏شود تا بلوغ ابری بقیع را نظاره کنند.

نبض تاریخ، به هم خورده است. دشمنان، با زهرشان، قلب تو را نشانه رفته‏ اند تا حوصله خدا را سر ببرند.

با این بدبختی عمیقی که فراهم کرده ‏اند، نه تنها به ساحت سبزت راه نیافته ‏اند، که آتش جهنم خودشان را شعله‏ ورتر ساخته ‏اند. اینان، سپاهیان شیطانند که از دهلیزهای پرپیچ و خم جهالت و نکبت سردرآورده ‏اند. اینان می‏ خواهند آینه امامت را بشکنند؛ ولی دیری نخواهد پایید که مذلت و سرافکندگی خویش را در قامت «وجوه یومئذ خاشعه» تجربه خواهند کرد.